Aşka Tutkun Çocuk | Tutkun Serisi II

A.T.Ç | 8.Bölüm

Merhaba A.T.Ç tutkunları😍

Bu sıralar bölümlerin geç geldiğinin farkındayım. Hayat işte bazen istemediğimiz şeyler olabiliyor. Umarım bu beklemenizin karşılığında iyi bir bölüm çıkmıştır, sabırla bekleyenlere sevgiler...♥

Ara sıra sadece susmak gerekir. Sanki hiç konuşmamış, kırmamış gibi...

Buzsel

*İyi okumalar*

Ezel'den

Yüzüme çarpan rüzgarın etkisiyle burnuma gelen yosun kokusunu içime çektim.
Gözlerim hala elinde salladığı bilekliğimde takılı kalırken seslice yutkundum.

Düştüğünü bile anlamadığım bilekliğimin hilal simgesi ay ışığında parlıyordu. Defne'nin bana hediye olarak aldığı bilekliği düşürdüğüme inanamıyordum. Mavi gözlerimi bileklikten alıp benden cevap bekleyen mavilere baktım.
Bana her yaklaşımında aldığım koku neden tanıdık geliyordu? Daha önce onunla karşılaşmadığıma emindim oysa ki...

Sanki kalemle çizilmiş kaşları çatılırken cevap vermediğim her saniyede çenesi kasılıyordu. Öfkesini aldırmamaya gayret ederken sanki ne dediğini anlamıyormuş gibi kaşlarımı çattım. "Sen neden bahsediyorsun o bileklik bana ait değil" dudaklarımdan dökülen cümlelerle daha çok sinirlenmişti.

"Sen beni kendin gibi salak mı sanıyorsun?!"

Kaşlarım bu sefer gerçekten çattıp kafamı kaldırdım. "Benimle düzgün konuş! Benim değil diyorum anlamıyor musun?!" cümlelerimi üstüne basa basa söyledim.
Kerem kaşlarını çatıp bilekliği inceledi. Kafasını yana atıp tekrardan bana baktığında gözlerini kısmıştı.

"Yalan söylüyorsun bunu senin üstünde gördüğüme eminim"

Bu dedikleriyle kaşlarım havalanmıştı. Beni cidden bilekliğime kadar inceliyor muydu? Kafasını karıştırmak için sırıtıp yüzümü yüzüne yaklaştırdım. Bu haraketimle gerilen vücudunu hissettiğimde yüzümdeki sırıtış genişledi.

"Hayırdır herkesi böyle inceliyor musun? Yani karşılıksız olacak bir şey hissetmeni istemem" alay dolu sesim onu sert yüzünden bir mimik bile oynatmazken beklemediğim bir anda beni kolumdan tutup duvara çarptı.

"Hayırdır akşam yürek falan mı yedin? Beni delirtmeni tavsiye etmem Yaman!"

Sert bir şekilde duvara çarpan bedenimle inlerken bana yaslanan bedenle nefesim kesildi. Kulağıma doğru verdiği nefes buz tutmamı sağlamıştı. Dudaklarımdan titrek bir nefes çıkaverirken konuştu.

"Yalancılardan nefret ettiğimi söylemiş miydim pinokyo? Şimdi dün gece odamda olan kişinin sen olduğunu söyle"

Belime sarılan elleriyle daha çok gerilirken karan mavilerini bana dikti. Doğruyu söylersem iş daha da karışacaktı. Hem kabul etsem ne olacaktı ki? Etrafımı saran yosun kokusu düşünmemi engellerken lanet ettim.

Keşke bir mucize olsa...

İçimden dilediğim an boş sokakta yayılan bağırış kulaklarıma doldu. Kerem'in başı sesin geldiği yöne doğru döndündüğünde belimdeki elleri gevşemişti. Tekrardan yükselen ses sayesinde bedenini uzaklaştırdığında kaşları çatıldı. Beni umursamadan sesin geldiği yöne ilerldiği sırada merakıma yenik düşüp büyük adımlarını takip ettim.

"Hiç bir yere gidemezsin!"

Barın girişinde karşılaştığım ikiliyle abimin sesi yükselmişti. Defne ağlayarak konuşurken bakışlarım sinirle yumruklarını sıkan Kerem'e kaydı. Kerem onlara doğru atak yaptığında anında kolundan tutup müdahale ettim.