Aşka Tutkun Çocuk | Tutkun Serisi II

A.T.Ç | 60.Bölüm

Hey ahali müjde bölüm geldi 🤸💃🍒

Ne desem boş oldukça yoğun bir ay oldu. Birde aradan yıl geçtiği için nasıl bir başlangıç yapacağımı çok düşündüm. Umarım memnun kalırsınız.

Multimedya: bölümden kare + Barbar - Kaan Boşnak 🍒

Bölümün etiketi; #yıllargeçsede

*İyi okumalar*

Ezel'den / 3 yıl sonra...

Evin her bir tarafı portakallı kek kokarken arkamdan gelen üçlüye baktım.

"Koşmayın hepsinize yetecek kadar kek var!"

Küçük adımlarla beni takip eden Gece yeşil gözlerini kocaman açıp "Eyel babama ya" diye keki gösterdiğinde Rüzgar araya girdi.

"Bu kızlar nasıl bu kadar babacı olabiliyor ya?"

Rüzgar bu konuda baya sinirliydi. İkizler babaya hayran büyüdüğünden anne hep arka planda kalıyordu. Toprak annesine doğru yaklaşıp ellerini uzattı. Bu beni kucağını al demek oluyorken Rüzgar onu kucaklamasıyla yanağını öptü.

"Anney benim"

Toprak'ın bu hareketiyle Rüzgar sırıttı. "İşte böyle, anneyi de çok sevin." Peri ikiliye öylece bakınca yalnız hissetmemesi için kucağıma aldım.

"Bebeğim kek yiyecek misin?"

Peri başını aşağı yukarı sallamasıyla saçını öptüm. Çocukların önüne kek koyup kendi başlarına yemelerini izlerken Rüzgar kendini koltuğa attı.

"Öldüm! Daha kliniğe gitmem gerekiyor. Boyacılar gelecek."

Rüzgar mezun olalı biraz oluyordu ama veteriner kliniğini yeni açma kararı almıştı. Çocuklar yüzünden gözünde büyüyordu ama daha fazlası evde oturursa delirceğini düşünüyordu.

"Çocuklar bende zaten sen git gel, Kerem'de gelirse hep birlikte ağaç evde oynarlar."

Kerem söylediği gibi ağaç evi tamamlamıştı. Çocuğumuz olmadığı için ağaç evin boş kalacağını sansamda Gece, Toprak ve Peri orada çok eğleniyorlardı.

Gözlerim ağaç eve kayarken Rüzgar gözlerime baktı. "Yapma böyle, doktor çocuğunuzun olmaması için bir sorun olmadığını söyledi."

O zaman neden olmuyordu?

İlk yıllar ben istememiştim ama şimdi de istesekte olmuyordu. "Benim hatam korunmak için ilaç kullanmamalıydım. Doktor sorun yok, zamanla düzelecek desede nedense o zaman hiç gelmiyor." Kerem'le bu konu hakkında artık konuşmuyorduk. Kendimi suçladığım için sinirleniyordu ve bir şekile olay kavgaya bağlanıyordu.

"Kendini suçlama her şeyin zamanı vardır. Hem kötü mü bu 3 yılda Kerem'le dünyayı gezdiniz. Bebek olsa bunları yapamazdınız, görmüyor musun hali mi? İki canavar iki dakika yerinde durmuyor."

O an Gece'nin elindeki keki Toprak'ın saçına atmasıyla istemsizce güldüm. Bu kızlar çok fenaydı. "Aneeyy!" Toprak çığlık atarken Gece gülüyordu. Rüzgar koşa koşa kızları ayırdığında onlara iç çekerek baktım.

Peri'de bu karmaşadan korktuğu için bana sığındığında "anneye gidelim" dedi. Anne dediği kişi benim annemdi. Bu 3 yılda değişen bir şey olmamıştı. Amcam ara sıra Peri'yle vakit geçirsede Peri anne olarak annemi ve babamı biliyordu. Bu duruma herkes alışmıştı hatta annem onu kendi çocuğu gibi benimsemişti. Ben gittikten sonra eve renk gelmişti.

"Tamam balım, anneyi arayacağım şimdi."

Annem nöbette olduğu günler Peri bizimle kalıyordu. Peri, Kerem'e aşıktı. Onu gördüğü an arkasında dolanıp duruyordu. Bu durum çok hoşuma gidiyordu, ikili baya iyi anlaşıyordu.