Δύο αντιθετες προσωπικοτητες

Ο θανατος του..

«Μαζευτήκαμε όλοι εδώ σήμερα για να δώσουμε τον τελευταίο αποχαιρετισμό σε έναν γνωστό επιχειρηματία. Ήταν άξιος στην δουλειά του, στους φίλους του και στους συγγενείς του. Εκεί που πήγε θα ηρεμήσει η ψυχή του. Αιώνια του η μνήμη». Είπε ένας παπάς με ράσα, μπροστά από ένα τάφο. Ο κόσμος προχωρούσε μπροστά και έριχνε λουλούδια πάνω από την ταφόπλακά του. Πρώτη πρώτη είχε πάει η Νεφέλη. Ήταν ντυμένη στα μαύρα και φορούσε μαύρα γυαλιά.
Στην συνέχεια είχε ακολουθήσει ένας άντρας και αυτός ντυμένος στα μαύρα. Κράταγε ένα τριαντάφυλλο στα χέρια του. Το έβαλε πάνω στην ταφόπλακα και έκανε τον σταυρό του. « Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου ξάδελφε. Σου συγχωρώ κάθε κακό που μου προκάλεσες». Προχώρησε προς το μέρος της Νεφέλης και την άγγιξε πάνω στο ώμο. « Είσαι έτοιμη να φύγουμε;» Της είπε ο Άγγελος!
« Ναι αγάπη μου». Του είπε η Νεφέλη χαμογελώντας στραβά.
Μπήκαν μέσα στην μερσεντές του Άγγελου και έφυγαν. Χωρίς να δεχτούν κανένα συλλυπητήριο από κανένα. Ο Μάρκος τους είχε κάνει πολλά κακά. Δεν το άγγιξε το τέλος του αλλά ούτε και η συμπόνια του Άγγελου και της Νεφέλης.
« Μα που με πηγαίνεις;» Τον ρώτησε με περιέργεια.
« Τώρα και θα δεις. Είναι έκπληξη!» Της απάντησε και της έπιασε το χέρι. Άνοιξε την οροφή του αμαξιού και ένιωθε τον ζεστό αέρα να χτυπάει πάνω στο δέρμα του. Ήθελε να νιώσει τον αέρα να ανασάνει την μυρωδιά της εξοχής αφού είχε βγει λίγο έξω από την πόλη. Αν του έλεγες πριν λίγο καιρό ότι θα ένιωθε την ευχαρίστηση του να βρίσκεται εκτός δουλειάς θα σε έβγαζε τρελό. 
Πάρκαρε το πανάκριβο του αμάξι μπροστά από ένα τεράστιο σπίτι. Είχε μια τεράστια αυλή που γύρω-γύρω είχε διάφορα λουλούδια. Στην μέση του κήπου είχε μια ολοκάθαρη πισίνα. Το σπίτι απέξω ήταν πέτρινο. Ήταν στυλ εξοχικό. Η κύρια είσοδος ήταν από καθαρό ξύλο. Ήταν τεράστια. Ο Άγγελος άρπαξε το χερούλι της πόρτας και την άνοιξε.
« Παρακαλώ περάστε, ωραία μου κυρία». Της είπε και έγνεψε με το χέρι του στην Νεφέλη για να περάσει. Χαμογέλασε στραβά εκείνη και προχώρησε μέσα. Αντίκρισε την Κυρά Ελένη να κάθετε πάνω σε έναν δερμάτινο καναπέ και να διαβάζει ένα βιβλίο.
« Πάλι καλά που ήρθατε. Έχω βαρεθεί ολομόναχη μου». Τους είπε η Κυρά Ελένη μόλις τους είδε. Η αλήθεια ήταν πως η κατάσταση της είχε βελτιωθεί. Πήγαινε προς το καλύτερο.
« Μαμά; Τι κάνεις εσύ εδώ; Πως βρέθηκες εδώ; Και εμείς γιατί είμαστε εδώ;» Καθώς η Νεφέλη έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις προχώρησε προς το μέρος της μητέρας της. Όταν ρώτησε γιατί βρίσκονται εκεί γύρισε πίσω για να πάρει μια απάντηση από τον Άγγελο. Τον είδε γονατιστό με ένα μονόπετρο πολλών καρατίων να γυαλίζει μπροστά στα μάτια της. Είχε μείνει άναυδη. Έβαλε τα χέρια της μπροστά από το στόμα της.
« Θέλω να προσφέρω σε εσένα και στο μωρό μας τον καλύτερο μου εαυτό. Και όταν είμαι μαζί σου μου βγάλεις όντως τον καλύτερο μου εαυτό. Θέλω να γίνουμε μια ενωμένη οικογένεια σε αυτό το σπίτι. Και όλα αυτά θα γίνουν μόνο αν πεις το ναι. Θα με παντρευτείς;». Της είπε ο Άγγελος κοιτάζοντας την βαθιά στα μάτια.
Η Νεφέλη είχε βουρκώσει με τα λόγια του Άγγελου. Χωρίς να χάσει παραπάνω χρόνο φώναξε δυνατά « ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ θέλω». Έτρεξε κοντά του και τα χείλι της κόλλησαν στα δικά του.
« Σ’αγαπώ, Νεφέλη». Της είπε και της φόρεσε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της.
« Και εγώ  σ’αγαπώ».
Η ανάσα του έγινε πιο κοφτή και το φιλί τους έγινε πιο βαθύ. Όταν τραβήχτηκαν αυτός χαμογέλασε και έβαλε το χέρι του στην κοιλιά της και την φίλησε. « Και ένα για την μικρή μου».
« Πολύ σίγουρος είσαι ότι θα είναι κορίτσι». Γέλασε η Νεφέλη.
« Θα είναι και θα το δεις».
Ο Άγγελος τύλιξε τα μπράτσα του γύρω από το σώμα της και  την τράβηξε πάνω του. Τα μάτια του είχαν λάμψει και το σκοτάδι του είχε φύγει. Υπήρχε μόνο γαλήνη και αγάπη πλέον σε αυτά τα καταγάλανα μάτια.
                                  
ΤΕΛΟΣ

Ηθικο διδαγμα: Οσα εμποδια και να περασουν δυο ατομα οταν η μοιρα τους προριζει να ειναι μαζι..θα ειναι με καθε κοστος!