Aşka Tutkun Çocuk | Tutkun Serisi II

A.T.Ç | 3.Bölüm

Sanki her geçen gün nefes almak daha da zorlaşıyordu.

"Ben vazgeçsemde yüreğim vazgeçmiyor, onu unutamıyorum"

Ömür çaresizce susarken beni koruyup kollayan babamı özlemiştim. Onun göğüsünde her şeyi unutuyordum. Belki bunuda unuturdum.

Ömür'ün mavi gözlerine kararsızca bakarken konuştum. "Ben geldiği gece odasına gittim. Bana yaptığını söyledi beni aldatmadığını, ben inanmak istedim ama yapamadım. Gözün içine baka baka onu istemediğimi, aşkımın bittiğini söyledim" dudaklarımdan dökülen kelimelerle hıçkırdım.

"O- onu affetmek istedim ama yapamadım"

"Şşş sakin ol böyle yapma bu sadece senin canını daha fazla yakacak"

Ömür yanaklarımı tutup akan gözyaşlarımı sildi. "O kaybetti. Bak ağlamaya devam edersen Demir amcayı arayıp her şeyi anlatırım. O zaman artık Ekin'i mezarda ziyaret edersin" sesinde alay varken kolunu vurup "sakın zaten abimi zor tutuyorum. Şu iş olmasa şimdiye kadar birbirlerini öldürmüşlerdi." dediğimde Ömür ciddi bir yüz ifadesine büründü.

"Bir de o var değil mi? Umarım bu sefer tatilimiz zehir olmaz. Kerem öfkesine hakim olsa her şey güzel gidiyor ama işte Kerem"

Bu haline güldüm.

"Bence bu sefer başka şeylere öfkelenmekten ona sıra gelmeyecek"

Bugün Ezel'le halleri gelirken sırıttım. Kavga etmeden duramayan bu iki deli işimize çok yarayacaktı.

Ömür "aklında ne var senin?" dediğinde her şeyi bir kenara atıp burada olmamızın amacına odaklandım.

"Sanırım adamı oyalayacak ikiliyi buldum"

Ah bu tatil düşümdüğümden eğlenceli olacaktı...

💡💡💡

Ezel'den

Burnumun ucunda duran, nefes almamı zorlaştıran adama bakarken dediklerini duymamla onu hızla ittim.

"Sen kendini ne sanıyorsun? Hemen odamdan çık!" öfkeyle dolup taşan sesime karşılık kaşları havalandı.

Cevap vermek için gül kurusu dudaklarını yalayıp gülümsedi. "Yoksa beni öpmek istemiyorsun?"

Yavaş yavaş bütün sinir bedenime yayılırken sesli bir kahkaha attım.
"Seni öpmek mi? Gider bir şempanzeyi öperim daha iyi! Şimdi odamdan çık yoksa sapık var diye bağrırım" tehtidimi aldırış etmezken dediklerim onu kızdırmış görünüyordu.

"Bağır bekliyorum"

Bu rahat haraketleri sadece beni gıcık etmek için yaptığını biliyordum.
Yapamayacağımı mı sanıyordu?

"İmdat odam da sapık var!! Yardım-"

Dudaklarımın üstüne koyulan el yüzünden bağrışım kesilmişti. "Manyak mısın kızım sen? Ne bağrıyorsun?!" kaşlarımı çatıp dudaklarımın üstündeki elini ittirdim.

"Manyağım oldu mu? Şimdi çık odamdan!"

Sinirli soluk alıp verdiğimde benden uzaklaşıp "tamam sadece şakaydı şimdi sakin ol"

"Böyle şaka mı olur be?"

Yüzünü buruşturup "kızım benim seninle ne işim olur Allah'a şükür daha o kadar düşmedim" dediğinde yüzümün şekli değişti.

Bu dingil bana kötü bir şey dedi değil mi?

"Allah Allah bir de beğenmiyor sanki fikrini merak eden oldu! Çık odamdan"