Όταν Δύο Κόσμοι Ενώνονται [#WWSA2k2018] [#TBGWB18] [#WBC2018] [#SBC2018]

72. Αλήθεια πως θα το πούμε?

"Ξύπνα..."

Άκουσα μια μισό-ξυπνησμένη φωνή αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία αφού το μόνο που έκανα είναι να αλλάξω πλευρό.

"Έλα είναι 10:00, πρέπει να πάμε για πρωινό και μετά στην θάλασσα."

Συνέχισε ανεβάζοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής του παραμένοντας όμως γλυκιά.

"Να πας με τις άλλες 52!"

Είπα και χωρίς να τον κοιτάξω σκεπάστηκα ολόκληρη με το σεντόνι. Εκείνος το έπιασε βγάζοντας το από το πρόσωπο μου και αφού με φίλησε στο μάγουλο ξανμίλησε.

"Έλα ρε Ποντικάκι μου..."

Ακόμα να σου περάσουν τα νεύρα?

Όχι βέβαια! Τι νομίζει ο κύριος? Πως θα μου λέει με πόσες έχει πάει και εγώ θα είμαι ήρεμη?! Όχι Στεφανούκο μου! Λες και με νοιάζει πόσες έχει πηδήξει! Λες και...

Πας καλά?! Εσύ τον ρώτησες! Επέμενες κιόλας μην χέσω!

Ε και? Έπρεπε να μου απαντήσει?!

~~FLASBACK~~

~ΕΒΙΤΑΣ POV~~

"Πες μου!!"

Είπα για εκατοστή φορά ανεβαίνοντας πάνω του με το άσπρο σεντόνι τυλιγμένο γύρω μου. Εκείνος χωρίς να χάσει χρόνο έβαλε τα χέρια του στην μέση μου κρατώντας με σταθερή και δυσανασχέτησε.

"Για εκατοστή φορά... ΌΧΙ!"

"Γιατί βρε μωρό μου?..."

Ρώτησα γλυκά ενώ τον δάγκωνα απαλά στον γεμάτο σημάδια λαιμό του. Άφησε έναν αναστεναγμό αφήνοντας το κεφάλι του να πέσει πίσω και έπειτα τα χέρια του πήγαν στον πωπό μου σφίγγοντας τον.

"Ποντικάκι μήπως αντί να μιλάμε να κάναμε κάτι άλλο?"

Ρώτησε κοιτώντας με, με ένα πονηρό χαμόγελο ενώ τα καταπράσινα μάτια του έλαμπαν.

"Δεν θα με χαλούσε ένας τρίτος γύρος."

Συνέχισε σηκώνοντας τον κορμό του για να με φιλήσει γλυκά. Αρχικά ξεχάστηκα αλλά γρήγορα επανήλθα ξεκολλώντας τα χείλι μας με απρόθυμο τρόπο. 

"Πες μου..."

Ψέλλισα ενώ τα χείλι μας ήταν σε απόσταση αναπνοής.

"Γιατί σε νοιάζει τόσο?"

Ρώτησε ενοχλημένος αλλά σε χαμηλό τόνο χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τα μάτια μου. Το ένα του χέρι πήγε στα μαλλιά μου βάζοντας τα πίσω από το αυτί μου και μετά πήγε πίσω.