I am a spy •Dutch• {voltooid}

(23)

P.O.V. Gwen/Juul
Het is 2 dagen later en Vince is nog steeds niet wakker. Het gaat wel snel gebeuren, want hij krijgt alweer kleur in zijn gezicht en hij ademt weer goed en niet zo langzaam meer. Zoëy is deze twee dagen niet naar school geweest, want ze wil bij hem blijven, wat ik goed snap. Het is nu zaterdag, dus ik ben er nu ook de hele dag bij en kan Zoëy ook even iets anders doen.

Ook heb ik gisteren met Luuk afgesproken bij de sportschool van Anja en Jarno, zodat ik alles rond Drake en zijn vader uit kon leggen. Hij begreep het en zou het er met Rob over hebben. Na het gesprek heb ik ook gesport en veel geschoten, zodat ik de frustratie van afgelopen dagen eruit kon schieten en sporten.

"Juul!" Roept Zoëy van boven. Ik ren naar boven en zie Zoëy met een glimlach in de deuropening staan. "Hij wordt volgens mij wakker" zegt ze zacht. Ik knik grinnikend, door haar enthousiasme, wat ik ook heel goed begrijp. Ik loop mee naar binnen en zie inderdaad dat hij langzaam wakker wordt. Hij trekt meteen een pijnlijk gezicht en grijpt naar zijn arm. "Laat je arm maar met rust" zeg ik zacht, terwijl ik zijn hand om zijn arm losmaak. Ik pak een glas water van beneden en twee sterke pijnstillers.

Ik zet Vince recht op zijn bed en overhandig de pijnstillers aan hem. Hij kijkt vragend naar de onbekende pillen. "Neem het maar. Het is voor de pijn" Hij knikt en neemt ze allebei in.

"Zoëy? Kan ik even alleen met Vince praten?" Vraag ik. Ze knikt en loopt de kamer uit. Ik ga in de kleermakerszit op het bed zitten en kijk hem aan. "Wat is er in hemelsnaam gebeurt?" Vraag ik aan hem. Hij kijkt naar beneden. "Ik liep gisteren-" "Het was niet gisteren Vince. Je was 2 dagen bewusteloos. Het is vandaag zaterdag" leg ik uit. "Oh" zegt hij zacht. "Woensdag liep ik door de stad heen en ineens voelde ik helse pijn in mijn arm. Iemand had me vanuit een steegje gesneden met een groot mes" zegt hij. "Weet je nog hoe hij eruitzag?" Vraag ik. "Hij was helemaal zwart gekleed, dus ik heb geen idee" Ik knik begrijpend. "Waarom ben je niet gelijk naar Zoëy of mij toegegaan?" "Ik wilde niet dat jullie bezorgd werden. Ik dacht dat het wel vanzelf goed zou komen" "Het was heel erg diep Vince. Weet je welke gevolgen het zou kunnen hebben?" Vraag ik. Hij zucht en knikt. "Je was dood als Zoëy mij niet op tijd had geroepen. Kom voortaan gelijk naar mij toe alsjeblieft" "Zal ik doen" mompelt hij moeilijk.

"Ga maar slapen. Je hebt je rust hard nodig" zeg ik, terwijl ik van het bed opsta. Vince knikt en sluit zijn ogen. "Kan je Zoëy halen? Ik wil haar vasthebben" mompelt hij. "Is goed" zeg ik, terwijl ik zijn kamer uitloop.

Ik loop naar beneden, waar ik Zoëy op de bank zie zitten. "Hoe gaat het met hem?" Vraagt ze meteen. "Het gaat goed. Hij wil dat je naast hem komt liggen" zeg ik grinnikend. Ze knikt en loopt meteen naar boven. Ik loop achter haar aan, maar sla af naar mijn eigen kamer. Ik open mijn inloopkast, houdt mijn hand tegen de scanner aan en open dan de deur naar mijn geheime kamer. Ik ga achter mijn computer zitten en zoek informatie op over de man die Vince heeft gestoken.

Na een uur lang zoeken, kom ik eindelijk uit op iemand. John Davin... Hij heeft verschillende mensen gestoken en kwam er bij iedereen vanaf. De politie kon nooit iets over hem vinden. Mijn woede groeit steeds meer naarmate ik meer over hem lees. Ik pak mijn pistool uit mijn band die om mijn middel zit en kijk er naar. "Meneer Davin, let maar op" mompel ik tegen mezelf.

————

Dezelfde avond nog, ga ik naar hem toe. Ik heb een zwarte broek aan met een zwarte hoodie en zet de capuchon op mijn hoofd. Het is al 23:00u geweest en Vince en Zoëy liggen al te slapen. Ik loop voorzichtig, zonder geluid te maken, naar buiten en ren dan naar de plaats waar John Davin zich schuil houdt.

Ik kom aan bij het bedrijventerrein. Ik kijk goed om me heen en als ik denk dat de kust veilig is, want dat weet je nooit zeker, klim ik over het hek heen en spring er soepel vanaf. Ik sluip naar het gebouw toe en zoek naar een opening. Als ik die uiteindelijk gevonden heb, ga ik naar binnen. Meteen zie ik dat ik het goede adres heb. Ik zie allerlei verschillende messen hangen aan de muren, er staan computers met allemaal informatie over mensen en er ligt veel, héél veel afval van eten. Ik loop naar het bureau toe waar de computers staan en kijk rond.

Ik voel dat er iemand achter mij staat en iets naar mij toe gooit. Ik buk snel en hoor dan iets kapot gaan. Ik kijk op en zie een mes in het computerscherm zitten. Ik draai me met een ruk om en kijk in het gezicht van de enige echte John Davin. "Awh, je bent nog maar een jong meisje. Ik zal wel iets voorzichtiger doen" zegt hij geniepig. Ik grom zacht en ren naar hem toe. Ik raak hem vol op zijn wang, dat zelfs mijn hand een beetje begint te kloppen. Ik laat niks merken en ga door met klappen. Ik merk gelijk dat zijn fysieke houding niet zo goed is en dat hij alleen maar met messen om kan gaan.

Handig, maar niet heus...

Al snel ligt hij op de grond. "Onderschat nooit een vrouw. Waarom steek je mensen neer?" Kom ik ter zaken. "Al deze mensen hebben mij vroeger buiten gesloten en nu doe ik iets terug" "Beetje heftig, niet?" Vraag ik. "Emotionele pijn is erger dan fysieke pijn, dus dit is nog niks" sist hij. "Ik weet hoe het voelt, maar dan kan je alsnog geen mensen steken. Je hebt een vriend van mij bijna vermoord" sis ik terug, voordat ik mijn pistool uit mijn band haal en een kogel door zijn kop schiet. Hij doezelt in elkaar en ik sta weer op. Ik wis al het bewijsmateriaal, van dat ik hier was, uit en loop dan naar buiten.

Dat is ook weer gedaan...