Ποιος;[Τελευταιο Βιβλιο:Η επιστροφή του παρελθόντος]

21ο κεφάλαιο

Ο ήχος από τις σειρήνες των περιπολικών έφερναν στη Madeline πονοκέφαλο. Οι προσπάθειες του Derek να την πείσει να μείνει στο σπίτι της Ariana πήγαιναν χαμένες καθώς η Madeline δεν αποχωριζόταν με τίποτα το άψυχο σώμα του Roger.

Μισή ώρα αργότερα ο Joseph είχε οδηγήσει μέχρι το ξενοδοχείο της Madeline. «Χίλια συγγνώμη παιδιά για την ταλαιπωρία. Όμως συνεβει κάτι τραγικό καταλαβαίνετε», είπε η Ariana σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί.

«Ariana εγώ ξέρω καλά την κατάσταση αυτή. Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη», της απάντησε ο Joseph και της έπιασε το χέρι.
«Φυσικά δεν υπάρχει κανένα θέμα. Μάλιστα είναι το λιγότερο που μπορείς να κανεις», απάντησε ο Felix που την είχε πάρει αγκαλιά.

«Σας ευχαριστώ», είπε η Ariana και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.
«Θες να έρθω και εγώ;», ρώτησε ο Felix.
«Θα το ήθελα πολύ αλλά αυτή η στιγμή είναι πολύ προσωπική».

Η Ariana προσπέρασε τους αστυνόμους και όταν μπήκε στο ξενοδοχείο πάτησε το κουμπί του ασανσέρ.

Όταν έφτασε στο δωμάτιο της Madeline μπήκε μέσα και το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν ο αστυνόμος Derek.
«Γεια σας κύριε αστυνόμε», είπε και τον προσπέρασε.
«Εεεεππ! Που πας; Απαγορεύεται», της είπε άγρια.

«Δεν νομίζω να απαγορεύεται να πάρω τη δωδεκάχρονη ξαδέρφη μου από ένα χώρο γεμάτο αίματα και με ένα πτώμα στη μέση έτσι;»
«Όχι αυτό δεν απαγορεύεται. Όμως μια στιγμή εσυ πως ενημερώθηκες για το φόνο;».
«Μου τηλεφώνησε η Madeline πριν από καμία ώρα και ήρθα να την πάρω. Εδώ δεν είναι;».
«Μάλιστα εδώ είναι. Έχει πάρει αγκαλιά το πτώμα».

«Θα σας παρακαλέσω να είστε πιο ευγενικός. Τον πατέρα της έχασε δεν έχασε κατοικίδιο».
«Την ξέρω εγώ αυτή τη μικρή. Σε μισή ώρα θα το έχει ξεπεράσει».

Η Ariana σχημάτισε μια αποδοκιμαστικη έκφραση και πηγε στο δωμάτιο του κοριτσιού. Την είδε να κάθεται δίπλα στον Roger και να κλαίει σιγανά.
Χτύπησε σιγά σιγά την πόρτα. «Ενοχλώ;».
Το κορίτσι γύρισε το κεφάλι της και την είδε.
«Όχι... πέρασε», της απάντησε και κοίταξε το πάτωμα.

«Madeline. Δεν ξέρω τι να πω. Αρχικά συλλυπητήρια. Ξέρω ότι για σένα ο πατέρας σου ήταν ότι πιο σημαντικό. Όμως δεν ωφελεί να καθεσαι εδώ και να χαλάς την όμορφη ψυχή σου. Ούτε να βλέπεις τόσα αίματα».
«Δεν φεύγω από εδώ. Αυτός ο αστυνόμος σε κάλεσε έτσι δεν είναι; Πες του ότι εγώ από εδώ δεν φεύγω!», ούρλιαξε η Madeline και άρχισε να κλαίει πάλι.