İşte indim sahneden. Bir peri masalıydı her şey ve gerçek hayata döndük; ama bu hayat gerçek mi? Hayır. Bu bir film. Kameraya bakın. Bizler hayal ürünüyüz. İşte indim sahneden. Bütün sevenlerimi ya da seviyor gibi görünenleri ardımda bırakarak.
İşte...
Olmuyor. Ne yapsam olmuyor. Bu kaçıncı ayrılık akşamı. Duvarda asılı resminle bir benden bir sen geçiyor.
Hiç bekleme dönemem. Dönemem belki de. Güz yarası beni neden sevmedin. Olmuyor ne yapsam olmuyor.
Kaç mevsim kaç mektup yaktım. Ne olur bir şey sorma. Döneceğim. Döneceğim sana. Karalar Karalar bağlama. Olmuyor. Ne yapsam olmuyor.
Hasretinden ölmedim. Geçecek. Bütün bunlar geçecek inanma yalan hepsi sevgilim.
Bir kralsın. Bir gün varsın. Bir yoksun.
Berk belki şaşkın belki acıyan gözler ile bana bakarken ben ise arabaya yönelmiş çantamı almıştım bile. O ise her zaman ki gibi koluma yapışıp; -Nereye? Artık öğrendin bitti. El üstünde tutulmana da gerek kalmadı. Bekle burda iki dakika. Ben saatlerdir bekliyorum. Yalçın gelir birazdan.
Gözlerim dolmadı. Çünkü artık ağlayacak bir şey bulamıyorum. Sözleri beynimde yankılanıyordu "Artık el üstünde tutulmana gerek kalmadı."
Neden ağlamıyorum biliyor musun? Aklımdan tek bir saniyede geçen milyonlarca düşünce yüzünden ağlamıyorum. Bana acıdılar ve acıdıkları için sakladılar. Belki de bazıları beni gerçekten sevdiği içindir. Şimdi her şeyi biliyorum. Ve artık umut bağlamam gereken, kendimden başka düşünmem gereken, iki kişiymiş gibi yaşamam gereken biri yok artık. Çünkü o öldü.
Artık bana belki bencil diyecekler. Egoist diyecekler. Şımarık ve belki de şerefsiz diyecekler. Desinler. Çünkü ben artık kendimden sonra ya da önce hiç kimseyi düşünmüyorum.
Benim duygularımı belki de dondurdular. Çok teşekkür ederim onlara. Beni acizlikten kurtarıdılar. Ama kendileri için çok kötü bir canavarı ortaya çıkardılar. Çünkü Kaplan geri döndü.
Eskiden Yalçın ağabeyim ile gezer, dolaşırdım. Çok eskiden. Ulaş' tan da önce. Ağabeyimin ne kadar şerefsiz olduğunu yüzüme söyleseler Amin Yarabbi şükür derim. Çünkü onun gerçekten öyle olduğunu biliyorum. Aynı benim eski halim gibi.
O kısa giyme, buraya gitme diyen kısıtlayan ağabeylerden değil. Ortağı ile açtığı bara, gittiği dövüşlere, boks maçlarına beni de götürürdü. Eskiden aynı bir yalçın olduğumu söyleyebilirim. Ulaş hayatıma girdi her şey değişti. Ve ulaş hayatımdan çıkıyor yine her şey değişiyor.
Çantamı sırtıma astım. Ve yürümeye başladım. Güçlü Aden, güçlü Ülkü, güçlü Adal ile...
Ve siz bir de bu Adal'ın nereden geldiğini bilmiyorsunuz. Dedem benim adımın Aden değil Adal olmasını istemiş. O yüzden memlekette çoğu kişi Adal diye sesleniyor bana.
Şuan gidebileceğim tek yerin Su olduğunu düşünüyorum. Tabi evine yeni bir arkadaş almıştı ama umarım bana da yer vardır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merak edenlere; Aden'in saçları.
Taksiden indiğimde Su' yun kaldığı apartmanın önündeydim çoktan. Zilde Su adını bulduğumda belki biraz sert olan bir dokunuş yaptım.
Kapıyı açmadan kafasını dışarı uzattı. -Kim o? -Aden! -Bekle açıyorum. Ben daha tek kelime etmeden neler neler dedi bile. Yukarı çıktım ama çıkarken aklıma ya Su'da gerçekleri benden sakladı ise düşüncesi gelmişti. -Hayırdır Aden, n'oldu? +Buraya gelmem için illa sebep mi bulmam lazım? -Tamam bir şey demedim. Yine ters tarafından kalkmışsın. Kahve getiriyorum. +Bırak şimdi kahveyi falan. Her şeyi öğrendim. -Her şeyi öğrendim ne demek ya? Doğru düzgün anlatsana. O sırada yeni ev arkadaşı çıka geldi. Adı ipek mi imiş neymiş, fasa fiso. Şuan daha önemli dertlerim var. Kızın varlığını önemsemeden ulaşın yaptıkları mı desem şerefsizliği mi desem bütün doğruları anlattım. Çünkü şuan benim safımda olan tek kişi Su idi. ----- Sabah geniş yatağımda uyanmak isterdim ama Su'yun yatağında uyandım. Saate baktığımda 11 olmuştu bile. Şuan son düşüneceğim şey okul olabilirdi. Elime telefonumu aldım. Açıl açıl açıl . Neden açılmıyor bu ya? Acaba şarjı mı bitti ki. Şarja takıp. Kendimi salona attım. Bütün bunları yaşamış gibi biri değilim değil mi? Evet değilim. Çünkü ben acılarından güç alan biri olup çıktım. Su kahvaltıyı hazırlarken ev arkadaşı ile tanıştım. Hukuk okuyordu. İyi kızdı. Umarım gerçekten iyidir... Su'yun yanına gittim; -Yalçın mesaj atmış. Cevap vermedim ama. +İyi yapmışsın tamam ortak. Hadi şu kahvaltıyı hemen hazırla kurt gibi açıığğğmm. -Random gülüyorum sana Aden. Başka da bir şey demiyorum.
Tekrar telefonun başına geçtim. Telefonu açtım ve pin kodunu yazdım. Abone olduğum operatörden meşgul olduğumda arayanların listesi geldi. ~cevapsız çağrılar~ Adar ağabeyim (×3) Yalçın ağabeyim (×5) Yusuf (×4)
Sadece bu kadar arayan soran ve toplasan 20 bile etmeyen cevapsız aramalar. Üstümdeki pijamalardan kurtulup yeni eşyalar giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kombinim buydu. Aslında bende okula giderken giyilebilecek bir kombin olduğunu düşünmüyorum. Ama artık eski Aden yok. Odadan elimde çantam ve telefonum ile çıktığımdan Su'yun tepkisi; -Nereyeee? +Waffle yiyeceğim sonra okula giderim. -Aden saçmaladığını düşünüyorum. Bence sen dün yaşanılan şeylerin hala farkında değilsin. Sabah sabah waffle yemeni bir kenara bırakıyorum okula gideceğim diyorsun. +Akşam dışarıda Noodle yiyelim. Hadi görüşürüz. Kapıyı çarpıp evden çıktım. Tabiki bu güne kadar bütün paramı harcayarak boş boş yaşamadım. Dedem her ay banka hesabıma 5.000 tl yatırıyor. Bundan ağabeylerimin haberi var ama o parayı daima bana özgür olarak bıraktılar. Merdivenlerden aşağı indim ve apartmanın demir kapısını açtım ki karşımda arabasına yaslanmış, esneyen bir Yalçın gördüm. Evet bu beklemediğim bir manzara idi. Şimdi bana neler yapacağını düşünüyorum. Ulaş ile ilk sevgili olduğumuzu öğrendiğinde önce güzel bir dayak yemiştim sonra da telefonsuz evde bir hafta geçirmiştim. Bu sefer neler yapacağını düşünmek istemiyorum
Merhaba arkadaşlar! Yeni Bölüm ile karşınızdayım. Umarım damak zevkinize uygun şekilde ilerliyordur. Daima sizden yardım bekliyorum ve sizlere çok teşekkür ediyorum. Bu bölümü sabırsız okuyucum user787811503352 ye ithaf ediyorum.
