🌸 LYS1: I Need You ✔

IKA LABING APAT NA PAHINA

Chapter 14:  SORRY

I received a text message sa Mama nila Ayu at Rosé pagkarating ko sa dorm. I took off my coat at pasalampak na naupo sa sofa pagkatapos ay napahilot sa sentido. I felt like my brain suddenly got drained. I drifted my eyes sa itaas nang kisame. Ang dim na liwanag na bumabalot sa buong condo ko ay nagpapabigat sa talukap nang mga mata ko.

Our Rosé said sorry on what she have done around when we need her, when her ate need her. Ang sabi niya kasi ay hindi lang daw talaga niya kaya na makita ang ate niya sa ganoong lagay, lalong lalo na sa nabibilang na nitong sandali.

I sigh. Yun ang laman nang mensahe ni Tita para sa akin. Napag-alaman ko rin na doon daw muna ito sa bahay nila mamamalagi. So what Rosé said is half truth. Hindi niya sinabi ang pinakatotoong rason kung bakit hindi talaga siya umuwi last year.

Well, I think that's for the better. Ayaw ko na rin naman na mas ma involve pa sila Tito at Tita sa issue nang kaniya kaniya naming nararamdaman. If there will be anyone na kailangan mag settle nito ay kami lang ni Rosé yun.

And I'll settle things with Ayu too tomorrow. I hope you'll forgive me.

On that I fell asleep.

Masakit ang batok at likod ko pagkagising ko the next day. Paano kasi sa sofa na ako nakatulog at hindi maganda ang naging pwesto ko, resulta--nananakit ngayon ang katawan ko. Good thing today is weekend. Well, I've got some workloads to do like checking test papers and such but I guess, first things first. It won't take long.

Mag aalas dyes nang umaga nang umalis ako sa condo. Wearing a black turtle neck longsleeve na tinernuhan nang black leather jacket, faded fitted pants and a brown timberland, I am all set. I get my car keys at habang naglalakad iniisip ko kung ano ba dapat ang sabihin ko sa kaniya mamaya? Sorry will not be enough.

Surely, sa konting panahon na nakasama ko si Ayu at sa kunting panahon na nakilala ko siya, I did like her so much. I wouldn't made her my girl kung hindi. Pero noong nasa kalagitnaan na nang relasyon namin noong nalaman ko na kapatid niya si Rosé, nakilala kaagad nang puso ko ang babaeng nagpapatibok talaga nito.

I wonder if Ayu knew how Rosé felt for me? She  didn't betray her or something like that right? I mean diba? Si Ayu ang pinagkatiwalaan niya sakin bago siya umalis? Base sa pagkakaalala ko ay hindi naman kami nagkakilala ni Ayu noong college at sa ala-ala ko ay si Rosé ang huli kong nakita bago ako nawalan nang malay noong araw nang aksidente. That's why it's very obvious na baka dahil nga kailangan niyang umalis sa Australia, she let Ayu took over. Kaya siya ang nakita ko pagkagising ko?

Then, did Rosé instruct Ayu na sabihin sakin na si Ayu ang nagdala sa akin sa ospital instead na siya? Is it on purpose din ba na hindi nabanggit sakin noon ni Ayu na si Rosé ang kapatid niya? Well, hindi ko rin naman nabanggit sa kaniya noon na may hindi ako naaalala. Baka alam ni Ayu? May sinabi kaya ang doctor? Nagkakausap din ba sila ni Rosé nang mga oras na iyon? Did they set everything up or si Ayu lang ang nag set-up nang lahat at parehas siyang may itinago samin ni Rosé?

Maraming mali. Though, wala na si Ayu para sagutin ang mga tanong ko, maybe If I'll knew Rosé's point of view on that time, baka may makuha ako at mapagdugtong dugtong ko.

And kapag malinaw na, I'll still pursue you Rosé may mali ka man noon o wala.

Pagkarating ko sa lugar na pupuntahan ko ay tahimik doon. Tanging ako lang ang tao. The breeze made some grass sway with it at amoy na amoy sa paligid ang halimuyak nang sari't saring bulaklak.

Lumapit ako sa kaniya at itinabi ang noo'y dala dala ko ding isang bungkos na bulaklak. Hinawakan ko ang bawat detalye ng lapida niya at doo'y naalala ulit ang panghapon na eksena na iyon.

"Thank you for loving me Jun. And I'm really sorry." is what Ayu said bago niya unti unting sarhan ang mga mata at nawalan nang pwersa ang mga kamay na noo'y hawak hawak ko.

"Minahal mo rin ba ako Ayu? All of that before, it is not for a show right? I mean, may hindi ka ba nasabi sakin?" napangiti ako sa sarili. Huli na para magsisihan pa. She's not here anymore to put up a fight.

I wonder if she is still alive.. what will she say?

But..

"Sorry Ayu. Right now I.. I need Rosé. Forgive me. I love her." with that I eased my heart by cutting the ties between me and Ayu. Even she's not here anymore, the fact that she became special to me before will always remain in my heart. Thank you for those days Ayu.

I don't know how long I've stayed in the cemetery but I found myself now standing in front of the Juran's residence. I need to talk to Rosé. Everything needs to be clear. I just need to hear her side para kahit papaano ay malinawan ang nangyari noon. I just need to analyze it.

Alam ko na nasa trabaho sila Tita ngayon at hindi ko rin alam kung anjan ba si Rosé since I don't have any means of communication to her right now. Well might as well see right?

I was about to rung the doorbell nang may dalawang tao ang naaninagan kong papalabas nang bahay. Sa likod nila ay may kasambahay na may dalang pagkain na para siguro sa kanila. They are heading sa mesa at upuan na nakapwesto lang sa malawak na hardin nila.

Rosé is laughing while nagkukwento ang kasama niya. I turned my gaze to the other at kahit sa picture ko lang to nakita noon, it is clearly him. Hans Alexander.

Nakaramdam ako nang inis. Why does she looks so happy? What are they talking about? Are they in a relationship?

Sa inis ay halos mapudpod ko ang doorbell nila sa kakapindot.

"C'mon Rosé open up. Stop smiling to that guy! " mahina kong ani sa sarili.

I saw her furrowed her eyebrows habang inaaninag ang gate. Nagpaalam siya sa Hans na iyon at naglakad na papunta sa kinaroroonan ko. Yes. There's a good girl.

Pagkabukas niya sa gate ay bahagya siyang nagulat nang makita ako pero nawala din at napalitan nang walang ekspresyon na mukha. It pissed me more. Hindi siya ganiyan noon pag nakikita ako. I want my clumsy Rosé back.

"What are you doing here? " she sounds as if she's bored to talk to me. I gritted my teeth.

"Let's talk."

"About what? Kung dahil parin sa noon I've said sorry already kela Mommy at pumunta na rin ako kay Ate kahapon." I saw pain in her eyes at kahit alam ko na may kinainisan siya sa ate niya, the fact that she's gone, I know she's hurt about it too.

"No. I want to talk about us. I mean there are things in the past na kailangan nating pag-usapan." ani ko. Umaasa.

I saw her looked sa pwesto nang Hans na iyon di kalayuan na noo'y nakatingin lang din kay Rosé na kausap ako sa gate. I know he can't see me sa angulo niya, si Rosé lang. He might wonder who she's talking to.

She sigh.

"Sorry." nanghina ang balikat ko sa sinabi niya. I can't find that admiration and spark in her eyes anymore. Like I can't believe if she ever liked me o kung nagustuhan man niya ako, ibig sabihin noon na lang yun? Wala na ngayon?

And then I realized that maybe she got someone more important to her right now.

To be continue..