🌸 LYS1: I Need You ✔

IKAAPAT NA PAHINA

Chapter 4: THAT UNFAMILIAR MELODY

"The mind might forget but the heart may remember, huh?" ani ko pagkatapos mabasa iyon sa librong binabasa ko. Napabuntong hininga ako tsaka isinara yun. Napatingala ako sa matiwasay na langit. Napakapayapa nun di gaya ng utak ko ngayon na ang gulo gulo.

Pinoproseso parin ng utak ko ang sinabi ni Mama sa akin kahapon. Isang babae na lagi kong kinukwento sa kanila na may magandang boses? At nung araw mismo pagkatapos nang graduation namin ay makikipagkita sana ako sa kaniya?

Ang naaalala ko lang ay yung eksena na may hawak akong mga bulaklak at pagkatapos ay nasagasaan. Pero bakit may nakikita akong tumutugtog? Naka upo siya sa tila isang parke at may hawak na gitara.

Si Ayu nga kaya yun? Naalala ko rin ang kwento niya na manager siya ng music club. Pagkatapos ay ng oras na maaksidente daw ako ay nasa parke siya at tumutugtog kaya nga siya ang naka respunde sa akin. Siya nga kaya？But why I'm doubting my thoughts? Damn I hate this.

Inis akong napa buntong hininga ulit. Mas mahirap pa dahil di ko na nga maalala ang kung sino mang babae yun eh tanging boses lang ang clue na meron ako. Tch.

Nasa ganoon akong estado ng bumukas ang pinto. At base sa matamis na amoy neto ay alam ko nang si Ayu to.

"Hi! Oh? Ikaw lang mag-isa?" ani niya ng may matamis na ngiti. Di ko rin maiwasang ngumiti.

Inilapag nito ang mga dalang prutas at maayos niya rin inilagay ang sling bag niya sa sofa na nasa gilid lang. Bawat kilos nito ay sinusundan ko ng tingin.

"Takaw tingin ka ha?" ani nito sa akin na may mapanuksong tingin. Di ko maiwasang bahagyang matawa.

"Ayu.." tawag ko dito. Nilingon ko naman siya na noo'y sinisimulan nang magbalat ng prutas.

"Oh? "

"Manager ka ng music club diba? So you knew about instruments." I said. Bahagya itong natigilan pero di nagtagal ay ngumiti din at ini abot sa akin ang nabalatan ng mansanas. Umupo ito sa gilid ng kama ko.

"Ofcourse. Guitar is my forte." she boasted.

"Then will you play a song for me? " napakagat ako sa mansanas.

Nakita kong bahagya siyang natigilan. Naningkit ang mga mata ko habang marahan na nginunguya ang mansanas na kinakain ko. I'm carefully looking at her every reactions.

"Jun.. W-wala namang gitara dito. How can I play for you? Ah don't worry next time dadalhin ko ang gitara ko." she said.

Napabuntong hininga ako at inilapag sa mesa na nasa gilid ko ang mansanas na di ko pa nauubos. 'Buti na lang pala pinadala kita ngayon dito' ani ko sa isip ko habang nakatingin sa bagay na iyon na nakasandal sa pader na nasa likuran niya. Malamang ay hindi niya yun napansin mula ng pumasok siya dito.

Itinaas ko ang isa kung kamay at itinuro ko ang bagay na iyon. A smile escaped on my lips.

"No. I want you to play for me now. That is my guitar over there." noon ko lang siya nilingon. "Please Ayu?" nakita ko naman siyang bahagyang nagulat pero nakabawi din agad.

Napabuntong hininga siya at nilingon ang gitara ko. Tinitigan niya muna yun bago bumaling ulit paharap sakin.

"Why do you badly want me to play for you Jun?" medyo may inis na sa boses niya. Napakunot naman ang noo ko.

"Why? Masama ba? I just want to hear you sing that's all. Manager ka ng music club diba? " I calmly said. As much as possible ayaw ko na maghimig na parang ka suspesuspetsa dahil sa pagkakaalam ko walang alam si Ayu na may nakakalimutan ako. At isa pa kung boses lang ng isang babae ang naikukwento ko noon kila Mama at nais ko pang makipagkita sa babaeng iyon, ibig sabihin lang noon di ko pa nakikita ang mukha ng babaeng yun. Kaya mas imposible na alam ni Ayu na may hinahanap akong babae. Kung boses nga niya yun ako at ako lang din ang makakaalam.

And.. If it is really her voice, the heart may remember right?

Napabuntong hininga ulit siya at naglakad patungo sa gitara ko at kinuha yun. Naupo siya sa gilid ng kama ko at matamis na ngumiti sakin.

"At dahil makulit ka sige, pagbibigyan kita."

Napangiti din ako at iminuwestra na pwede na siya maka umpisa. I closed my eyes as I heard her hit the strings.

* If It is You by Blackpink Rosé/English Ver. (she sang this at King of Mask Singer)

Why it is so hard for you? To properly see me trying?
I get shocked to see how much I can hurt because of you
My days are a struggle
Even my dreams are painful

The sadness of the lyrics and Ayu's voice is there yet I can't feel any emotions. I wonder why? If it is truly her voice that I got hooked before then even if my mind forget my heart would be able to react on it right?

If it was you, how would it be?
If these crazy days became yours?
If you break down as much as me will you know?
All the pain that fills me to the point where my heart is about to explode
How much I want you?
If I was you I would just love me

How can be a lyrics so sad yet the melody is so unfamiliar? Is it because of the person singing? Why can't I feel anything at all? As if it is like a song I've never been heard before.

My heart is endlessly down in the ground
I'm afraid of everything that sorrounds me
They say you'll be happy when you fall in love, who said that?
Because I only know a love that looks at you from behind

Ayu stopped strumming suddenly so I opened my eyes. She is smiling at me.

"Why? Is something wrong?" I also said smiling. Umiling siya kung kaya tinuloy ko ang pagsasalita. The song is good yet it is so sad.

Somehow I saw a glint of sadness and guilt reflect on his eyes. Ibinaba niya ang gitara at bumuntong hininga. She stare at me for a second before she spoke.

"I.. I w-wrote that song when I was in the drama club." Ani niya sa mababang boses.

Suddenly my heart started beating so fast. She wrote it? If she really does why does it feel so wrong? Like I'm still finding something.. something more precious.

"Oh.. I see. You know what? I think I heard it somewhere but you know it feels.. different." I laughed but I don't know why she suddenly got this serious reaction. Pero kalaunan ay ngumiti din.

"Maybe you heard it at our club before? I seldom sing it kapag bored ako noon." napakunot ang noo ko.

If it is Ayu, why does it feel so wrong?

Sydney, Australia

"Hey sis. Kamusta? " she suddenly got a call from her ate that she almost spilled her coffee.

"Ate! Ohmygod I've been waiting for your call. So? How is he? " the longing on her voice is so evident. God knows how much she wants to see him again. If only she's on his side by now.

"Wag ka sanang mabibigla Rose." suddenly she felt afraid. Her heart started to pound. "He.. Remembers everything now but.."

"B-but? "

Ang pananahimik ng ate niya sa kabilang linya ay mas nakapag pakaba sa kaniya na ikababaliw niya kung hindi agad ito magsalita.

"But he said.. It doesn't matter anymore." sa sinabi ng ate niya ay tila huminto ang tibok ng puso niya.

Doesn't matter anymore? Naisip niya kung bakit. The memory she treasures a lot doesn't matter to him anymore? She even hasn't asked why he left that letter that day or what is it that he want to tell her.

Natapos na ang pag uusap nila ng ate niya at naiwan siyang tulala. Nang napatingin siya sa glass window ng cafe kung nasaan siya ay doon niya lang napansin ang mga luhang sunod sunod na pumapatak sa mukha niya.

If it was you, how would it be?
If these crazy days became yours?
If I was you I would just love me

To be continue...