Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 11.1

Daila valt Gaby bij. 'Het is een vreemde snater.' En die woorden komen het dichtst in de buurt van een scheldwoord dat Daila ooit heeft gezegd. 'Het is beter dat hij er niet bij is.'

Dante protesteert niet meer, maar zelfs als hij het had willen proberen, had hij niet de kans gekregen: Gaby's telefoon gaat voor een zesde keer afgaat en op het scherm is een enkele letter te zien. M. Dante leunt achterover en gaat tegen de rugleuning van de achterbank zitten met zijn armen over elkaar geslagen terwijl de telefoon hetzelfde riedeltje nog eens herhaalt.

Daila draait het stuur om voor een bocht naar rechts en voor hen alle drie komt een groot, rood bord in beeld: FitPlus. De auto neemt af in snelheid terwijl Daila een parkeerplek zoekt.

'Heeft een van jullie hier een abonnement?' vraagt Dante.

De twee vrouwen antwoorden negatief.

'Kunnen we dan wel naar binnen? Ik ben ook geen lid.'

'We verzinnen wel iets,' zegt Gaby, maar ze moet toegeven dat ze er nog helemaal niet aan had gedacht hoe ze de sportschool binnen zouden komen. Ze is zo gefixeerd geweest op het raadsel, de kluis en de code, dat de sportschool en de entree een bijzaak waren geworden waar ze niet mee bezig is geweest.

Ze stappen de auto uit en er klinkt een dubbele piep als Daila het voertuig op slot doet. Samen lopen ze door de grote buitendeur naar de ontvangstruimte.

Als ze de sportschool binnen lopen, is het er rustig. Er zijn maar drie mensen in hun blikveld, wiens gezicht Gaby vaag herkent van het dorp maar wiens naam ze niet weet. Ze schenkt ze daarom geen aandacht en loopt gelijk door naar de balie. Daar zit nu niet Stefan, die hen de vorige keer geholpen had, maar een jong meisje met de naam Sophie. Dat staat op haar naamplaatje geschreven, maar die herinnering heeft Gaby niet nodig; ze herkent haar gelijk.

'Sophie?' vraagt Gaby ongelovig. Ze had haar nooit gezien als iemand die naar de sportschool zou gaan, laat staan er werken, maar toch weet Gaby dat haar ogen – als een van de weinige dingen op deze aarde – niet liegen.

Het meisje kijkt op. Haar hoofd komt net boven de balie uit en laat een positief verraste blik zien als ze het bekende gezicht ziet. 'Gaby?'

Gaby besluit daarom het voortouw te nemen. 'Dat ben ik,' zegt ze, op een manier waarop iedereen elkaar begroet die ze kennen maar liever niet zien. Een slappe glimlach staat op haar lippen.

'Dat is lang geleden!' zegt Sophie. Ze staat op van haar bureaustoel en het valt Dante op dat ze niet erg lang is: ze komt niet boven Gaby's schouders uit. 'De laatste keer was de begrafenis. Toen was je erg druk, dus ik wilde je niet lastig vallen. Wat jammer dat we elkaar niet hebben kunnen spreken.'

Gaby legt haar handen neer op de balie. Haar gezichtsuitdrukking verandert niet en brengt niet dezelfde betekenis over als haar woorden. 'Gelukkig zien we elkaar dan nu weer.' Alleen het toeval had hen opnieuw bij elkaar kunnen brengen; Sophie, omdat ze Finns vriendin was, zou niet zomaar Gaby's leven in wandelen.

'Gecondoleerd met het verlies,' zegt Sophie, alsof ze zich dat nu pas bedenkt. Haar stem is zachter en haar ogen staan droevig. 'Dat kan niet makkelijk zijn.'

'Jij ook veel sterkte gewenst,' zegt Gaby. Ze reageert niet op Sophie's andere opmerking en vindt het gesprek tussen hen twee nu al te lang duren: ze wil naar de kluisjes toe, zodat ze weet wat Elliot voor hen heeft achtergelaten.

'Kom je hier vaak?' vraagt Sophie. 'Ik werk hier nog maar net, dus ik begin iedereen een beetje te leren kennen, maar ik wist niet dat jij hier ook kwam.'

Gaby's ogen vernauwen, maar ze schakelt vlug om naar haar overlevingsinstinct. 'Ja, net als Finn,' zegt ze. Alleen de bevestiging dat Finn hier ook kwam, is geen leugen. 'Maar nu heb ik iets heel stoms gedaan,' vervolgt Gaby. 'Zou je me kunnen helpen?'

Daila kijkt op veilige afstand toe met Dante naast haar en zonder dat ze het doorheeft, groeit er een kleine glimlach op haar gezicht door de sluwheid waarmee Gaby deze situatie aanpakt. Ze ziet hoe haar vriendin zelfs in deze onverwachte situatie haar ogen nog steeds op het grotere doel gericht houdt.

'Ik heb mijn pasje in de kleedkamer laten liggen,' zegt Gaby. 'Ik met mijn domme hoofd.'

'Oh, ik snap het al.' Sophie glimlacht en haar vingers glijden naar de muis van haar computer. 'Ik open het poortje voor je.' Er volgt nog een knipoog, maar Gaby is al omgedraaid voordat ze die kan zien en gebaart Daila met haar mee te komen. Met een uitwisseling van blikken spreken ze af dat Dante achterblijft. Hij heeft geen interesse om mee te gaan naar de vrouwenkleedkamer en staat daarom stil op twee meter afstand van de balie. Zo blijft hij alleen achter met Sophie, die hem een lieflijke glimlach schenkt.

Ze houdt haar hoofd schuin en bestudeert hem. 'Dus, wie ben jij?' vraagt ze. 'Het vriendje van Gaby?'

Dantes spieren verstrakken en hij kan zijn mond er niet toe zetten om haar tegen te spreken.

'Ik wist niet dat ze die had,' zegt Sophie dan. Haar ogen schitteren als ze de informatie verwerkt en er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht. 'En hoe is dat nou, om haar vriendje te zijn?'