Natalia i Kuba - życie na krawędzi [ZAKOŃCZONA - W trakcie korekty]

Część 38 - Witajcie gołąbeczki!

Po dwudziestu minutach jazdy przez Warszawę, zatrzymaliśmy się na starszym osiedlu mieszkaniowym. Wyszliśmy z samochodu na parking pod blokiem naszych przyjaciół i Stefan sprawnie zamknął samochód, po czym jako pierwszy poszedł w stronę klatki schodowej i szybko otwarzył nam drzwi. Złapałem Natalię za rękę i delikatnie ją ścisnąłem. Chciałem żeby wiedziała, że jestem blisko niej. Uśmiechnęła się w moim kierunku. Przemierzyliśmy dwa piętra schodów i w końcu stanęliśmy pod drzwiami mieszkania. Stefan nacisnął klamkę i wszedł pierwszy, po czym przytrzymał nam drzwi i wskazał dłonią żebyśmy weszli. 

 - Anetka już jesteśmy- krzyknął i ściągnął buty. 

Zrzuciłem swoje obuwie, po czym przytrzymałem Natalię, żeby utrzymała równowagę. 

- Zapraszam do salonu - zaproponował Stefan. Natalia przytuliła się do mnie i weszliśmy do pomieszczenie razem. Kiedy stanęliśmy w pokoju, zauważyliśmy, że nie byliśmy jedynymi gośćmi, chyba z połowa komendy zebrała się w małym salonie. Siedzieli nie tylko na kanapach i krzesłach, ale i na podłodze.

 - Witajcie gołąbeczki! - rzucił Olo.

-  Niespodzianka! - krzyknęła cała reszta. 

- Kuba, chyba już nic bardziej romantycznego nie mogłeś wymyślić z tymi oświadczynami i byliśmy pewni, że Natalia się zgodzi, dlatego to przyjęcie - oznajmił Krystian i lekko zachichotał. 

 Oboje z Natalią również się zaśmialiśmy. 

 - No niezłą niespodziankę nam zrobiliście! Dziękujemy- odpowiedziałem głośno, żeby dotarło do wszystkich naszych przyjaciół.

Jako pierwsza podeszła do nas Aneta.

- Gratulacje kochani, jak już wszyscy się z wami przywitają, to Natalia przyjdź proszę do pokoju Różyczki- uśmiechnęła się brązowooka.

Natalia skineła głową.

- A i nie zapomnijcie coś zjeść, zrobiliśmy ze Stefanem i jego mamą tyle przysmaków, że chyba nawet pół komendy tego nie zje- uśmiechnąła się i puściła do nas oczko, po czym poszła do pokoju Różyczki.

Po kolei podchodzili do nas Olo i Krystian, Maja i Lena, Stefan i Krzysiek, nie zabrakło też Pawła, Danusi, Janka, Kazimierza i Michała. Paru osób brakowało, ale nie każdy mógł się urwać z pracy. Zresztą, po tym jak nam pogratulowali część osób szybko się zmyła. Natalia pogładziła mnie po policzku.- Idę pogadać z Anetką, dobra?- zapytała.

Również w odpowiedzi pogłaskałem jej policzek i delikatnie musnąłem jej usta. - Oczywiście, ja będę czekać, a wy sobie poplotkujcie- powiedziałem. Wyszła z salonu, a ja odprowadziłem ją wzrokiem.

Za chwilę, podeszli do mnie Olgierd i Krystian.

- Ej stary, a myśmy wszyscy kiedyś myśleli, że ty i Natasza, no wiesz jesteście razem - palnął z szerokim uśmiechem Krycha i się zaśmiał.

- To nie jest śmieszne - rzuciłem poważnym tonem. Zmierzyłem go wzrokiem bazyliszka i szybko z jego twarzy zniknął uśmiech.

 - Dobra stary wyluzuj, żartuję tylko, ale wiesz jak to wyglądało dla nas wszystkich patrzących na to z boku, więc się nie dziw - dodał. 

- Pomagałem jej tylko- rzuciłem krótko, bo nie miałem ochoty się tłumaczyć. Uśmiechnął się i uścisnął moją dłoń. Olgierd poklepał mnie po ramieniu.

- Jeśli chodzi o Natalię, to niestety nie byłeś najlepszy w udawaniu i ukrywaniu swoich uczuć, bo wszyscy zauważyliśmy jak bardzo Ci na niej zależy i nie mam tu na myśli partnerstwa- mrugnął do mnie. - Cieszę się, że Natalia na Ciebie trafiła- dodał.

Wyprostowałem się nieznacznie.- Trudno jest ukrywać prawdziwe uczucia- rzuciłem. Dzięki Olgierd, za to że popierasz moją relację z Natalią- dodałem.

- Nie ma za co, wszyscy się cieszymy że wam wyszło. My niestety musimy wracać na komendę- powiedział. - Chodź już Krycha i trzymaj się Kuba- dodał na odchodne.

Machnąłem do nich ręką. - Trzymajcie się chłopaki. Po chwili popatrzyłem na kanapki, przystawki i inne smakołyki rozstawione na stole i złapałem za talerz, po czym zacząłem je konsumować ze smakiem.