Teachers//Luke Hemmings//☑

Epilogue

Mila Liz Hemmings. Geboren op 14 november 2018 om 15.24 uur.

Ons kleine meisje lag daar op mijn borst. 'Lieve, lieve Mila. Wat ben ik blij dat jij er bent,' fluisterde ik zacht. Ik wreef zacht met mijn duim over haar hoofdje. Ze lag te slapen. Ik was blij dat die zwangerschap achter de rug was. Ik heb er rugpijn van. Luke, die nu even stond te douchen, was nog meer in zijn nopjes dan dat ik tot nu toe ben geweest. Nee, ik was eerder emotioneel dan opgewonden. Mijn kindje lag hier op mijn borst te slapen en dan kan ik niet een vreugde dansje doen op Happy van Pharrell Williams. Toen ik haar in de wieg wilde leggen, rende Luke de trap af. 'Dankje, Mel.' Hij sloeg zijn armen om me heen terwijl ik Mila nog vast had. 'Waarvoor?' Hij lachte kort en kuste mijn nek. 'Dankje dat je bij me ben gebleven. Dankje dat je met mij een kind op de wereld hebt gezet. Ik was hier echt aan toe en volgens mij heb jij er ook geen spijt van.' Ik keek kort naar Mila en knikte. 'Ik heb er zeker geen spijt van.' Ik legde haar neer en draaide me terug naar Luke. 'Ik heb ook zeker geen spijt van jou.' Hij kuste me eerst heel teder, maar het liep rustig uit. 'Ik weet nog dat ik een weddenschap met je had gedaan om een reep chocola.' Ik knikte. 'Wat was het okal weer? Hoger dan een 6?' Hij lachte en kuste me nogmaals. 'Hoger dan een 7. Ik wist wel dat je slimmer was. Heb je trouwens nog wat van je moeder gehoord?' Ik schudde mijn hoofd. 'Hoeft ook niet. Het is goed zo. Ik heb jouw moeder. Ik ben tevens zelf moeder en niet te vergeten: Ik heb een hele mooie grafsteen waar een hele mooie naam op staat.' Hij knikte. 'Hij zal vast trots op ons zijn.' Ik lachte kort en knikte vervolgens. Ik wierp één blik op Mila en zei: 'Hij zou zeker trots op ons zijn.' 

The End