Teachers//Luke Hemmings//☑

Proloog

Altijd als ik naar school loop, zie ik de leraren voorbij mij fietsen. Sommige zeggen nog wel eens: "Hallo Mel." Anderen zeggen niks. Snap ik wel, ik zou ook tegen de slechtste leerling van de klas geen gedag zeggen. Nahja, slechtste... Ik moet wel positief blijven. Beste (van onderen) leerling van de klas! Ja, klinkt toch een stuk beter.

"Heey, kijk uit!" Ik kijk op van de stoeptegel waarnaar ik staarde. Oja, opletten is handig. Ik keek kort om me heen voordat ik stug verder liep, zoals ik eerder al liep, niet oplettend dus. 

Terwijl ik bij wiskunde stond, hoorde ik iedereen langzaam de gang binnen strompelen. We hadden een wiskundedocent die met pensioen zou gaan en ja, dit was eindelijk een docent waar ik iets van snapte. Hopelijk wordt de volgende geen kwal als de rest hier is. Wiskunde was namelijk niet mijn beste vak, maar toch heb ik het voor elkaar gekregen om gemiddeld een 6 te staan en ik was niet van plan om hem, zoals mijn biologiegemiddelde, naar een 3 te werken. 

Toen de bel ging, kwam er een jongen die de deur open deed. Ik had hem nog nooit gezien en dacht dat onze wiskundedocent in de file stond ofzo, dus liep gewoon het lokaal binnen naar mijn vertrouwde plekje.

"Is iedereen er?" vroeg de jonge. Iedereen knikte of gaf een instemmend geluidje en hij sloot de deur. Hij had blond haar, blauwe ogen en zag er gespierd uit. Hij droeg zwarte skinny jeans en had een wit shirt aan. Zijn haar zat perfect in model en zijn stem was duidelijk en helder. Ik volgde hem met mijn ogen vanaf hoe hij de deur dicht deed tot hoe hij op het bureau plaats nam.

Toen viel me er iets op. Het bureau, waar normaal allemaal spulletjes van mijn Wiskundedocent lag, was leeg. Helemaal leeg, op de jonge na dan. Ik ging rechtop zitten en spitste mijn oren voor zijn uitleg. Er moet iets aan de hand zijn. 

"Beste allemaal," begon hij plechtig. Hij vouwde ze handen en liet zijn blik er even op zakken. Vervolgens slikte hij en keek de klas in. "Ik ben meneer Hemmings, jullie nieuwe wiskundedocent," zei hij snel. Hij was blijkbaar zenuwachtig. 

Overal kwam commentaar vandaan. Vragen over onze oude wiskundedocent, vragen over hem, vragen over van alles werden door het lokaal geschreeuwd. 

Toen hij iedereen weer stil had gekregen, begon hij met vragen beantwoorden. "Jij daar, met die krulletjes in je haar." Hij wees naar Pascal, die zijn hand naar beneden trok. "Waar is meneer Timmer?" Hemmings sprong van het bureau af en begon te ijsberen. "Meneer Timmer ligt helaas in het ziekenhuis. Hij heeft een hartaanval gehad." 

Even wist ik niet wat ik hoorde. "Maar hij leeft nog wel?" vroeg Wouter snel. Meneer Hemmings keek hem snel aan en knikte, wat vele opgeluchte zuchten als reactie opleverde. "Hij zei dat hij snel weer terug zou komen, ik ben maar een invaller," voegde hij er snel bij. "Maar meneer," begon Sonja. "Als Timmer terug is, bent u dan weer werkloos?" Hemmings lachte kort en zocht Sonja haar ogen op. "Niet werkloos. Ik werk in het weekend op de markt, dus geld komt er wel binnen."

"Ik snap dat jullie nog een beetje van slag zijn van het nieuws, maar maak alsjeblieft de opgaven die ik heb opgegeven, scheelt weer tijd! In die tijd dat je thuis dit werk maakt, kan je allang 2 afleveringen Teen Wolf hebben gekeken." Een paar meiden schoten op bij het horen van Teen Wolf. Leuke serie, echt waar. Hij had nog een namenrondje gedaan en heeft alles goed in zich opgenomen. 

De les was weer afgelopen toen de bel ging en iedereen strompelde langzaam het lokaal uit, behalve ik.

Hemmings ging op de tafel voor de mijne zitten en keek me vragend aan. "Timmer gaf me altijd bijles dit uur," fluisterde ik zacht. Zijn blik doorboorde de mijne toen ik hem aankeek en snel wende ik mijn blik weg.

"Wacht even," zei hij en hij liep naar het bureau toe, pakte zijn laptop en kwam teruglopen. "Ben jij....," "Mel, ja dat ben ik," maakte ik zijn zin af. "Volledige naam?" vroeg hij terwijl hij zijn blauwe ogen op mij had gepland. "Melanie," zuchtte ik. 

"Waarom zucht je?" was zijn volgende vraag, die hij stelde terwijl hij zijn laptop op mijn tafel neerzette. "Vind Mel leuker," antwoordde ik kortaf. Ik weet niet, maar op een of andere manier trok hij me aan, maar op een andere manier was hij erg intimiderend. 

"Waarvoor heb je bijles nodig?" Ik rolde met mijn ogen en vroeg of hij mijn cijferlijst al had gezien. Hij schudde zijn hoofd en pakte zijn laptop weer. "Je staat er niet goed voor, nee. Weet je hoe dat komt?" Ik haalde mijn schouders op. "Heb je problemen met leraren of thuis?" Zijn ogen gingen terug naar mij, alsof hij echt wilde luisteren.

"Beide...., maar ik kom hier voor bijles, geen therapie." Hij lachte en pakte het boek dat voor me lag.

"Ik zal je helpen, Melanie," 

"Het is Mel, meneer," 

"Het is Luke, Mel." 

----

De Proloog! Yessss! Dit boek wordt zooooo clichééé, maar wie houdt daar nou niet van?! Tot nu toe zie ik alleen maar cliché's ;P

Nouja, ik ga wel proberen om het iets anders te maken dan normaal, maar okay. Ze wordt niet ontmaagd door haar 'Leraar', wees maar niet bang.

Ik hoop dat jullie het leuk vinden en verder gaan lezen!

xx Ellie