Teachers//Luke Hemmings//☑

Cinq

Toen hij achteruit de garage in reed viel het me pas op dat Luke instrumenten bezat. 'Wat zijn dat?' Hij moest lachen. 'Instrumenten,' antwoordde hij droog. 'Kan jij gitaar spelen.' Hij stapte uit. Ik volgde hem. 'Ik kan ook piano spelen.' Ik keek hem verbaasd aan. 'En waarom ben je dan een wiskunde docent?' Hij liet zijn blik los van de gitaren aan de muur. 'Wiskunde is makkelijk en er was werk voor. Muziek is er genoeg. Wie moet ik nou overtreffen met mijn muziek. Ed Sheeran? Jonny Cash? Uhm Elton John?' Hij keek me vragend aan. 'Als je weet dat je niemand kan overtreffen, ga je toch ook niet de muziek in.' Hij liep naar de garagedeur en draaide zich weer om. 'Ga je mee?'

Aangezien ik de weg niet wist, liet ik hem voor gaan. Zijn moeder sliep al, het was ook al bijna kwart voor 12, waardoor we heel zachtjes moesten doen. Toen we eindelijk bij zijn zolderkamer aankwamen, liep hij meteen door naar de kast. Zijn kamer bestond uit een bureau, waar stapels nakijkwerk op lag, een tweepersoonsbed en een klerenkast. Verder waren de buren bezaaid met poster van One Direction, Blink-182 en All time low. Ik moest er van lachen, heel zachtjes om hem niet te beledigen. De muren waren blauw, behalve het schuin lopende dak, dat was wit. Aan de muur hingen ook foto's van hem en zijn familie en vrienden, althans zo leek het. Ik liep naar de foto's toe om ze te bekijken, maar werd verstoord. 'Mel?' Ik draaide me snel om. 'Ik weet niet waar je moet slapen...' Ik keek even de kamer weer in. 'Ik bedoel. Je mag wel in mijn bed of op de bank alleen ik heb geen idee hoe mijn moeder dat gaat interpelleren. Ik kan je vertellen hoe ze soms reageert als ik iets logisch doe, en dat is hysterisch maar wel lief, laat staan als ik iets onlogisch doe.' Ik moest kort grinniken. 'Wat is interpelleren?' Hij draaide zich naar me toe. 'Uhm. Interpelleren is een soort vooroordelen alleen dan niet op basis van uiterlijk, maar op basis van bepaalde gedrag.' Ik draaide me terug naar de foto's. 'Je praat te moeilijk, maar hebt gelijk. Wettelijk gezien mag je ook niet naast me liggen,' zei ik terwijl ik naar het bed liep en me er vervolgens op liet veren. 'Hoe weet jij dat nou weer?' Ik keek hem aan. 'Je hebt mijn kamer nog nooit gezien, of wel?' Hij schudde zijn hoofd. 'Lucky you.' Hij ging op zijn bureaustoel zitten. 'Zo erg kan vast niet.' Hij pakte zijn laptop uit zijn tas en klapte hem open op zijn bureau. 'Sorry Mel, maar moet klas 3D morgen af hebben.'

Het verbaasde me dat ik nog wakker was toen hij eindelijk zijn laptop dicht klapte. Ik lag zowat half dood op bed, met een deken om me heen, maar ik was nog wakker. Misschien kwam het door de band 'Florida Georgia Line'. Hun liedjes paste perfect in mijn (dag)droom. Toen Luke opstond en op me af kwam lopen, schoot ik omhoog. Hij schrok er niet van. 'Mooi liedje, hè?' Ik knikte alleen maar. 'Hij heet 'H.O.L.Y'.' Hij pakte zijn mobiel van het nachtkastje. 'Ik denk dat ik maar ga slapen. Misschien voor jou ook handig, aangezien je morgen ochtend vroeg bezig moet met wiskunde.' Hij knipoogde naar me en zetten het volgende liedje af. Hij liep naar de kast toe en gooide een shirt naar me toe. 'Doe deze maar aan. Ik denk dat je er wel in past. De badkamer is hier tegenover. Ik zal even een nieuwe tandenborstel voor je halen beneden.' Na deze instructies verliet hij de kamer. Het verbaasde me dat hij nieuwe tandenborstels had... Goede voorbereiding. Ik verwisselde de shirtjes en dropte mijn kleren over zijn bureaustoel. Hij had gelijk. Het zwarte shirt viel als een jurk voor me. Ik paste er prima in! Vervolgens liep ik naar de badkamer, waar ik hem tegen kwam.... Shirtless. Mijn mond viel letterlijk open en ik had nog geen stap binnen gezet. Ik moest mezelf er van weerhouden om zijn buikspieren niet aan te raken. Het was gewoon moeilijk. Hij draaide zich naar me toe en gaf me een rode tandenborstel. 'Ik hoop dat je hem mooi vindt.' Hij glimlachte en knipoogde weer. 'Dankje. Rood is mijn lievelingskleur.' Ik ging naast hem staan en concentreerde me op de tandpasta. Niet kijken, Mel. 'What's up, Mel?' Ik moest hem wel aankeken. 'Niks.' Ik keek hem aan. 'Ik ben gewoon moe.' Hij knikte. 'Ik ook.' Hij moest lachen en zei: 'En ik kijk er tegenop om op de bank te slapen.' Ik keek weer naar de spiegel en spuugde niet veel later de tandpasta uit in de wasbak. Toen ik weer omhoog kwam, keek ik hem aan in de spiegel. 'Ik heb heel eerlijk ook geen zin om alleen in jouw bed te liggen.'

Het mocht niet, maar het gebeurde. Ik had me op mijn linker zij gedraaid, waarna hij tegen me aan kroop. Hij sloeg zijn armen om me heen en legde zijn hoofd tegen mijn rug. We wisten dat het niet mocht, maar het gebeurde gewoon. 'Lig je zo lekker?' Ik wilde me omdraaien en hem aankijken terwijl ik antwoord gaf, maar ik kon amper bewegen. 'Het ligt lekker.' Hij draaide zich op zijn rug, wat me verbaasde. 'Wat doe je?' Hij lachte en zei: 'Lag het zo lekker?' Ik draaide me om en knikte. Hij keek me aan. 'Mag ik je iets vragen?' Ik knikte. 'Altijd mag jij iets vragen.' Hij wendde zijn blik af en zuchtte. 'Het is meer, hè? Meer dan dat je moeder je aan het werk zet.' Ik keek hem aan, heel kort, en zag iets van medelijden in zijn ogen. 'Ze slaat ook wel eens, maar verder is het gewoon uitvoeren wat ze vraagt. Vooral wanneer pap niet thuis is.' Hij knikte en wendde zijn blik af van mijn gezicht. 'Denk je dat ze dat nog vaak gaat doen, dat slaan?' Ik zuchtte diep. 'Zolang pap niet thuis gaat werken of met pensioen gaat, wel.'