Teachers//Luke Hemmings//☑

Vingt

1 week later

Ik trok het jasje van zijn pak recht en legde nog één keer mijn vingers op zijn lippen. Hij deed dat vroeger altijd. Dan pakte hij mijn wijs- en middelvinger en legde die tegen zijn lippen aan. Het verdriet was alweer iets gezakt. Ik pakte de witte roos, die Luke me aanreikte, aan en legde hem tussen zijn gevouwen handen. 'Bent u er klaar voor?' Ik keek onze vriendelijke begrafenisondernemer aan en knikte. Ze heette Pien en ik herinnerde haar vaag van mijn oma's begrafenis. Ze pakte de deksel van de kist en gaf mij de rondjes, om hem dicht te maken. Ik stopte de kleine, houten schroefjes in de daarvoor bestemde gaatjes en draaide hem aan. Luke deed de andere kant. Ik zette de foto die ik heb meegenomen op de kist en legde mijn smalle bloemstukje erbij. Ik draai me om naar Luke. 'Jullie kunnen hier plaats nemen.' Ik nam daardoor dus ook plaats op de rustgevende, zwarte sofa voor me. Er lagen witte kussens op voor de sfeer. Het duurde even voordat de muziek begon te spelen. Het was september van de band Earth, wind & fire. Het enthousiaste nummer liet me zelfs een beetje lachen. De genodigden kwamen ondertussen binnenwandelen en vele waren verbaasd door de muziekkeuze. Zijn collega's wisten natuurlijk niet dat dit zijn lievelingsnummer was. De rest van de bijeenkomst was me een beetje wazig verlopen, tot ik het laatste woord kreeg. Ik liep naar het spreekgestoelte en keek de zaal rond. Ik kende bijna iedereen en iedereen kende mij. 'Als eerste wil ik ieder bedanken voor zijn komst.' Ik nam een slok water en keek naar de kist. 'Wat een mooie kist, hè?' vroeg ik, spontaan, onvoorbereid. Ik hoorde mensen lachen, alsof ze bij een comedyshow waren. 'Ik wist nooit echt goed wat ik zou moeten zeggen tegen een kist. Al was ik als klein meisje heel fantasierijk, was het lastig voor mij om deze speach te schrijven. Praten tegen een kist doe je op je 18e niet meer. Daarom besloot ik om deze speach te schrijven terwijl ik mezelf voorstelde als een klein meisje. En nu sta ik hier.' Ik stopte even met praten en keek naar Luke, Elise en Ashton, die naast elkaar zijn gaan zitten en me met dikke duimen omhoog aanspoorde om verder te praten. 'Ik wil graag officier van Justitie worden om de maatschappij te redden van de criminaliteit..,' ging ik verder. 'Hij wilde graag dat ik ging doen wat ik goed kan. Ik wil graag dat hij doet wat hij goed kan: doorgroeien en genieten van de vrede, die hij zo graag in zijn leven wilde.' Ik zocht de ogen van mijn moeder op. Ze wist heel goed dat die vrede pas kwam nadat zij was vertrokken. 'En dat is wat ik ga doen: genieten van de vrede die ik nu heb.' Ik keek weer naar Luke, mijn vriend, Elise en Ashton, mijn vrienden. Mijn ogen gingen terug naar de rest van de zaal. 'Want dat is wat hij graag wilde. Hij wilde dat ik doorging en hem losliet. Dat laatste ga ik alleen niet doen. Wij allen gaan hem herdenken als de man die vergunningen verleende namens meneer de burgemeester, als de man die zijn dochter 's avonds een kus gaf via zijn vingers, als de man die door had dat zijn dochter uitgebuit werd door haar moeder en die haar, met klein verzet, daartegen hielp. Hij is een engel en niet alleen voor mij, maar ook voor meneer de burgemeester en voor mevrouw van Lonen. Voor mijn moeder, Stella, en voor mijn vriend Luke. Hij is een engel voor ieder van ons, omdat hij zo veel goed in zich had. Kennen jullie het gezegde: steen goed?' Ik zag hoe mensen knikte. 'Nou, mijn vader was kanker goed en ik ben trots op hem dat hij zo hard heeft gevochten. Hij verdiende het niet en toch heeft hij het een paar maanden vol gehouden.' Vanaf dat moment kon ik de tranen niet meer bedwingen. Ik dacht terug aan de dag dat ik het nieuws ging horen, aan het moment dat hij in zijn rolstoel zat toe te kijken hoe Luke mij troostte. Ik dacht terug aan het advies dat hij mij heeft gegeven toen Rucha in Lukes leven kwam. Ik dacht terug aan de bbqsessies in de achtertuin. Toen ik Lukes hand op mijn schouder voelde besefte ik pas hoelang ik daar stond te janken, voor een groep mensen, die net zo ontroerd leken als ik dat was. Ik pakte het boeket witte rozen en liep met Luke naar de kist. 'De laatste keer, pap.' Ik legde mijn vingers op mijn lippen en drukte ze later tegen de kist. Ik legde het boeket neer en draaide me om. Ik moest nog één ding zeggen. 'Ik zou het erg waarderen als jullie, zo meteen bij het afscheid, jullie wijs- en middelvinger op jullie lippen leggen en ze daarna op de kist leggen. Als laatste eer.' Luke trok me naar de zijkant en Jan smit begon te zingen. Ik keek toe hoe iedereen, maar dan ook iedereen, deed wat ik had verzocht voordat ze de zaal uitliepen.

Die avond heb ik me opgesloten op mijn kamer. Luke wachtte beneden tot ik weer in staat zou zijn om sociaal te doen. Ik trapte mijn hakken uit en pakte het lege icetea flesje wat op de grond lag om hem te vullen. Ik strompelde naar de badkamer en draaide de kraan open. Ik durfde niet in de spiegel te kijken, maar toch ontmoette ik mijn ogen. Ze waren opgezwollen en het viel me op dat mijn hoofd er heel vettig uit zag. Ik had er heel eerlijk niet over nagedacht om te douchen. Gadverdamme. Ik sluit de kraan weer als het flesje bijna vol is en strompel terug. Ik loop naar de kamer van mijn vader, waar ik een handdoek uit de kast pak en strompel weer naar de badkamer. Ik heb geen energie om normaal te lopen. Ik draaide de douche open voordat ik de kleren van mijn lijf trok. Het voelde goed om de warme stralen op mijn lichaam te voelen. Ik waste me helemaal en toen ik daarmee klaar was bleef ik staren. Ik staarde naar het flesje axe shower gel wat op het plankje stond. 'Wat nou als je voorstelt dat die van mij is.' Ik schrok wakker en keek de blonde jongen die zijn shirt uit trok kort aan. 'Ik ga het geloofwaardiger maken.' Hij trok zijn broek uit. Normaal voel ik me naakt voor iemand erg oncomfortabel, maar nu was ik zo aan het rouwen dat het me niet eens boeide. Gelukkig viel het niet op dat de tranen over mijn wangen liepen. Hij trok zijn onderbroek uit en kwam bij me staan. Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Zal ik anders een muziekje aanzetten?' Ik knikte en keek toe hoe hij zijn handen afdroogde aan een vieze handdoek en hoe hij op zijn telefoon Maroon 5 aanzette. She will be loved was mijn lievelingsliedje van hun en natuurlijk zette hij precies dat nummer aan. Hij kwam weer bij mij staan en begon langzaam mee te zingen. Al snel kwamen er allemaal andere nummers voorbij en ik moest bekennen dat zijn stem mijn hoofd leeg maakte, zijn armen verwarmde mijn lichaam en zijn hartritme maakte me rustig. Toen we ongeveer een uur onder de douche hebben gestaan besloot hij om de kraan uit te draaien. Het was het eerste moment in lange tijd dat ik weer bewoog. Ik droogde me af en sloeg de handdoek om me heen. Onderweg naar mijn kamer besefte ik pas hoe moe ik wel niet was. Het was Luke die een shirt over mijn hoofd heen trok en mijn haar vlocht. En ik. Ik zat daar op bed een beetje te staren naar de foto op mijn nachtkastje. 'Je moet iets eten.' Ik negeerde hem. 'Mel..,' drong hij aan. Hij legde zijn hand op mijn schouder en masseerde het kort. 'Ik wil niet,' besloot ik toch maar te zeggen. 'Je moet.' Hij stond op en pakte uit mijn stiekeme voorraadkast een halve reep witte chocola. Hij moest mijn kamer wel geïnspecteerd hebben, wilde hij weten dat die er was. Hij ging voor me zitten, brak een stukje af en hield het me voor. Ik keek hem in zijn blauwe ogen aan. 'Ik heb geen zin.' Hij zuchtte en zei: 'Wanneer is de laatste keer dat jij hebt gegeten?' Ik wende mijn blik af. 'Kijk. Ik snap dat je verdrietig bent, maar je moet wel voor jezelf blijven zorgen of op zijn minst mij voor je laten zorgen.' Ik voelde hoe hij zijn hand op mijn kaaklijn zette en mijn hoofd richting de zijne bewoog zodat ik zijn ogen ontmoette. 'Ik kan nog wel wat vakantiedagen opnemen. Dan kan ik je helpen.' Ik kon niks anders dan naar hem kijken. Hij hield me weer het stukje chocola voor. 'Oké. Vooruit.' Ik pakte het aan en stopte het in mijn mond. Jammer genoeg smaakte het niet zoals het hoorde.