Όταν Δύο Κόσμοι Ενώνονται [#WWSA2k2018] [#TBGWB18] [#WBC2018] [#SBC2018]

9. Σας χτυπάω και εσείς γελάτε?!

''Εννοώ πως για να μην φοβάται τίποτα, σημαίνει πως έχει πληγωθεί τόσο που δεν τον ενδιαφέρει τι θα γίνει.''

Είπα και τα αγόρια χαμογέλασαν πικραμένα.

''Ναι... Κάτι έχει συμβεί που τον έχει σκληρύνει... Και απομονώσει...''

Είπε στεναχωρημένος ο Άλεξ.

''Εντάξει, δεν χρειάζεται να συζητάμε για αυτά! Εβίτα δεν μας είπες... Σου άρεσε η έκπληξη την Παρασκευή, με τον κλόουν?''

Ρώτησε και γέλασε σατανικά.

''Α ναι ήθελα να σου πω κάτι για αυτό!''

Είπα αμέσως. Μόλις τελείωσα την πρόταση μου με κοίταξαν με απορία.

''Τι?''

Ρώτησε ο Άλεξ.

''Σας μισώ!''

Είπα και άρχισα να τους χτυπάω.

Τα αγόρια γελούσαν ενώ εγώ τα χτυπούσα. Μετά από λίγα λεπτά σταμάτησα λαχανιασμένη. Τα χέρια μου με πονούσαν. Τα κοίταξα και ήταν κατακόκκινα. 

''Συγγνώμη τόση ώρα σας χτυπάω και εσείς γελάτε?!''

Ρώτησα χωρίς να το πιστεύω.

''Δεν-χαχαχαχα-μπ-χαχαχαχα-μπορώ-χαχαχαχαχα-άλ-χαχαχαχα-άλλο''

Είπε ο Μάριος και κρατήθηκε από το θρανίο για να μην πέσει. Κάτι που δεν έκανε ο Άλεξ και τώρα είναι στο πάτωμα και κυριολεκτικά χτυπιέται.   

''Ρε δεν πάτε καλά!''

Σχολίασα και έκατσα μουτρωμένη στην καρέκλα. Μετά από λίγο σταμάτησαν να γελάνε και πήγαν να μιλήσουν αλλά εκείνη την ώρα μπήκε μέσα η Άρια με τον Στέφανο. 

''Τι σε ήθελε τόση ώρα?''

Ρώτησε ο Μάριος.Η Άρια τον κοίταξε και έπειτα κοίταξε το παράθυρο.

''Κάτι για το απουσιολόγιο.''

Είπε αφηρημένα. Φαινόταν πως κάτι την προβληματίζει. Είναι νευρική... Το καταλαβαίνεις στις κινήσεις της.

''Άρια?''

Είπα και γύρισε να με κοιτάει. Μόλις τα μάτια της βρήκαν τα δικά τα απομάκρυνε απότομα.

ΝΤΡΙΝ ΝΤΡΙΝ

-------------------------

Δύο μέρες μετά [Τετάρτη]

''Κινητό,κλειδιά, τσάντα. Έτοιμη!''

Παραμιλούσα και πήρα τα πράγματα μου. Πλησίασα την μπαλκονόπορτα για να την κλείσω. Παρατήρησα ένα μαύρο αμάξι απέναντι από το σπίτι μου. Συνέχεια το βλέπω... Όταν φεύγω το πρωί από το σχολείο, όταν γυρίζω, όπου και αν πηγαίνω. Το αμάξι μοιάζει με αυτό που έχει ο διευθυντής, οπότε δεν το ξεχνάω... 

''Θα αργήσω!''

Μάλωσα τον εαυτό μου και αφού έκλεισα την πόρτα του μπαλκονιού, πήρα τα πράγματά μου και βγήκα από το σπίτι. Κατέβηκα τις σκάλες και έβαλα τα ακουστικά. Έκλεισα και την πόρτα της πολυκατοικίας και άρχισα να περπατάω. Παρατήρησα το αμάξι να κινείται αλλά δεν έδωσα σημασία. Σκεφτόμουν την Άρια.

Από τότε που βγήκε από το γραφείο φέρεται πολύ παράξενα. Δεν με κοιτάει στα μάτια και όταν την ρωτάει αν έχει γίνει κάτι αλλάζει θέμα. Τα αγόρια συνέχεια με ρωτάνε αν τσακωθήκαμε. Η αλλαγή στη συμπεριφορά της με έχει ανησυχήσει.  

Ο διευθυντής κάθε μέρα με καλεί στο γραφείο του για να μου πει κάτι που στο τέλος το ξεχνάει. Πάντα έρχεται ο Στέφανος μαζί μου. Όταν βγαίνω και γυρίζουμε στην τάξη τα αγόρια με ρωτάνε τι μου είπε. Τους λέω τα πάντα, ποια τους εμπιστεύομαι. Η Άρια απλά κάθεται, με ακούει και τον δικαιολογεί. 

Ο Στέφανος μου φέρεται σαν να είμαστε απλοί φίλοι. Τίποτα παραπάνω. Σαν να είμαι η Άρια.

Ο Άλεξ και ο Μάριος είναι σαν αδέλφια μου. Τους νιώθω πολύ κοντά μου. 

Χωρίς να το καταλάβω έφτασα έξω από την δουλεία. Μπήκα μέσα και με την άκρη του ματιού μου είδα το μαύρο αμάξι να έχει σταματήσει στην άκρη του στενού.

Γεια σας!! Πως είστε??

Το ξέρω μικρό... Σήμερα θα μάλλον θα ανεβάσω το επόμενο!!

Μέχρι τότε... 

Τα λέμε!!!