Was I Ever Really Loved By You? (TRAMYHEARTSERIES #2) (ON-GOING)

Chapter 49 💖 Karina 💖 Shocking News

Hi Gorgeouses!

I edited this 'Cause I know sobra siyang bitin 😂

And guys! Good news! I'll be updating now more frequently because I have several plots now on my minds that needed to be write 😍

Sana abangan niyo po and malapit na pong matapos itong story nila Zereff and Karina ❤️❤️❤️

Thank you sa mga naghintay and please, continue supporting me and Stay tune guys 😘😘😘

Love you all ❤️

TramyHeart ❤️❤️❤️

— — —

Ever have that moment when, even without actual witnessing the incident, you know and you feel that there is something really wrong. But the thing is, you couldn't pin point it because of the uncertainess of that thing? And the urge to go and to see that uncertain thing in unsure place is what killing you, causing you to fidget and to feel hella nervous.

Four hours ago, Zereff said he will be here an hour before of my arrival. But I have been here for more than three hours, and still, no trace of Zereff, not even a silhouette.

I touch the ring pendant on my necklace that Z gave on our 3rd anniversary before and silently comforting myself that he will be here in no time. That something maybe just came up that's why he's a little late.

Intentionally ignoring what my gut's been feeling.

Then my cellphone rang. The name of my brother, Dim, registered on screen.

Dread suddenly crawled up to me, from my toes, up to my head. Leaving my heart more unsettled and my mind slowly numbing from an unknown pain.

Nanginginig ang kamay na sinagot ko ang tawag.

"H-H-Hello?" Tila may bikig na ewan sa lalamunan na aking anas.

"Batsy......" Tinig ni Kuya Dim. Naringgang ko ang pag-aalala at alangan sa tinig nito bagamat ngalan ko pa lamang nag nasasambit nito. "P-Papunta na ngayon diyan sila Mommy, malapit na sila diyan at susunduin-"

"S-Sila Mommy? B-Bakit? A-Asan si Z kuya? Hindi ba siya makakarating? Natrapik ba?" Sunod-sunod na tanong ko kahit hinda pa man tapos ang iwiniwika nito.

"H-Hindi Batsy... L-Look... Basta hintayin mo na lang sila Mommy..." Ani muli nito na tila may nais ipaalam ngunit hirap na hirap lamang.

Hindi ko alam kung bakit, ngunit mas lalong dumagundong ang kabog ng dibdib ko at hustong pagbalot ng takot sa buong sistema ko, kasabay ng pamumuo ng mga luha sa mga tanglawan ko.

"K-Kuya naman eh... P-Please tell me... M-May nangyari ba? A-Asan si Z Kuya?..." Basag na ang tinig na ani ko.

Naranasan mo na bang magtanong ng mga bagay na buong lakas ang kinailangan mong gamitin para masambit lamang?

Naringgan ko ang pigil na hikbi, hindi pantay na paghinga at mabigat nitong pagbuga ng hangin sa kabilang linya, hudyat na pilit na tinitikis lamang nitong ilabas ang na emosyong tila kanina pa nais umalpas.

Malalim na bumuga muna ito ng hangin bago muling nagsalita. "Batsy...... Si ZE... S-Si ZE... N-Naaksidente si ZE..." buong tapang na saad nito kasabay ng mga sunod-sunod na hikbi nito.

Nagdaan ang ilang saglit...
Na tila ba kay haba at kay tagal.

Wala akong madama, kung hindi kirot. Kirot na hindi kayang pantayan ng kahit anomang salita.

Dinig ko ang sunod-sunod na paghugot ng hininga nito, kahit hindi ko man nakikita, alam ko na lumuluha ito. Tumatangis.

Gustong-gusto kong itanong dito kung nagbibiro lamang ba ito, ngunit alam ko, na kahit isa itong mapagbirong tao, hinding-hindi nito gagawing biro ang ganitong klaseng bagay.

"T-Tell me he's fine Kuya... T-Tell m-me... please..." Hirap at hinang hina na hindi makapaniwalang anas ko. Sinusubukang kumbinsihin ang sariling isa lamang itong masamang panaginip o biro na anumang oras ay matatapos.

Dahil hindi ko kaya Z, hindi ko kaya kung mawawala ka ng ganito sa akin. Hindi ba't kakasimula pa lamang nating muli? Magtatapos na lamang ba tayo ulit ng dagli?

Bago ko pa marinig ang isasagot nito ay dumating na ang mga humahangos kong mga magulang. Maga, pagod, may takot at pag-aalala ang mga mata.

Sa pagkakataong iyon, alam ko nang hindi ako nanaginip o anuman. Kasabay ng pagsugod ng yakap ng Mommy ko sa akin ay ang tuluyang paghina ng aking mga binti at pag-alpas ng malakas na iyak mula sa akin.

— — —

Hindi mabilang na paglakad, paroo't-parito, ligalig at hindi mapakali.

Wala sa mga sarili habang tahimik na sumasambit ng mga panalangin.

Hindi mabilang na mga luha na natuyo sa hindi tiyak na bilang ng mga oras na tila ba kay kaybagal bagal.

Ilang oras na nga ba kami nandito sa labas ng operating room?

Dose? Katorse?

Dahil ang pagkakatanda ko ay gabi ako dumating sa bansa, ngunit heto't maliwanag na. Tanghali na ba? Bakit napakataas na ng araw na natatanaw ko ngayon sa bintana?

Muli akong napaluha ng matignan ang screen ng cellphone at makita ang oras.

11:49 pm

Kinse oras na ang lumipas. Pero nasa loob pa din ng operating room si Zereff.

Tila wala sa sariling hinaplos ko ang screen ng cellphone, kung saan ang wallpaper ko ay ang larawan ng kasintahan.

Nanghihinang napaigik na naman ako ng  hikbi na kumawala mula sa aking lalamunan.

"Kari..." Sambit ni Morriz sa ngalan ko.

Hindi ako kumibo. Bagkus ay mas tinuon ang pansin sa larawan na nasa aking telepono. Tinitigan iyon habang panay ang pamamalisbis ng mga luha na tila ba tunay na kaharap ang minamahal na binata.

Please come back to me Z.
Come back to me baby...
I could never go on with my life without you...

Lord, Jesus Christ, please, help Zereff... Help us God.

Nadinig namin ang pagbukas ng pintuang kinse oras na naming sinisipat at binabantayang bumukas.

Sabay-sabay ang aming paglingon doon ng may lumabas na ilang Doctor na nakasuot ng duguang kasuotan.

Nakapangingilong pagmasdan at maamoy ang dugong tiyak na galing kay Zereff na  humalo sa matapang na amoy ng ospital

Dahilan upang matulos ako sa kinatatayuan ko. Nadama ko ang panginginig ng katawan ko.

Napakapit na lamang ako sa dingding at ibinaling ang tingin sa ibang direksyon.

Hindi ko kayang pakinggang at masaksihan ng malapitan kung anuman ang isisiwalat ng Doktor.

Agaran ang naging paglapit ni Morriz sa mga iyon.

Ilang mga salitang hindi maunawaan ang mahina kong naringgan mula sa manggagamot. Tila ipinapaliwanag ng mga ito ang mga ginawang proseso sa operasyon. Ngunit tanging anim na salita lamang sa mga naringgan ko ang malinaw na rumehistro sa aking isipan.

"... And fortunately, the patient is stable now."

"Thank You Lord.....Thank you so much!!!"
Taimtim kong anas ng pasasalamat sa Maykapal habang nanghihinang na lamang na napasalpak ng upo sa lapag kasabay ng pagpalahaw ng iyak.

Agad na lumapit sa akin si Morriz at dinaluhan ako matapos magpasalamat sa Doktor.

"Thank you po Dok! Thank you po Lord! Thank you po!!" Umiiyak na sambit ko ng pasasalamat habang nasa bisig ni Morriz.

😭😭😭😭😭