«Μέσα από το παράθυρο με τα σιδερένια κάγκελα» γράφει στον αδελφό του Τεό, περίπου στις 23 Μαΐου του 1889, «Μπορώ να διακρίνω ένα τετράγωνο κομμάτι γης με σιτάρι... πάνω από το οποίο, το πρωί, βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει σε όλο του το μεγαλείο.»
-Η εναστρη νύχτα. Vincent van Gogh 1889
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
《Και εσύ ποιος εισαι;》ρώτησα το αγόριχωρίςπρόσωπο.
《Γιατί σε απασχολείαυτό τωρα;》μου απάντησε και με πήρεαπό το χέρι.
《Που με πας;》τον ρώτησαήσυχααλλά δεν πήρααπάντηση.
Μετραβάειεδώ και πολύώρα, δεν ξέρω που με οδηγεί.
Είμαστεμέσα σε έναδάσοςγεμάτοπράσιναπεύκα. Δεν μπορώ να διακρίνω κάτιεκτόςαπό τα πεύκα.
Ο ουρανόςείχε την απόχρωση του ζωντανού μπλε της θάλασσας, αυτό το μπλε που μόλις το βλέπειςηρεμείόλη την ύπαρξησουπάνω στον πλανήτη. Ένα μπλε που μου έχεισώσει την ζωή.
《Σταμάτα να με τραβάς και πες μου που με πας.》του είπα νευριασμένα και σταμάτησα να τον ακολουθώ.
《Δεν ξέρω.》
《Απλάθέλω να σε πάωκάπου. Δεν ξέρω που. Θέλω να σεπιάσωαπό το χέρι.》μου είπε και ξανάέπιασε το χέρι μου.
Ακόμα δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του. Ήτανμέρααλλάείναι σαν το πρόσωπο του να είναιφτιαγμένοαπόκαθαρήσκιά. Μαύρη σκιά. Το μαύρο του νυχτερινούουρανού.
