My Secret Reward

Lesson 19- Sprained What?

*Awwwwwooooooooooooooo*

"Urgh!!! Sh*t lang!!!" bulalas ko.

Hindi ko alam kung totoo ba yung narinig kong 'yun or gawa-gawa lang ng utak ko. But one thing is for sure, nababagot na ako sa kahihintay sa bwiset na lalaking yun.

Kanina pa niya ako iniwan dito, kung tama ang estimation ko, maybe... 15 minutes!

Yes! 15 minutes!! And right now, matagal na para sa akin yun!!

Ikaw kaya ang iwan sa ganitong situation?

Yung nasa isa kang madilim na lugar without knowing the right way para makalabas plus yung factor na nasprain pa yung ankle mo, tignan ko lang kung hindi ka mafrustrate like what I am feeling right now!

"I won't leave you.. I'm going back.. I promise.."

Geez.

'Yun na naman yung mga salitang yun. Until now, nage-echo pa rin sa utak ko yung sinabi niyang iyon.

And the weirder part is that, bakit ba hindi pa rin ako makamove-on?

Then suddenly, I felt my body rose up from the floor.

Binibitbit na ba ako ng multo or may mangkukulam ba sa paligid at ginagamitan na niya ako ng black magic right now? O______o???

OH-EM!! Ano ba itong iniisip ko?!!! >____<

Dahil na rin siguro sa kawindangan ko at curiousity kung sino ba yung nagbuhat sa akin, I tried to struggle at first. Until,

"Ano bang gusto mong mangyari ha?" at last, he talked!

"Luke?" so it was him.

"Do you want to leave or stay in here? Choose between the two."

"Tcch. Bakit ba ang hilig mong pinapapili ako between two choices when in fact obvious naman kung ano ang pi---"

"Then let me carry you then. Mukha kang isdang bagong huli sa dagat sa sobra mong pagpapapalag eh." then he started walking.

Nahiya naman ako sa sinabi niyang yun so instead of continuing to my so-called "struggle", I choose to stay still at hayaan na lang siya kung saan man niya ako dalhin. Anyways, hindi naman siya manyak like the other two guys na kabarkada niya. Siguro naman, hindi niya ako dadalhin kung saan lang. Hmmp.

Wala pa rin akong nakikita. All is black. Ni kahit konting liwanag ay wala akong naaaninag. Pakiramdam ko nga, mas lalo pang dumilim kesa sa kanina yung paligid. Kung wala lang siguro siya dito sa tabi ko, marahil kanina pa talaga ako gumapang sa sobrang desperada kong makaalis sa lugar na ito.

"Hey." I called him. "Why did you come back?" he did not talk. "Uy.. buhay ka pa ba?"

"Simply because I promised you that one thing. I told you that I'm going back, right? So I returned.. Hindi kita iniwan. In some ways, alam mo naman siguro kung bakit hindi ko kayang gawin yun, di ba?"

Actually, no. Hindi ko nga alam kung ano bang nangyayari at kung makapagsalita siya ay napakalalim ng kanyang pinaghuhugutan. But bahhh! Who cares? Basta nandito siya at binalikan niya ako. At dahil sa sinabi niya, mas confirm ko na ngang siya yung kasama ko from the beginning. Nothing more, nothing less. Period.

________________________________________________________________________

Jaiden's POV

After 3426272828635381010 years, SA WAKAS! Nahanap ko rin ang daan-palabas.

"Sir Jaiden!" I lifted up my head to see who called me, and soon, I found out that it was Ashlei.