Lamyae&Jaouad (VOLTOOID)

hoofdstuk 53💫

perspectief lamyae

Huilend staar ik naar het plafond. Ik zit in de wachtkamer. Dokters lopen heen en weer. De kamer van Jaouad. Daar bevinden zich de meeste dokters. Nourdine pakte me hoofd en liet me op zijn schouder rusten. Oumaima zocht steun bij nouffel. '''N...nourie. Ik ben bang'' hij streelt men rug en drukt een kus op mijn wang. ''ssst helemaal niet nodig hbiba. Komt goed'' ik knikte en keek voor me uit.

''Familie van Mountasser'' met een ruk schoot ik van me stoel waarna ik naar de dokter liep. ''Het gaat goed met meneer. We hebben hem kunnen redden. Lamyae?'' langzaam ging mijn hand omhoog. ''Zou u met me mee willen lopen?'' zonder wat te zeggen knikte ik en volgde. ''Meneer is sinds hij wakker is u naam gaan uitspreken. Hij wilt u met iedere mogelijkheid zien''' ik knikte. Hij gaf me een hand waarna ik de kamer inliep.

Langzaam zag ik zijn hoofd mijn kant op draaien. Mijn ogen vullen zich met tranen. Zijn gezicht was rood van de tranen. Watervallen liepen over zijn wangen. Hij zag er ongelofelijk slecht uit. Helemaal gebroken. ''L....lamyae'' een schorre snik verliet mijn mond. ''K..kom'' met knikkende knieen liep ik zijn richting. Bij zijn bed stopte ik met lopen en keek hem aan. Hij bleef me aankijken. Zijn hand greep zacht naar de mijne. Zijn vingers werden met de mijne 1. Ik bukte en drukte een kus op zijn wang. Een rilling ging door me heen. ''I..ik haat mezelf. Ik was blind door woede en jaloezie. Ik kon hem wel wurgen. Ik heb jou volledig kapot gemaakt. Hoe kon ik je niet geloven?'' ik bleef hem aankijken. ''De liefde die ik voor je voel is abnormaal lamyae. Is niet met woorden te beschrijven. Vergeef me. Vergeef me alsjeblieft'' een traan verlaat zijn oog waarna een kleine snikje volgde. Ik kneep zacht in zijn hand.

''Ik hou meer van jou Jaouad. Ik wil met jou me leven delen tot het eind. Niemand die jou overtreft. Het spijt me. Vergeef me voor het feit dat ik je al die tijd heb pijn gedaan. Nasser wel toelaten en jou niet'' Hij probeerde op te staan. Meten bracht ik mijn hand naar zijn borst en drukte hem terug. ''J..je moet rustig aandoen'' een klein lachje vormde zich op zijn gezicht. ''Je bent bezorgd om me he'' mijn wangen begonnen te gloeien.

Hij is in slaap gevallen. We hebben alles bijgepraat. Mijn hartje. De rest was ook gekomen en hebben hem gegroet. Hij moest huilen bij het zien van zijn zusjes. Een hart van goud heeft ie. Hij was moe en daarna vertrok iedereen. Ik wou blijven. Als het moet waak ik dag en nacht. ''Hij s zo lekker'' bijtend op mijn lip maak ik een foto. Ik slaakte een kreet toen hij zijn ogen openmaakte en mij met een grijns aankeek. "Wollah ik dacht dat je het nooit zou zeggen" hij ging door zijn haar en knipoogde.

Weer voelde ik mijn wangen rood worden. "H..heb ik dat hardop gezegd" hij knikte. "Ik dacht dat jij sliep!" Riep ik verontwaardigd. Hij sloeg langzaam de dekens van zich af. Mijn ogen werden groot. Enkel een boxer bedekte zijn lichaam. Mijn handen sloeg ik voor mijn ogen.

"Jaouad schaam je!" Hij lachte en trok me handen weg. "Waarom zou ik me schamen voor de vrouw die de moeder van me kinderen zal zijn" stil keek ik hem aan. Zijn woorden..."Ik heb zo lang gekoesterd naar dit moment" hij liet zijn handen liet hij op mijn heupen rusten waarna hij zijn lippen op de mijne drukte.

💫