Dalila's life (Voltooid)

~45~

Geschrokken kijk ik hem aan. "Charaf" kwam er moeilijk uit mijn mond. "I...ik kan niet leven zonder jou Dalila" zegt hij met betraande ogen. Mijn benen beginnen te trillen. Wat doet hij hier? Hoe wist hij dat ik hier was? HOE?! "Ik moet je hebben in mijn leven" zegt hij en gaat op zijn knieën. Als een klein kind begint hij te huilen. Ik heb echt een zwakte voor mannen die huilen. "Charaf" kwam er weer uit mijn mond. "Het spijt me zo! Ik heb alles verpest! Ik snap mezelf niet! Ik hoorde jou geen pijn te doen! Ik ben een klootzak" "Charaf" "Je mag me haten dat begrijp ik maar ik hou van je en ik heb spijt van alles" "Charaf!" "Wat bezielde mij?! Ik ben een man zonder respect! Ik moest jou behandelen als mijn koningin!! Ik ben verschrikken" huilt hij.

Zonder dat ik het door heb ga ik op mijn knieën en knuffel hem. "Je bent niet verschrikkelijk" zeg ik zacht. Ik kan het niet laten op een paar tranen te laten vallen. Al mijn gevoelens komen weer omhoog. "Het spijt me! Vergeef het me alsjeblieft" smeekt hij. "Ik vergeef het je" zeg ik. Hij snikt en knuffelt me heel strak. Na ongeveer 3 minuten trek ik me terug. Hij ziet er niet verzorgd uit. Hij heeft rode ogen. "Kom alsjeblieft bij mij terug" zegt hij zacht en legt zijn voorhoofd op de mijne. "Charaf" "Alsjeblieft! Mijn leven is niet compleet zonder jou" weer voel ik tranen prikken in mijn ogen. Hij trekt me dicht tegen hem aan. "Ik hou van je" fluistert hij zacht. Iedereen maakt wel fouten toch?

Nadat hij wat gekalmeerd is, kijk ik hem aan. "Hoe wist je dat ik hier was?" Vraag ik. "Ik had je vriendin gebeld" zegt hij. "Maar ze heeft toch gezegt dat ik in Canada was ofzo?" "Denk je dat ik dat zou geloven? Je zou nooit zover willen gaan Dalila" zegt hij zacht. "Ben je hier echt voor mij gekomen?" "Natuurlijk! Ik was echt niks zonder jou. Ik mis je. Ik had welloe slaap en moest de hele tijd aan jou denken" zegt hij en kijkt me aan. Waarom zijn mijn gevoelens voor hem opeens weer terug? Ze zijn nooit weg geweest eigenlijk. Ze waren diep...heel diep in mijn hart. "Ik...ik mis jou ook" zeg ik zacht. "Het spijt me echt Dalila" zegt hij. "Het is je vergeven" "Serieus?!" Riep hij. Ik knik. Hij glimlacht breed en tilt me op. Hij draait me rondjes en kijkt me lief aan.

"Ik hou van je... ik hou zoveel van jou" zegt hij. Rustig gaat hij op zijn knieën en haalt een doosje te voorschijn. Mijn ogen worden groot. Gaat hij doen wat ik denk dat hij gaat doen?! "Ik ben niet goed in romantische dingen maar... Sinds dag 1 heb je al mijn hart gestolen. Ik besefte dat ik niet zonder jou kan leven. Mijn leven is niet compleet zonder jou. Jij, jij bent de vrouw die bij mij past. De vrouw waarmee ik wil eindigen. Voor jou heb ik alles over.
Ik hou zoveel van jou, als je me ooit verlaat ga ik met je mee.  Zonder jou kan ik niet leven , zonder jou gaat alles mis, want door jou heb ik geleerd wat echte liefde is. Lieve Dalila, wil je mij gelukkig maken en met mij trouwen?" Met tranen in mijn ogen knik ik. Ook hij kan het niet laten om een paar tranen te laten vallen. Rustig doet hij de ring om mijn vinger. Ik spring in zijn armen en knuffel hem dood. Een paar mensen beginnen te klappen.

Met een glimlach staar ik naar de ring. "Het spijt me voor al het pijn" zegt hij. "Het is je al vergeven Charaf" "Dankjewel wollah! Ik heb gewoon geen woorden! Ik...ik ben nog nooit zo gelukkig geweest!" Riep hij. "Maar Charaf, stel ik accepteerde het niet, wat zou je dan doen?" "Vechten voor jou" zegt hij lief. "Je bent zo schattig" "Jij ook schatje van me" zegt hij en drukt een kusje op mijn wang. "Heb ik al ooit gezegt dat ik jou lach mooi vind" zeg ik. "Ik lach wanneer jij lacht, omdat jou lach mij liefde geeft" "Je laat me blozen" zeg ik en kijk weg. Weer trekt hij me in een knuffel.

We worden verstoort die iemand die fluit. Ik draai me om en zie Miad. Shit! Ik was hem helemaal vergeten!! "H..hey" stotter ik. "Gefeliciteerd hondenhater" lacht hij. Hij noemt me hondenhater omdat ik honden haat. Haha logisch toch? "Dankje" zeg ik. "Charaf dit is Miad" zeg ik. "Aangedaam Miad, ik ben Charaf, haar man" "Dat zie ik bro, jullie passen goed bij elkaar" zegt Miad. "Dankje" "Charaf? Mag ik met hem even alleen spreken?" Charaf knikt.

"Ik ben echt blij voor je Dalila" zegt Miad. "Ben je niet boos?"  Vraag ik. "Boos om wat?" "Ehh" "Ik ben niet boos gek! Ik ben echt hartstikke blij voor je" "Oh... Merci Miad" "Geen dank kleine, ga maar naar je mannetje toe" lacht hij. Ik glimlach en loop naar Charaf. Hij doet zijn arm op mijn schouder en samen lopen we naar mijn huis.

-

"Ik bel je vanavond schat" zegt hij. "Is goed" ik druk een kusje op zijn wang en zwaai hem uit. Rustig open ik de deur en loop naar binnen. Met een glimlach loop ik naar mijn kamer. Ik neem een korte douche. Wat een dag... Ik trek een simpele Marokkaanse jurk aan en loop naar de keuken. Ik heb honger!!!

"Hey" hoor ik Youssef zeggen. "Ewa" zeg ik. "Het spijt me van..." "Geen probleem" onderbrak ik hem. "Oh... ben je niet boos?" "Nee hoor" "Mooizo. Kunnen we normaal tegen elkaar doen? Net als altijd" "Ja graag zelfs!" Riep ik lachend. Ik pak een flesje cola en neem een slokje. "W...wat is dat voor een ring?" Vraagt hij en staart naar mijn vinger. "Trouwring, dat zie je toch" "TROUWRING?!" "Ja" "Van wie? Miad?!! Je kent hem niet eens lang dalila!" "Nee! Van Charaf" zeg ik. Zijn ogen worden groot. "Je maakt een grap toch" zegt hij. "Nee? Het is weer goed gekomen tussen ons. Hij heeft er veel spijt van en ik heb hem vergeven" zeg ik trots.

PP Youssef
Het is sowieso een neppe ring. Ze wilt mij gewoon jaloers maken.....

•••••••

❤️🌟