Dalila's life (Voltooid)

~11~

Vorige hoofdstuk;

"Dalila?" hoor ik achter me. "Omg Younes!" riep ik blij en spring in zijn armen. "Ik heb je gemist kleine" "Ik jou ook lange" zei ik. Ik trek me terug. Hij kijkt me lief aan en geeft me een tasje. "Wat is dit?" "Maak maar thuis open" "O...ohh dankje" zei ik. Ik weet dat ik nu op een tomaat. "Zullen we?" vraagt hij en steekt zijn hand uit. Ik knik en pak zijn hand. "Ik wist dat je een hoer was" hoor ik achter me. Ik draai me om en zie 'Haar'...
____________________________________

Mijn stiefmoeder... Tfoee wat een stalker is zij. "Ik ben geen hoer want ik ben jou niet" zei ik rustig. "Mhm we zullen eens wel zien wat jou vader te zeggen heeft als hij te horen krijgt dat je de hoer uitloopt te hangen" zei ze lachend. Ik gun haar een vies blik en draai me weer om naar Younes die verbaast zit te kijken. "Kom" zeg ik en trek hem mee.

"Wat was dat nou" zei hij verwarrend. "Dat was mijn stiefmoeder. Wollah ik haat haar zo erg" zei ik zuchtend. "Hoezo dan?" "Ze is een bitch! Ze verteld allemaal leugens over mij en natuurlijk gelooft mijn vader haar" "Ohh" kwam er uit zijn mond. "Maar vergeet het maar! Waar gaan we nu heen!" riep ik om van onderwerp te veranderen. "Een parkje hierzo" zei hij en lacht zijn tanden bloot. "Je bent schattig als je lacht" zei ik. "En jij bent schattig als je bloost" zei hij lachend. "Hey!! Ik bloos helemaal niet!" "Nee joh daarom zijn jou wangetjes zo rood" zei hij. We kletsen nog wat tot we bij het park aankomen.

2 uurtjes later

"Zomervakantie komt er bijna aan, ga je op vakantie?" vraagt hij. "Ik weet niet. Nog geen planning enz jij?" "Ik ga naar Marokko a sah" zei hij lachend. "Leuk heb je daar familie" zei ik. Als ik merk dat hij niets terug zegt besef ik pas wat ik heb gevraagt. "S...Sorry dat had ik niet moeten vragen" zei ik. "Het geeft niets. Ik uhmm moet gaan" zei hij. "Oke" zei ik. Shit heb ik hem zonet weg gejaagd?!

"Het was leuk vandaag dankjewel" zei ik nadat ik thuis aankwam. "Fijn dat je het leuk vond" zei hij lief. Ik neem nog afscheid en hij rijdt weg.
Nu ik voor mijn huis sta besef ik dat ik voor een tijdje weg zou gaan. Naar Salma dus. Ik zucht en druk toch op de bel. Na een tijdje doet Redouane open. "Fakka sis wat doe je hier" zegt hij. Ik negeer hem en loop direct naar mijn kamer.

Wollah ik haat mijn stiefmoeder! Ik haat haar zo erg!
Ik wou dat mijn moeder er nog was. De vrouw die mij 9 maanden droeg. De vrouw die mij heeft opgevoed. Ik wil haar terug! Ik mis mijn moeder dood erg. Ik pak een foto van haar en bekijk dr goed. "Ik mis je yemma" huil ik zachtjes. "Hey sis niet huilen mama is nu op een betere plek" hoor ik Redouane zeggen. "Ik wil naar haar toe" zei ik zachtjes. "We gaan allemaal wel naar haar toe. We moeten alleen wachten op onze tijd" zei hij lief. Ik knik en veeg mijn tranen weg. "Waarom gaat papa met 'haar' om" zei ik. "Ik weet het niet maar ewa laat het gewoon hij zal ooit wel spijt krijgen want ik zag haar gisteren halfnaakt rond lopen op straat" zei hij. "Waarom heb je geen foto gemaakt?!" "Hoezo" "Dan kon papa dat zien" "Oeps" "Oeff redie je bent ook echt dom" zei ik zuchtend. "Kom eten ik heb honger" zei hij. We stonden op en liepen naar beneden. We zien papa en die kech al aan tafel. "Ben je er weer" zegt ze. Ik negeer haar en neem plaats. Ik schep iets voor mezelf en begin te eten. "Ik moet jullie iets vertellen" zegt zij opeens. "Ik ben zwanger!" riep ze. "Wie is de vader? Wie van de duizenden mannen" zegt Redouane. Ze kijkt hem vies aan. Ik probeer mijn lach in te houden wat gwn niet lukt. "Van je vader natuurlijk!" riep ze zogenaamd zielig. Tfoee bij die gedachten al dat ze.... Tfoeee a3lik!

"Ik vind dat Dalila en Redouane naar Marokko moeten" zegt me stiefmoeder uit het niets. We kijken haar geschrokken aan.

"Waarom?" vroeg Redouane.

"Nou ik krijg nu een kind, en ik wil alleen met mijn gezin wonen. Dus geen stiefdochter of stiefzoon" zei ze.

"P...papa" zei ik zacht.

"Het spijt me benti ik geef je moeder gelijk" zei hij...

"D...Dus je wilt ons weg hebben?" vroeg ik met trillende stem. "Nee jullie kunnen vaak langs komen" zei hij. "VAAK LANGS KOMEN?! DENK JE DAT HET IN 1 2 3 KAN?! BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN WAT VOOR EEN KANKER VADER BEN JIJ WEL NIET?! EEN KECH KIEZEN BOVEN JE EIGEN KINDEREN!! MISSCHIEN IS DAT KIND NIET EENS VAN JOU! TFOEE MAN WOLLAH SCHAAM JE" Schreeuwt Redouane. Hij stond boos op en loopt weg. Ik sta ook op en ren achter hem aan.

"Redouane" zei ik zacht. Ik ga naast hem zitten. "Wollah hij moet zichzelf gewoon geen vader noemen!" riep hij boos. Ik begin harder te huilend. "Waarom is yemma weg" huilde ik hard. Hij komt dichterbij zitten en slaat zijn armen om me heen. "Niet huilen sis" zegt hij zacht. " Ik wil helemaal niet naar Marokko! Hier ligt mijn toekomst!" riep ik. "We komen er samen uit zusje" zei hij en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik leg mijn hoofd op zijn borstkast. Ik luister naar zijn hart die hard klopt. Hij heeft gelijk. We komen er samen uit. Ik en mijn broer. Voor altijd...................................

Voor altijd? Weet je dat wel zeker?.....

Zo lang geleden zeg😂

Stem aub💋💋❤❤