Κάρμα

Άλκηστις

Σήμερα...

Ξύπνησε λίγο αργότερα διψασμένος. Κοίταξε δίπλα του και χαμογέλασε που ήταν ακόμα εκεί η Νάιρα. Ύστερα από ότι είχε γίνει μεταξύ τους φοβόταν ότι θα του ξαναέφευγε. Σηκώθηκε αθόρυβα και βγήκε από το δωμάτιο. Περπάτησε στον μικρό διάδρομο και βρήκε την κουζίνα μπροστά του. Πήρε ένα ποτήρι από το στραγγιστήρι και το γέμισε νερό. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Κοίταξε το παράθυρο της κουζίνας που το διακοσμούσαν δύο ορχιδέες. Πάντα της άρεσαν τα φυτά της Νάιρας. Αναλογίστηκε πως θα ήταν η ζωή του μαζί της από εδώ και πέρα. Δεν τον ένοιαζε όμως. Αυτό που ποθούσε το είχε δικό του. Κοιμόταν μέσα, χωρίς ντροπές, χωρίς αναστολές και χωρίς κανένα εμπόδιο. Αγαλλίασε η ψυχή του, άδειασε το μυαλό του, ηρέμησε η φουρτούνα που μαινόταν μέσα του. Γύρισε προς την πόρτα της κουζίνας για να βγει και αυτό που αντίκρισε δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Απέναντι σχεδόν από την πόρτα της κουζίνας ήταν μια λευκή πόρτα, κλειστή. Πάνω της υπήρχαν ξύλινα γράμματα σε απαλό ροζ και φιστικί χρώμα που σχημάτιζαν μια λέξη.

-<<Άλκηστις...>> ψιθύρισε και έπιασε το πόμολο της πόρτας αποφασιστικά.

Η πόρτα άνοιξε σιγανά και ο Ιωσήφ βρέθηκε μπροστά σε ένα παιδικό δωμάτιο. Σε ένα παραμυθένιο παιδικό δωμάτιο. Οι τοίχοι ήταν σε πολύ απαλό ροζ και φιστικί, το κρεβάτι από βαρύ ξύλο, ήταν λευκό και μια κουνουπιέρα έπεφτε πλούσια από το ταβάνι. Τα σκεπάσματα ήταν και αυτά σε απαλούς ίδιους με τους τοίχους του δωματίου τόνους. Στην άλλη πλευρά του χώρου υπήρχε μια ντουλάπα και ακριβώς δίπλα ένα γραφείο σε λευκό χρώμα και μια βιβλιοθήκη. Ο Ιωσήφ περπάτησε ως εκεί με βήμα βαρύ. Χίλιες δύο σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Είδε τις φωτογραφίες που διακοσμούσαν τη βιβλιοθήκη. Όλες ήταν από τα γενέθλια του μικρού αυτού κοριτσιού. Ήταν ίδιο με τη Νάιρά του. Ίδια μαλλιά, ίδια μάτια, όμως... κάτι στο βλέμμα, στο τρόπο που κοιτούσε αυτό το κοριτσάκι, η μύτη και η έκφραση της, κάτι του θύμιζαν πολύ έντονα. Μέτρησε τις φωτογραφίες των γενεθλίων. Πέντε φωτογραφίες, άρα το κοριτσάκι πέντε χρονών. Κοίταξε στον τοίχο δίπλα. Είδε ένα πορτρέτο του κοριτσιού και αμέσως γούρλωσε τα μάτια του από την έκπληξη. Τα λακκάκια στα μάγουλά του ήταν ίδια με τα δικά του. Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό η Νάιρα; Πώς μπόρεσε να του κρύψει κάτι τόσο σημαντικό; Πέντε χρόνια δεν κοιμόταν. Πέντε χρόνια σηκωνόταν και ξάπλωνε στο κρεβάτι του πάντα με την ίδια σκέψη. Πώς μπόρεσε;