Κάρμα

Κενό...

H Νιόβη καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Κόντευε τέσσερις το πρωί και ο αδερφός της δεν είχε φανεί. Το μαγαζί είχε σχεδόν αδειάσει και η Χριστίνα με τον Φώτη ετοιμάζονταν να φύγουν και να συνεχίσουν τη διασκέδασή τους αλλού.

-<<Ο Ιωσήφ είναι αρκετά μεγάλος. Μπορεί να τα καταφέρει.>> της είπε πειραχτικά ο Χάρης.

-<< Αχ, βρε Χάρη. Μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω...>> του είπε με πόνο ψυχής.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο μαγαζί ο Αλέξανδρος Απέργης, συνοδευόμενος από δύο αιθέριες υπάρξεις. Η Νιόβη ένιωσε πως ήθελε να τον δείρει. Έκανε να κατέβει από το σκαμπό αλλά ύστερα αναλογίστηκε ότι δεν θα ήταν σοφό να καρφωθεί. Ο Χάρης κατάλαβε ότι κάτι την είχε ενοχλήσει.

-<< Πάμε σπίτι;>> τη ρώτησε ενώ της άφηνε ένα φιλί στον κρόταφο.

-<< Πάμε γιατί θα κάνω φόνο!>> του είπε με ένταση.

Βγήκαν έξω άρον άρον με τη Νιόβη να βράζει από θυμό.

-<<Ανάθεμα Χάρη! Ανάθεμα!!!>> του είπε και έσφιξε τις παλάμες της.

-<< Έχεις σκοπό να μου πεις ή θα το περάσεις και αυτό μόνη σου;>>

Η Νιόβη τον κοίταξε και το βλέμμα της πρόδιδε την επιθυμία να του τα πει όλα.

-<<Όχι ακόμα...>> του είπε και άρχισε να περπατάει όλο νεύρο με κατεύθυνση προς το σπίτι.

-<<Ακόμα δεν τα φτιάξαμε και με κάνεις να τρέχω πίσω σου!>> της είπε πειρακτικά. <<Έλα...από εδώ είναι το αμάξι.>> συνέχισε μαλακά.

Η Νιόβη μπήκε μέσα και όλα μαρτυρούσαν πως κάτι σκεφτόταν. Ο Χάρης την άφησε στην ησυχία της να σκεφτεί. Έφτασαν σύντομα στο σπίτι και η Νιόβη το πρώτο που έκανε ήταν να βγάλει το παλτό και τις γόβες της και να ανέβει γρήγορα την εσωτερική σκάλα. Όταν έφτασε έξω από την πόρτα του δωματίου του αδερφού της, έπιασε το χερούλι και το κατέβασε σιγανά. Άνοιξε την πόρτα αθόρυβα και χαμογέλασε.

Ο Χάρης την παρακολουθούσε χωρίς να της μιλάει. Όταν συνειδητοποίησε η Νιόβη ότι ήταν δίπλα της, της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει στο δωμάτιό της.

-<<Εγώ λέω να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά, αφού κάνεις μπάνιο γιατί μυρίζεις σαν εργοστάσιο καπνού, και να κοιμηθούμε χωρίς αύριο. Προτείνω επίσης να κλειδώσεις την πόρτα.>>