Jump Then Fall (Completed) (Editing)

Chapter 19

Chapter 19

I yawned. It’s still 7:30 am pero kailangan kong bumangon ng maaga para makaabot sa priority number. Ngayon na ako magbabayad kasi nabigyan na ako ng pera nina mama kagabi. Ako’y dali-dali ng naligo. I can feel the cool breeze of December. Nanginginig ako habang naliligo.

Buti na rin at wala kaming klase sa Chemistry ngayon dahil nauna ng mag-Christmas break teacher namin. Hehehe. Joke lang! May sasalihan raw kasi silang seminar kaya mamayang 4:30 pa class ko.

I know, nakakatamad pumunta ng school at maghihintay ng magtime. Tuesday pa naman at buti nga ay hindi ako nagkasipon dahil kahapon sa kakaligo ng ulan.

Umalis ako ng bahay around 8:20 at naka-abot ng school five minutes to nine. Diretso na ako sa finance para makakuha ng priority number.

Oh my.

Ang dami ng tao. Parang nagcamping na sila dito sa school ah… para lang makakuha ng prio number ng maaga.

“Manong guard, may priority number pa po?” tanong ko sa manong guard.

“Oo. Eto oh.” He handed me a prio number.

“Salamat po.”

Naghahanap ako ng empty seat. Haay walang pag-asa to, daming taong nakaupo pati bag nila umuupo. Grabe naman ang mga to. Hmm… Hanap-hanap…

There!

I found two empty seats at the back. Dali Ali baka maagawan ka. Hehe.

Yey! May chair. Ang layo pa ng number ko. 413 pa ako eh hindi pa nag 100 ang natawag. Hmmp. Sasakit naman yata pwet ko kakaupo. Pero saan naman ako pupunta at ako lang naman mag-isa? I don’t want to look like a loner.

I put my earphones on. Makikinig na lang muna ako ng music habang maghihintay.

Scan… scan... Ok, itong kantang to. I picked one of my fave Taylor Swift song: Our Song. Lalala… Kumakanta ako dito pero mahina lang naman – ayoko namang magmukhang baliw dito. Hehe.

“And when I got home before I said ‘Amen’ asking God if He could play it agai-“

Last nalang naman, napatigil pa ko sa silent singing ko. Paano ba naman kasi itong isang tao dito na kumalabit.

“B-ben? I-ikaw pala.” Si Ben pala yun. His hair perfectly fixed and a sweet smile on his face.

“Ako nga. May nakaupo ba dito?” tanong nya “wala na kasing ibang maupuan. T-tamang-tama nakita ki- … ko tong empty chair.”

“Ahh… hehe. W-wala namang nakaupo dyan. Sige, upo ka.” Nakunaku… sana naman hindi nya narinig boses ko. Well, nakakanta na rin naman ako sa harap nya. Still. Speaking of kanta, Eeeiit! In fairness, kinilig ako sa nangyari nun. Parang sa movies lang naman nangyayari yun diba?

*FLASHBACK

“Kanina ka pa dyan?” tanong ko kay Ben.