De laatste maanden

10

Mijn haren lagen gekruld over mijn schouders. Het korte, donkerblauwe kleed werd geaccentueerd door een zwarte blazer en mijn zwarte pumps maakten mij outfit af. Zoals Eric het had gevraagd, ging ik bij hem thuis eten. Qua kledij hield ik het nog heel simpel, Eric had me nog gezegd dat het niet speciaal moest zijn, maar ik wou me toch wel goed en mooi voelen, zeker op een date. Het was ondertussen al de derde date, en hoe meer dates we hadden, hoe beter ik me begon te voelen. In het begin wou ik het geen date noemen, voor mij was het gewoon een etentje met een collega. Maar nu is Eric niet alleen een collega, maar ook een goede vriend. 

Ik sloot mijn auto en wandelde, met een kleine handtas in mijn handen, richting Eric zijn woonst. De omgeving was rustgevend en prachtig, dat zou hier echt nog iets voor mij zijn om te wonen. Ik belde aan en de deur werd bijna direct geopend. "Hey Brigitte, kom binnen." Voor dat hij me binnen liet bekeek hij me van kop tot teen en gaf me een kus op wang, totaal onverwacht. "Je ziet er prachtig uit." Ik glimlachte en bedankte hem. "Jij ook trouwens. Het staat je goed." Zei ik na het zien van zijn lichtblauwe hemd op zijn gepaste, strakke jeansbroek. Hij glimlachte en begeleidde me naar zijn woonkamer. 

Een kast, ten grootte van de muur, sprong me in het oog. De meeste vakken waren gevuld met boeken en in de grootste, in het midden, stond de tv. De grijze zetel, met zwart en witte kussens, stak af op de witte muur erachter, maar die werd dan weer gebroken door enkele foto's. De salontafel was simpel, maar stond mooi op het grijs gestreepte tapijt. Het onderscheid tussen de woonkamer en de grote openkeuken werd gemaakt door een trede. De bruingekleurde stenen middenin, zorgde voor een afwisseling tussen alle witte kasten. In het midden van de ruimte stond een ronde eettafel, met mooie stoelen errond. En door de glazen scheidingswand keek je vanuit beiden ruimtes de slaapkamer in, die er heel netjes bij lag. 

Met een open mond, vol verbazing, bekeek ik de ruimte. "Wow, dat is hier kei gezellig." Zei ik, met duidelijk verwondering in mijn stem. "Ja? Vind je?" Vroeg hij nogal onzeker. Ik knikte hevig mijn hoofd. "Ik wou dat mijn woning zo was, amai. Heb je dat zo gekocht?" Hij schudde zijn hoofd en deed een van de kasten van de keuken open. Hij nam er twee glazen uit en zette die op het aanrecht. "Ik heb dat na de breuk van mijn relatie hier verbouwd, met hulp van vrienden natuurlijk." Mijn grote ogen maakten duidelijk dat ik dat niet had verwacht. "Wow, zalig. Je hebt een goede smaak." Hij glimlachte en nam een grote fles drinken uit de koelkast. "Wil je mijn zelfgemaakt drankje proeven of ga je het niet riskeren?" Na het openen van de fles keek hij me aan en lachte. "Ik wil het wel riskeren." Lachte ik. Hij schonk twee glazen uit en gaf er mij eentje. Hij keek me aan en wachtte tot ik een slok nam van het drinken. "Ben je op mij aan het wachten om te zien of ik er bij neerval ofzo?" Hij lachte. "Ik moet het toch veilig spelen." Hij wenkte me naar de zetel waar we ons beiden in neerzetten. "Mmm, dat is kei lekker." Hij glimlachte en dronk zelf ook. "Wat is dat?" Vroeg ik terwijl ik het kleurtje aan het bestuderen was. "Hibiscus mocktail." Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Dat is een plant blijkbaar, meer weet ik ook niet." Lachte hij.

Terwijl ik aan de ronde witte tafel zat te wachten, keek ik naar Eric die gepassioneerd aan het koken was. Hij was ondertussen al aan het dessert bezig en ik kon met volle overtuiging zeggen dat zijn gerechten overheerlijk waren. "Seg Eric, mag ik eens iets vragen?" Hij keek me aan en knikte. "Ik was daarjuist die foto's aan het bekijken, is dat jongetje uw petekind ofzo?" Hij lachte. "Dat klopt inderdaad." Zei hij met een lach dat duidelijk maakte dat er iets achter zat. "Normaal gezien zou ik niet de peter geworden zijn, maar uiteindelijk hebben ze mij gevraagd omdat ik dan mijn relatiebreuk heb gehad. Iedereen weet dat ik een grote kinderwens heb en na die breuk dachten ze dat ik nooit meer aan een nieuwe relatie zou geraken dus hebben ze op die manier mijn kinderwens willen vervullen." Zei hij en draaide zich om, om het dessert af te werken.

"Een kinderwens dus?" Glimlachte ik terwijl hij het dessertje voor mijn neus zette. "Ja inderdaad. Dat moet toch leuk zijn om zo'n klein wezentje in huis te hebben rondlopen dat je zelf hebt gemaakt, met de persoon die je graag ziet, en hopelijk het liefst ziet. En hoe ouder het kind wordt, hoe meer je ziet op wie het lijkt en wiens karakter het heeft. Dat is mijn grootste wens, een gelukkig gezin en vooral een gelukkig kind en partner." De hele tijd had hij een glimlach op zijn gezicht en het was echt leuk om hem zo erover te zien praten. Ik glimlachte en staarde hem, onbewust, aan. "En jij? Heb jij een kinderwens?" Ik haalde mijn schouders op. "Had ja, ik denk dat dat er voor mij niet meer zit aan te komen." Een kleine zucht verliet onze mond. "Hey" Hij legde zijn hand voorzichtig op de mijne. "Positief blijven! Ik ben er zeker van dat je een geweldige mama gaat worden. En ja, misschien gaat dat nu nog niet, door omstandigheden, maar uw tijd komt nog." Ik keek van onze handen recht in zijn ogen. "Misschien wel, we zien wel. Misschien moet ik dan ook eens op zoek gaan naar een vriend." Zei ik en glimlachte. Hij lachte en haalde zijn hand van de mijne, wat ik best wel spijtig vond. "Maar genezen is de eerste prioriteit, anders vind ik nooit iemand." Lachte ik en at het laatste stukje dessert op. "Ach Brigitte, er zijn weldegelijk mannen die van je kunnen houden ook al ben je ziek. Het leven loopt niet altijd van een leien dakje, er moet af en toe gevochten worden en ik ben er zeker van dat er iemand is die samen met jou wilt vechten. Je moet het alleen durven zien en toelaten. " Ik glimlachte en knikte. Ik kon hem hier best wel gelijk in geven. "De meeste mannen die ik ken durven niet te vechten, die willen dat alles goed en makkelijk verloopt. Ik denk dat het heel moeilijk is om zo'n man te vinden. En voor mij is liefde op deze moment een uitgesloten zaak, ik wil hier niemand nauw bij betrekken." Zei ik hem. "Je kiest nooit wanneer de liefde komt, Brigitte. Het is er of het is er niet. Ik snap je standpunt, maar liefde komt en gaat. En je mag nooit je gevoelens tegenhouden omwille van iets, in dit geval je ziekte. Als je de juiste man vindt zal die, ondanks alles, van je houden en met je vechten en ik ben er zeker van dat je zo'n man in je leven hebt." Bij dat laatste knipoogde hij en stond recht om de tafel af te ruimen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Maar ik voelde me goed bij zijn wijze woorden. "Zo wijs." Zei ik hem dan ook als hij terug bij me aan tafel kwam zitten. Hij glimlachte en knikte. "Ik praat niet veel, maar als het over dat gaat kan ik je veel vertellen." Hij schonk nog wat drinken in onze glazen en keek me aan. Het bleef een hele tijd stil tussen ons, maar dat vond ik niet erg.

"Je zei dat je er zeker van bent dat er zo'n man in mijn leven is, moet ik dat als hint opnemen of wilt dat zeggen dat je me stalkt?" Bij dat laatste lachte ik even. "Pak het maar als hint." Hij leek het sneller gezegd te hebben dan hij zelf wou, waardoor hij beschaamd zijn hoofd wegdraaide. "Weet je, Eric. Ik ben echt blij dat ik mijn voorbije drie dates met u heb gespendeerd. Je bent zo'n toffe en lieve man. En om eerlijk te zijn zag ik het eerst niet zitten, maar ik ben ontzettend blij dat ik het een kans heb gegeven, waardoor ik u nu veel beter ken. Ik zou de tijd die ik de voorbije dagen met u heb doorgebracht met niemand anders gewild hebben, het is goed zoals het is en het kan alleen maar beter worden." Zei ik met een brede glimlach, in de hoop dat hij dit als hint opnam. "Awel, ik ben ook ontzettend blij dat je het een kans hebt gegeven, want ik heb geen seconde spijt van mijn acties om u op date te vragen."

Uiteindelijk belandde we samen in de zetel, gezellig naar een film te kijken. We waren begonnen met alle twee aan de uiteindes van de zetel te gaan zitten, maar ondertussen had ik me tegen hem aangelegd. In het begin voelde het ongemakkelijk, omdat ook Eric dit niet echt had verwacht, maar vanaf dat hij zijn arm rond me sloeg voelde het zeer comfortabel aan. Zijn hand lag op mijn heup, normaal had ik dit niet geaccepteerd, maar het voelde goed zo. Het was oké. Het was geliefd. Al was er geen sprake van liefde.