De laatste maanden

7

Eric was, zoals ik hem al een lange tijd kende, stil en verlegen. Woorden kwamen nauwelijks uit zijn mond en als er iets uitkwam leek het meer op gemompel. Zijn handen die trilden maakte duidelijk dat hij zenuwachtig was. Voor wat wist ik niet. Misschien omdat ik het een date heb genoemd. Hij bracht de auto tot stilstand op de parking aan de kaaien. "Ben je zeker dat je dit wilt?" Hij haalde de sleutel uit het contact en keek me met een twijfelende blik aan. Waarom vroeg hij me dit? "Ik wil niet dat je iets doet tegen uw zin." Zei hij stil. Ik zuchtte zachtjes. Hij was zo onzeker en ik vroeg me echt af waarom. Bij andere collega's was hij een koele en open gast en vanaf dat wij alleen zijn is hij helemaal anders. Hij lijkt een knop in zijn hoofd te hebben die omgedraaid wordt telkens als hij de groep verlaat. "Tuurlijk wil ik, ik heb er zelfs heel veel zin in." Zei ik. De glimlach die ik op mijn gezicht vertoonde deed hem duidelijk gerust stellen. Hij glimlachte en deed zijn portier open zodat hij kon uitstappen. Hoofdschuddend volgde ik zijn voorbeeld. 

Samen liepen we door de mooie, maar drukke Antwerpse straten. "Is het goed dat we hier gaan eten?" Hij stopte bij een afgelegen restaurant dat me aansprak. "Ja hoor." Hij trok de deur open en liet me naar binnen gaan. Een ober bracht ons naar een mooi aangeklede tafel. We zetten ons beiden neer en bestellen al iets voor te drinken. "Je bent precies geen drinker he." Dat had hij goed opgemerkt. Alcohol en ik pasten niet goed samen. "Dat klopt. Ik ben erg snel zat en dat wil je echt niet meemaken." Hij lachte. "Toch wel." Zei hij. En ook al lachte hij, er zat meer achter. Dus ik vroeg hem dat ook door hem vragend aan te kijken. "Ik wil alles weten en meemaken, met u." Ik glimlachte. Ik wist niet goed wat erop te zeggen dus nam ik de menukaart die voor me op tafel lag en zocht naar wat ik wel zou willen eten. In mijn ooghoek zag ik hem glimlachen. Hij was hier zo goed in, maar hij besefte het niet. Ik snap niet dat zijn ouders hem altijd moesten helpen voor aan een date te geraken. Hij draaide mij zo om zijn vinger. Oké, ik ben nu wel één van de gemakkelijkste, maar dan nog. 

Beiden zaten we rustig ons eten op te eten. Het was heerlijk, dat moest ik toegeven. "Heb je dit daarjuist snel opgezocht zodat je me kon meenemen naar een goed restaurant?" Vroeg ik en lachte zachtjes. "Nee haha, ik kende dit al langer. Ik wou gewoon wachten op het juiste moment en bij u is dit al het juiste moment." Dat laatste klonk stil, maar toch luid genoeg zodat ik het nog kon horen. "Dat klinkt positief." Zei ik ietwat onzeker. "Tuurlijk. Dat is heel positief. Ik ben niet zo into relationship dus ik ben niet zo snel into iemand. Dat wilt dus ook zeggen dat je een fantastische vrouw bent." Ik glimlachte. "Is dit het moment dat je jezelf nu voorbijpraat?" Ik nam mijn glas in mijn hand en nam een slok van mijn drinken. Hij keek me met grote ogen aan. Als ik dit niet had gevraagd had hij het zelfs nog niet doorgehad. Hij liet zijn hoofd zakken en glimlachte. Dat vond ik zo leuk aan hem, dat hij zo verlegen was maar het zoveel mogelijk probeerde te verbergen. Al was dat een goede eigenschap. "Ik bedoelde het niet zo, maar.." Hij hief zijn hoofd en keek me aan. Vanaf dat hij me zag lachen zweeg hij en staarde me gewoon aan. "Is het lekker?" Vroeg hij na een tijd van stilte. Ik glimlachte en knikte. Ik had zonet het laatste stukje in mijn mond gestoken. Ik legde mijn bestek neer en kuiste mijn mond af.

Na een gezellig etentje gingen we samen naar het MAS. Vooral in de avond was het heel leuk om op het dak te staan. Alleen verliep het naar boven gaan niet zo simpel. Net op het einde van de laatste trap misstapte ik me waardoor ik bijna viel. Eric gooide zijn arm rond mijn heup en greep me stevig vast. "Goed bezig." Lachte hij. Als we het dak opliepen liet hij mij los, wat ik best wel spijtig vond. Zijn aanraking was fijn om te voelen. We liepen helemaal tot tegen de kant zodat we een mooi overzicht hadden van de stad. Ik kon hier echt van genieten. De rust in mijn omgeving zorgde voor de rust binnenin. Ik keek Eric, die voor zich uitkeek, aan. Ik begon automatisch te glimlachen, waarom weet ik niet. Maar het gebeurde gewoon. Ik haakte mijn arm in de zijne en legde mijn hoofd tegen zijn arm. 'Vele beter.' Ik voelde zijn ogen op mij branden. "Heb je het koud?" Zachtjes knikte ik mijn hoofd. Hij legde zijn arm rond mij en wreef over mijn arm zodat ik het warmer zou krijgen. "Ik zal u thuis afzetten. Het is tenslotte al redelijk laat en morgen moeten we werken." Zoals we stonden liepen we ook naar Eric zijn auto.

"Hopelijk komt er nog een derde." Hij zette de auto op stilstand voor mijn deur en keek me aan. "Die zal zeker nog wel komen. Eerst even afwachten hoe ik me de komende dagen ga voelen." Hij knikte en toonde me dat hij me daarin begreep. Mijn gezondheid was nu eerste prioriteit en dat wist hij ook. "Bedankt voor de fijne avond, Eric. Ik heb er echt van genoten." Hij glimlachte. "Graag gedaan. Ik heb er ook van genoten." Ik drukte mijn lippen op zijn wang en deed de deur van de auto open. "Tot morgen." Ik stapte uit en liep mijn lekker warm huisje binnen. Ik heb in een lange tijd niet zo genoten als vanavond. En ik hoopte zo hard dat er meer van zo'n avonden gingen komen.

-----------------

Sorry voor het vrij korte en slechte deel :o de volgende worden zeker beter :))