De laatste maanden

32

Het was een grote aanpassing, zo van het warme weer naar het koude gedeelte van dit prachtig land. We hadden geluk dat het al enkele dagen niet meer had gesneeuwd zodat de wegen niet versperd waren en wij nog overal geraakten. Eric had nogal gestrest, omdat hij dacht ergens niet te kunnen geraken, aangezien hij dat wel heel graag wou doen. Hij wou me reeds niet vertellen wat dat juist was. Hij was zo enthousiast geweest van zodra we de auto weer waren ingestapt en richting de onbekende bestemming reden. 

Het maakte mij blij dat hij zo gelukkig was sinds onze kus. De glimlach op zijn gezicht was op geen enkel moment verdwenen en dat zorgde ervoor dat ik alleen maar zekerder werd van mijn eigen stuk. Ik wist dat ik dit wou, meer dan wat dan ook, ik had het alleen nog moeten toegeven aan mezelf en vooral aan hem. Dat was misschien wel het moeilijkste geweest, het aan hem toegeven en beseffen dat hij mij meer gaf dan ik werkelijk dacht. Hij was lang niet meer mijn collega, een vriend of mijn date geweest, hij was meer dan dat. Veel meer. 

Zijn hand belandde op mijn been, waar ik enkele seconden met een glimlach naar staarde, waarna ik tot het besef kwam dat hij mij uit mijn gedachtes probeerde te halen. Hij zat mij al met een glimlach aan te staren, van zodra ik naar hem keek. "We zijn er." Gaf hij enthousiast mee. Ik keek om mij heen maar zag niet meer dan de natuur en in de verte een houten huisje die bereikt kon worden met een brug. Ik draaide mijn hoofd weer zijn richting uit en vroeg hem wat dit was of wat we gingen doen.

"Ik weet niet of ge dat moogt of kunt, maar dat is een icekarting. Als je dat liever niet wilt doen dan heb ik iets anders voor u." Ik keek hem geheimzinnig aan. Ik was enorm benieuwd naar hetgeen dat hij nog had gepland, al had ik dit -de icekarting- ook graag willen doen. "Is het andere leuker dan dit?" Vroeg ik hem met een grijns, in de hoop dat hij zou verklappen wat het was. "Met u is alles even leuk." Klonk zijn stem charmant. 

Ik opende mijn mond om te reageren, maar kwam snel tot het besef dat ik dat niet kon. Ik kon niet winnen van hem, niet met woorden. Hij wist altijd perfect wat hij moest zeggen om mij sprakeloos en met een gesmolten hart achter te laten. Mijn ogen waren puppyogen geworden, met tranen die mijn emoties konden tonen, omdat ik zo aangedaan was.

Bij velen waren woorden gewoon woorden, weinigen hadden daar een gevoel achter gestoken. Weinigen hadden het überhaupt gemeend. Hij had elke letter dat over zijn lippen rolde gemeend, kracht gegeven of zelfs gewoon een gevoel gegeven. Ik had het nog steeds niet kunnen begrijpen dat zijn ouders mij vertelden dat hij zoveel moeite had om met vrouwen in contact te komen. Het leek wel alsof hij gewoon wachtte op de juiste persoon waardoor hij uit zijn comfortzone zou komen, en toevallig was ik die persoon. 

Zijn ogen keken alle kanten uit terwijl we richting de brug wandelde die ons naar het houten huisje zou brengen. Ik trok mijn muts over mijn hoofd en trok mijn sjaal strakker zodat die mijn hele nek verwarmde. "Eric ik-" Hij draaide zich net op het verkeerde moment om, waardoor hij mij zag vechten met het ijs dat mij wou laten doen vallen en uiteindelijk ook won. Zijn stem klonk meteen enorm bezorgd, tot hij mij hard hoorde lachen. Hij kwam naar mij toe gerend om mij recht te helpen, omdat dat nu eenmaal niet meer zo goed ging voor mij, maar besloot zelf ook uit te schuiven en naast mij te gaan liggen waardoor we beiden nog harder moesten lachen. 

"Ik vind hier liggen nu ook nog niet zo slecht." Grinnikte hij en kruiste zijn armen en benen over elkaar. Ik hees mezelf recht en kantelde mij naar hem toe waarna ik sneeuw, die ik ondertussen had meegesleept, in zijn gezicht duwde. Hij verschoot zo hard dat hij van mij wegtrok en mij geschokt aankeek. "Ik ga u niet laten winnen subiet se, als straf." Grinnikte hij. Ik haalde mijn schouders op. Het maakte me niet echt uit of ik zou winnen of verliezen, ik was vooral blij dat ik dit met hem kon doen. 

Als hij zichzelf had kunnen rechtzetten trok hij mij recht en gebaarde dat we verder zouden gaan. Ik had het gevoel dat hij zich inhield met een bepaalde reden. Hij leek niet echt zeker te zijn van wat hij wel of niet kon doen, aangezien ik nog volop opzoek was naar wat ik juist voelde. Misschien had hij zichzelf niet te veel hoop willen geven, ik wist dat zoiets pijn kon doen, en dat zou ik hem nooit willen aandoen, al kon ik het wel begrijpen dat hij zichzelf daarvoor beschermde. 

Ik keek hem even twijfelachtig aan, alvorens ik voorzichtig mijn hand naar de zijne bracht, en mijn vingertippen tussen zijn vingers liet glijden. Zijn geschrokken blik veranderde snel in een brede glimlach, waarna hij mijn hand vastgreep. "Ik heb geen zin om weer uit te glijden." Gebruikte ik als excuus om hem vast te houden, maar hij wist maar al te goed dat dit maar een uitvlucht was. Eén van de vele die ik al had gebruikt. Hij trok mij helemaal tegen zich aan en kneep zacht in mijn hand. "Ik zou u altijd opvangen he." Zei hij lief, al had ik ermee moeten lachen aangezien we enkele minuten eerder beiden waren gevallen.