Leżałam w swoim mieszkaniu, w swoim łóżku i miałam gdzieś wszytkich ludzi. Nie wychodzę, nie mam zamiaru, jest sobota a niedaleko mam swoją broń i nie zawacham się jej użyć na osobie, która zechcę mnie wyciągnąć z mieszkania. Wiedziałam że może mnie przydzielą do sprawy ataku na premiera, nie chcę tego brać . Zaczęłam wiercić się w łóżku aż w końcu wypuściłam głośno powietrze, gdy zaczeło mi grać w brzuchu.
- A niech rozpadnie się Londyn- powiedziałam pod nosem i wstałam by zrobić coś szybkiego do jedzenia z zamiarem szybkiego powrotu do łóżka. Myślałam co mogłabym dziś zrobić ciekawego oprócz leżenia i spania ,ale nic nie przyszło mi do głowy.Usłyszałam nagle dźwięk przyjścia wiadomości.
- Nie mogą się odczepić nawet o 9 rano!- podeszłam do płaszcza, gdzie zostawiłam urządzenie. Kiedy go odblokowałam moim oczom ukazała się wiadomośc od kochanego szefa.
Przyjedz jak najszybciej do biura MH.
- Oczywiście Mike już pędze o mało się nie zabiję.- miałam dziś zły humor to było pewne. Szybko zaczęłam ubierać się i jeść. Postanowiałam dziś ubrać swoją czarną sukienkę, szpilki , które idealnie komponowały się z moim płaszczem. Dziś postanowiałam nie wiązać swoich włosów. Przed wyjściem zerknełam jeszcze na lustro i zgarnęłam kluczyki i wyszłam. Na zewnątrz było dużo ludzi, no dobra było ich bardzo dużo, przecież to Londyn. Nienawidziłam ich wszystkich, zazdrościłam im tego że wiedzą kim byli i czego chcą. Nikt nie zawiadomił o moim zaginięciu, czy naprawdę nikogo nie obchodziłam? Musiałam mieć kogoś komu ufałam no nie wiem: przyjaciela, chlopaka kogokolwiek. Poczułam jak moje oczy łzawią, mimo że mineło tyle czasu to nadal to boli tak samo jak wczesniej.
- Ogarni się - powiedziałam cicho do siebie i już pochwili wszystko było w normie. Zaczełam iść po schodach do budynku,tak samo jak wczoraj po brudnej robocie. Wiedziałam że Mike już tam czeka i zapewne nie minie mnie przemowa o tym jak długo musi na mnie czekać. Weszłam bez pukania do pomieszczenia.
