•Lost Girl• (✔)

~9~

Ik installeer me beter tegen de boom en begin aan mijn tocht naar dromenland...
Ook dit keer sta ik op de berg met zicht over Neverland. Ik draai me om in de hoop Pan of Hook aan te zien komen, maar ik zie niets. Ik tuur nog even goed tussen de bomen en kijk dan teleurgesteld omlaag.

"Mis je me al, darling?" Ik schiet bijna een meter de lucht in. Pan. "Nee," lieg ik. "Hmm, fout antwoord." Hij staat razendsnel voor mijn neus, grijpt me bij mijn schouders en duwt me zowat van de berg af. Ik slaak een gil. "Ben je op je kop gevallen? Zet me neer!" "Nee." Hij grijnst. "Je hebt gelogen, dus dit is je straf tot je de waarheid zegt." "Ik heb helemaal niet-" Verder kom ik niet want Pan laat me gewoon vallen. Ik slaak nog een gil en nog voor ik de grond raak en wakker schrik hoor ik zijn stem: "Lieg nooit meer tegen me Sarah! Het zal je berouwen!"

~•~

Na die droom heb ik er geen meer gehad en heb ik gewoon rustig geslapen. Als ik mijn ogen open zie ik Pan tegenover me zitten. Ik schrik me dood en spring recht. "Hallo darling, heb je me gemist?" Ik krijg bijna een beroerte. Wast is dat toch met mijn dromen de laatste tijd? Alles wat ik droom speelt zich even later ongeveer hetzelfde af. Zou ik het wagen om nog eens te liegen? Gewoon om eens te testen? Ik besef, te laat, dat ik nog niet geantwoord heb. Zijn ogen worden donkerder en donkerder. Misschien was hij echt wel zo gemeen- o ja, antwoorden. "Nee, ik h... heb je niet gemist." "Fout antwoordt..." fluistert hij en pint me tegen een boom. "Tuurlijk heb je me gemist, je liegt! Zeg het!"."Ik lieg niet!"."JE LIEGT!" "NIET WAAR!"."Echt niet...?" Het volume van zijn stem daalt langzaam en het klinkt gevaarlijk. Het angstzweed breekt me uit. Hij brengt zijn gezicht dichter bij het mijne en fluistert in mijn oor: "Laat ons dit vergeten, kom, ik wil je iets laten zien." Ik huiver. Wat is dat toch met mijn lichaam als hij in de buurt is? Ik krijg het koud zweet en er trekken bijna constant rilingen over mijn rug. En Peter, hij deed zo raar. Het ene moment pint hij me tegen een boom en het andere moment fluistert hij in mijn oor dat ik alles moet vergeten. Ik besluit hem te volgen en knik zachtjes met mijn hoofd. Hij grijnst en trekt me zachtjes mee aan mijn pols. Ik volg en we lopen de grot uit. Als we buiten zijn, grijnst hij weer naar me en dan springt hij zonder waarschuwing hoog de lucht in. Ik geef een gil en klem mijn armen stevig rond zijn middel. "Ben je bang, darling?" "Ehm, ja, een beetje," geef ik toe. "Geen zorgen darling, we zijn er bijna." Ik zucht even, hij ook altijd met zijn darling.

Na nog enkele minuten gevlogen te hebben, landen we op een kleine open plek. Vanuit de verte hoor ik muziek, gelach en er wordt duidelijk plezier gemaakt. Pan neemt mijn hand en trekt me mee in die richting. Uiteindelijk komen we uit bij een groot kampvuur waar een stuk of twintig jongens rond aan het dansen zijn. Allemaal hebben ze hun capuchons af gedaan en ze hebben maskers op hun gezicht in de vorm van dieren. Allemaal behalve één. Een jongen zit naast het kampvuur en heeft zijn capuchon nog op. Hij staart een beetje vijandig voor zich uit maar als hij Pan en mij ziet begint hij te grijnzen. Wat heeft iedereen hier toch met dat grijnzen? Niemand kan hier eens normaal lachen. De jongen die apart zat staat op en kijkt naar Pan. Die knikt en de jongen roept iedereen bijeen. Als het stil is, wijst hij naar ons en begint te spreken. "Zoals sommigen onder jullie al wel zullen weten, hebben we er iemand bij gekregen. Alleen is het dit keer anders, het is geen Lost Boy, eerder een Lost Girl." Okay, de jongens noemen zichzelf dus de Lost Boys. Pan geeft me een duwtje en knikt naar me. Ik moet dus iets zeggen. Het angstzweet breekt me uit, alweer. Ik durfde nooit echt goed voor een publiek of iets dergelijks te staan. Maar goed, het moet dan maar. "Ehm, h... hallo. Ik ben dus Sarah en, eh, ja, ik ken niet echt veel van het eiland." Alle jongens kijken me vriendelijk en bemoedigend aan. Ik zal in ieder geval niet eenzaam zijn op het eiland...