•Lost Girl• (✔)

~2~

Mijn moeder is thuis...
Snel sta ik op en stap rustig naar beneden. Een walm van dranklucht komt mijn kant op zweven. Als ik door het raam in de gang kijk zie ik dat ze met de auto is. Dat mens rijdt zichzelf nog eens de dood in... "SARAH!! Waar zit je?! Kom hier met je luie gat en breng me wat te eten!" krijst mijn moeder. Heel voorzichtig doe ik de deur open en zie mijn moeder liggen. Ze is alweer in slaap gevallen. Ik leg een deken over haar heen en kijk op de klok: 20:00. Al zo laat? De tijd is snel gegaan! Ik besluit niets te eten, ik heb toch geen honger.

Ik ga naar boven en besluit me al klaar te maken, dan kan ik nog even lezen en dan gaan slapen. Ik neem een pyjama uit de kast, bestaande uit een shortje met een blauwe indianenprint en een turquoise topje met een dromenvanger op, en begeef me naar de badkamer.

Ik was me even met een washandje met koud water want het begint heet te worden op mijn kamer. Daarna trek ik mijn pyjama aan en poets mijn tanden. Als ik terug in mijn kamer ben besluit ik maar meteen te gaan slapen, zo kan ik morgen fris en uitgerust aan mijn zomervakantie beginnen. Ik kruip mijn bed in, draai me op mijn slaapzij en val al gauw in een lichte, droomloze slaap.

Ik schrik wakker van luide stappen op de trap. Dit is dus de reden waarom ik niet meer vast slaap: mijn moeder heeft er de laatste tijd een gewoonte van gemaakt om midden in de nacht wakker te worden en naar boven te komen. Ik werp een vluchtige blik op mijn wekker: 02:00. Laat dus. "SARAH! ROTMEID! Waar zit je? Zomaar mijn eten vergeten!" Ik begin te bibberen. Mijn moeders stem doet het huis en haar trommelvliezen trillen. Ik probeer een manier te verzinnen om weg te geraken. Daarvoor ben ik te laat wakker geworden. *BAM*, mijn deur vliegt open. Daar staat mijn moeder: haren wild, hoofd knalrood en haar ogen rood en opgezwollen. De blik in haar ogen is wild en ik heb het akelige gevoel dat ik hier niet zonder blauwe plekken uit zal komen. De eerste klap komt hard aan en beland recht op haar kaak. Bij de volgende klappen worden er ook woorden naar me toegesmeten. "Het. Is . Allemaal. Jou. Schuld!" De tranen stromen ondertussen over mijn wangen.

Dan komt het moment dat ik het niet meer trek. Het pesten op school, haar ellendige moeder en haar drankverslaving, haar vader die haar gewoon bij haar moeder had achtergelaten. Het komt er uit als een goed gemikte vuistslag in de maag van mijn moeder. Ze zakt op de grond en kijkt me met grote, angstige ogen aan. "Vergeef me! Vergeef me!" smeekt ze. Ik bekijk mezelf. Mijn benen staan vol blauwe plekken en op mijn rechterknie loopt een redelijk diepe snee. Mijn neus bloedt, ik voel het bloed langs mijn lippen naar beneden, en ook mijn armen zijn bijna volledig blauw. Ik zak huilend en schokkend neer tegen de deur van mijn kleerkast. Wat moet ik nu? Langzaam maar zeker zonder dat ik het besef, val ik in een diepe slaap...