•Lost Girl• (✔)

~5~

Mijn raam is zonet opengevlogen... Ik schrik als ik voor mijn raam ga staan en hetzelfde zwarte puntje zie aankomen. Het verschil met mijn droom is enkel dat ik straks zal zien wat de schim is in plaats van wakker te schrikken. Als het dichterbij komt, kan ik iets onderscheiden, volgens mij is het een gezicht. Opeens komt het wel heel erg snel dichterbij en uit angst zet ik een stap achteruit. Het, of beter gezegd híj, hangt nu recht voor mijn raam. Hij is eigenlijk een grote zwarte schaduw, met op zijn gezicht lichtgevende ogen en mond (zie foto). Hij aarzelt even en komt dan naar binnen gevlogen. Hij kijkt me hypnotiserend aan en voor ik het zelf goed en wel besef, heeft hij mijn hand genomen en trekt hij me mee de kamer uit, de open lucht in. Je zou verwachten dat ik super bang ben, maar dat ben ik niet. Ik geniet er zelfs een beetje van tot er opeens iets heel raars gebeurd. We vliegen door een soort van witte omgeving die verblindend wit licht uitstraalt.

Als we na een paar seconden uit de witte ruimte komen, zie ik onder ons een grote oppervlakte met bijna alleen maar water. Bijna, want verderop ligt een groot eiland. Ik wil het net heel goed bestuderen als de schaduw me zonder waarschuwing laat vallen. Ik slaak een gil, val ongeveer 15 meter naar beneden en kom dan terecht in de ijskoude zee. Te laat besef ik dat ik adem moet halen en ik zuig een flinke teug lucht naar binnen, althans, dat was de bedoeling. In plaats daarvan krijg ik een gigantische slok zout water binnen. Ik begin te hoesten en zink dan naar beneden, zonder lucht, zonder zicht. Dan wordt alles zwart...

~•~

Ik word wakker van stemmen die van heel ver weg lijken te komen. Ik open mijn ogen en zie een stuk of vijf mannen rondom mij gebogen staan. Opeens krijg ik een verschrikkelijke hoestbui waardoor er heel veel water uit mijn mond komt. De mannen wijken uiteen en maken plaats voor een andere man. "Kom op meisje, hoesten. Al dat zoute water moet eruit," zegt hij. Ik kijk op. "Wie bent u? En waar ben ik?" vraag ik een beetje schuchter. "Killian Jones is de naam. Je kan me ook bij mijn bijnaam Hook noemen als je wilt. En je bevind je nu op mijn schip." Ik sprong recht. Ship?! Toen kwamen alle gebeurtenissen van daarvoor weer terug. Mijn moeder, het hotel, de schaduw...

Ik besefte opeens dat ik enkel mijn pyjama aanheb en mijn wangen kleuren lichtroze. "Mag ik vragen hoelang ik buiten westen ben geweest?" vraag ik, een zwakke poging om mijn schaamte te verbergen. "Exact 24 uur en 13 minuten." Wat?! Een hele dag?! "O mijn God, sorry, ik wilde jullie niet tot last zijn-" Hook onderbreekt me door me op een geruststellende manier aan te kijken. "Geen probleem meid, wat is je naam?" "Sarah." "Goed dan, Sarah, zolang je hier bent ben je onze eregast. We zullen je van nieuwe kleren voorzien en als je iets nodig hebt roep je me maar." Ik knik en glimlach dankbaar naar hem. Iedereen gaat weer aan het werk. Voor ik me omdraai om naar de rand van het dek te lopen hoor ik Hook nog mompelen "Vreemd, hij neemt nooit meisjes." Ik trek me er niet veel van aan en ga aan de rand van het dek staan...