•Lost Girl• (✔)

~23~

En langzaam maar zeker vallen mijn ogen toe...
Als ik mijn ogen weer open, ben ik niet meer in de hut van Peter. Ik sta op een open plek in het oerwoud. Ik ben weer aan het dromen. Voor me zie ik een dichte kring. Het zijn de Lost Boys die Peter verraden hebben. Ze staan met z'n allen rond Sam, die op een soort verhoog staat en hen toespreekt. Als ik dichterbij kom zie ik iets geks: terwijl Sam spreekt, drijft er een zwarte gloed over de jongens. Dezelfde zwarte gloed als toen hij Peter had vastgebonden. Gebruikt hij magie?

Na een tijdje stopt hij. Als ik één van de jongens bekijk, zie ik een zwarte waas rond zijn ogen. Dan draai ik me om want Sam begint te spreken. "Jongens, wat ben ik blij dat jullie me gevolgd zijn." Gevolgd, tuurlijk. "Ik vind dat we een einde moeten maken aan de tirannie van die Sarah. Ze neemt Peter te veel in beslag en ze is hoogstwaarschijnlijk op de heerschappij over Neverland uit." Serieus? Tirannie? Heerschappij? "Het wordt hoog tijd dat ze verdwijnt, wie doet er mee?" Alle jongens steken synchroon hun hand op en hier en daar slaakt iemand een kreet.

Ik kreun, niet dat iemand het hoort, en hoop dat ik snel wakker word. Ik zie nog net hoe Sam iedereen een soort blaaspijp geeft en een zakje met zwarte bolletjes erin. Dan schiet ik wakker. Ik ben even gedesoriënteerd en ik kijk rond. Als snel besef ik dat ik in de hut van Peter ben en ik voel me al een stuk veiliger. Peter zit naast me en hij dept zwijgend mijn voorhoofd, dat gloeiend aanvoelt, met een nat doekje. Ik kijk hem dankbaar aan en hij lacht naar me. "Gaat het weer een beetje?"

Ik knik, mijn keel voelt droog en gezwollen. Peter rijkt me een glas water aan en ik drink het in één teug leeg. "Wil je me vertellen wat je hebt gezien?" vraagt Peter na een tijdje. "Ik, ehh, het ging over Sam. Hij stond op een open plek in het bos. Rondom hem stonden allemaal Lost Boys, degenen die jou verraden hebben, maar ik denk niet dat ze dat uit vrije wil gedaan hebben. Sam betoverde hen, alleen weet ik niet precies op welke manier." Peter zucht geërgerd. "Ik weet het wel. Hij gebruikt een spreuk die het kleinste beetje onzekerheid of twijfel vergroot en versterkt. Dat verklaard dus waarom Felix en die andere vijf jongens niet meegegaan zijn met Sam. Ze vertrouwen me voor de volle honderd procent."

Dat moet ik even laten bezinken. De jongens die met Sam zijn meegegaan hebben dat gedaan vanwege mij. Ík heb ervoor gezorgd dat ze Peter verraden hebben. Goed bezig Sarah, goed bezig. Mijn schouders zakken naar beneden en ik leun met mijn rug tegen de muur achter me. Wat moet ik nu doen? Dan herinner ik me het gedeelte met de blaaspijpen. "O ja, Sam gaf iedereen op het einde nog een blaaspijp met zwarte bolletjes. Weet jij wat die kunnen zijn?"

Peter trekt een bedenkelijk gezicht. "Nee, geen idee. Ik heb misschien wek een vermoeden maar als mijn vermoeden klopt dan is Sam we erg slecht bezig. Ik denk dat hij Droomschade in die bolletjes heeft gestopt. Ik hoop van niet, maar het kan altijd." Mijn ogen worden groot. Dròòmschade? Dat is echt ziek, ik kan het niet anders zeggen. Daarmee kunnen ze iemand vermoorden! Ik sta op van het bed en Peter volgt me. Als ik me omdraai, trekt Peter me in een knuffel. Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem tegen me aan.

Hij doet hetzelfde en trekt me zo stevig tegen zich aan dat ik even geen lucht krijg. Ik geniet ervan. Het geeft me een gevoel van veiligheid. Ik voel me zo enorm goed bij hem. Als ik opkijk kust hij me. Ik kus terug en de kus is zacht en teder. Alsof hij bang is dat als hij me te ruw kust, ik uit elkaar zal vallen of zoiets. Na een tijdje trekken we terug om op adem te komen. "Zullen we naar beneden gaan?" stelt Peter voor.

"Is goed, ik denk dat we nog veel te bespreken met de jongens." Peter grinnikt. "Wauw, ik heb er nu al zin in," zegt hij en het sarcasme druipt van zijn stem. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik denk er net zo over. We begeven ons naar het platform voor zijn huis. Peter neemt mijn hand vast en samen vliegen we naar het kamp. Daar aangekomen zie ik Felix samen met de andere jongens rond een tafel staan. Als we dichterbij komen hoor ik ze praten over iets. Ze merken dat we er zijn en staken hun gesprek. "Ah, jullie zijn er, goed. We hebben een plan," zegt Felix.

"Vertel." "Wel, Sam zei dat als we ons bedachtten, we op dit fluitje moesten blazen. Dan kwam hij naar hier om ons mee te nemen. Ik dacht dat we het misschien kunnen gebruiken om hem in de val te lokken." "En hoe wil je dat gaan doen?" vraagt Peter. "Op de plaats waar we op het fluitje blazen hangen we een grote kooi aan een touw. We lokken Sam naar het midden en als hij op de juiste plek staat, laten we het touw los. Ik was aan het denken om Sarah als lokaas te-"

Verder komt hij niet want Peter geeft hem een woedende blik. "Wat? Geen sprake van! Sarah blijft bij mij! Ik wil niet dat haar iets overkomt." "Wat?!" roep ik verontwaardigt. "Dat kun je niet menen! Ik ga hier niet hulpeloos toekijken terwijl het eigenlijk allemaal mijn schuld is!" Peters gezchtsuitdrukking veranderd van woedend naar beschermend en een beetje bezorgd. "Je blijft bij mij, begrepen? Laat één van de jongens jou plaats maar innemen. En het is trouwens helemaal niet jou schuld." "Maar-" "Nee, ik wil er niets meer over horen." "Best." De jongens hebben het schouwspel met een beetje angst en een beetje amusement aangekeken.

"Goed, Sam kan hier elk moment zijn. Sarah heeft het vannacht gezien in een droom. Ook heeft ze gezien dat ze vermoedelijk gaan schieten met bolletjes die vol Droomschade zitten. Ik wil dus dat er een groep naar de Bron gaat en daar reserves aanslaat zodat er niemand te hevig vergiftigd kan worden. Ik zal met hen meegaan. Felix, Oscar en Menno, jullie vormen de groep die naar de Bron gaat. Sarah, jij blijft hier samen met Lucas, Jelle en Jack. Jullie kunnen alvast met de kooi beginnen." Ik knik en iedereen neemt zijn post in. Peter, Felix Oscar en Menno vertrekken naar de Bron, wat dat ook mag zijn, en ik ga samen met de rest helpen met de kooi in elkaar te zetten. Dit wordt een lange dag...