Vriend & Vijand

23. I got a feeling ✔

3 dagen later:

Pov Nassim:

Ik ben samen met Yassine een locatie aan het hacken. De locatie van Hayat om precies te zijn. Ondertussen is ze al bijna 3 weken weg en ze heeft denk ik nog maar twee keer iets van haar laten horen. Salma (A/N: Weten jullie nog, de baas van de MSS) zegt ook dat zij geen enkele update van Hayats onderzoek heeft ontvangen. Daarom moet ik ook naar Rotterdam, alleen moet ik er achter zien te komen waar ze is. Ik en Yas zijn al ongeveer 2 uur bezig zonder resultaat. Ik hoop dat alles oké is met mijn twinsje.

Met Hafssa gaat het heel goed, ik heb haar al voorgesteld aan mijn ouders en haar ouders kenden mij al omdat ik vaak met Souf was.

'Ik denk dat ik iets heb!' zegt Yassine waardoor hij me uit mijn gedachten haalt.

Ik tuur over zijn schouder en zie een rood stipje dat in beweging is.

'Is dat Hayat?' vraag ik.

Yassine knikt en mompelt wat.

'Wat?' 'Ik moet alleen nog kunnen inzoomen, dat gaat nog een paar uurtjes duren. Je kan alvast inpakken.'

Ik doe wat hij zegt en verdwijn uit de kamer.

Drama is in the building.

Pov Hayat

Al drie dagen zit ik mijn hoofd te breken over iets. Er is een detail aan het verhaal van Abdullah dat niet klopt, alleen weet ik niet wat. Kaoutar heb ik ook alles verteld en zij vindt dat ik de hulp van de MSS moet inschakelen.

Als ik dat zou doen, dan bevrijden ze Anouar en gaan ze hem toch weer oppakken. Daarom laat ik het zo, ik moet dit zelf oplossen.

Eigenlijk mis ik mijn zorgeloze leven. Ik bedoel, ik had ook een normale studie kunnen doen zoals Yassine. Aan de andere kant had ik dan Imad en Soumia nooit leren kennen. Ik mis ze echt allemaal. Vooral Nassim, hij begreep me altijd. Zonder dat ik het voel vallen er enkele tranen naar beneden. Een zachte hand strijkt door mijn handen. Als ik opkijk, kijk ik in de prachtige ogen van Hicham. 'Waar denk je aan?' Ik laat mijn hoofd rusten op zijn borstkas. Daardoor voel ik zijn hartslag.

'Weetje schat, mijn hart klopt alleen voor jou.'

Ik schiet in de lach.

'Cliché. Kan je niet wat origineler zijn?'

Het blijft weer even stil, wat ik eigenlijk wel fijn vind. Het gelach van de anderen doet me opschrikken, ik was bijna in slaap gedommeld.

'Gaan we bij de anderen zitten?' vraagt Hicham.

Zonder wat te zeggen sta ik op en loop de woonkamer in. De laatste dagen ben ik helemaal niet in de mood om te praten,tot ergernis van Chaimae en Kaoutar. Ik vind het rot dat ik de sfeer verpest, maar ik kan er echt niets aandoen.

Om 20u00 neem ik afscheid van iedereen en ga naar boven. Ik ben doodop en wil niemand meer zien of horen. Als verdoofd stap ik naar mijn kamer en stap gewoon in mijn bed. Even later, en helaas slaap ik nog niet, klopt er iemand op de deur. Sowieso Hicham.

'Ja binnen!'

Tot mijn verbazing staat Anas daar, terwijl hij weet dat hij hier niet mag komen van Hicham. Hij en Anas hadden eerst soort mini-ruzie toen hij hoorde dat wij het weer goed hadden gemaakt. Dus Anas sloot een paar deals met Hicham en toen was het weer een soort van goed. Maar Anas was nu de belangrijkste regel aan het overtreden: "Niet alleen naar Hayats kamer." Hij komt steeds dichterbij en onbewust schuif ik naar achter.

'Ik ga je toch niets aandoen.' zegt hij lachend.

Met gefronste wenkbrauwen kijk ik hem aan,maar geef geen antwoord.

'Ik wilde alleen weten hoe het gaat, sinds we terug zijn van dat pand ben je helemaal depressief.'

Ik haal gewoon mijn schouders op en kijk de andere kant op.

'Ik heb het gewoon moeilijk. Ik mis mijn familie en vrienden. Ik mis Anouar en ik ben echt bang dat hij het niet zal overleven. '

Na elk woord trilt mijn stem meer en meer tot ik uiteindelijk in tranen uitbarst. Snel trekt hij me in een knuffel en probeert hij me te sussen.

'Het komt goed met Anouar, we zijn met de boys al een heel plan aan het uitstippelen. Geloof me, we bevrijden hem.'

Hij drukt een kus op mijn haren en springt van mijn bed.

Ik moet gaan, anders komt Hicham en zitten we beide in de problemen.'

Hij probeert elegant naar achter te stappen maar valt over mijn schoen waardoor ik helemaal stuk ga.

'HAHAHAHAHA! SUKKEL!'

Hij wrijft over zijn rug en haalt zijn schouders op.

'Je lacht nu wel in ieder geval.'

En dan was hij weg.

Wel heel lief van hem.

Met een glimlach op mijn gezicht, leg ik mijn hoofd op mijn kussen en val al snel in slaap.

Pov Anouar:

Het lijkt wel een eeuw geleden dat ik de buitenlucht gezien heb. De laatste dagen is iedereen in het pand druk bezig met opruimen en inpakken. Ik vermoed dat ze weggaan, maar ik vraag me af of ik meega of niet. Een naar gevoel bekruipt me als ik eraan denk dat Hayat hier was. Ze brengt zichzelf in gevaar voor iemand die haar 3 jaar in de steek liet.

Ze is veranderd dat wel: veel zelfzekerder en koppiger. Het zou veiliger zijn voor haar en de rest als ze mij hier zouden achterlaten.

'In zelfmedelijden kwijnen gaat je echt niet helpen.' fluister ik mezelf toe.

En dan dacht ik aan Anas. Die jongen had altijd m'n back en als ik niet zo boos was geworden en niet zo dom het ziekenhuis was uitgelopen,zat ik hier niet.

De deur zwaait weer open en een jongen gooit een broodje en een flesje water naar binnen.

'We vertrekken zo, jij gaat mee. Maak je klaar.'

Alsof ik tijd nodig had om me klaar te maken. Ik heb niets of niemand hier. Helemaal alleen. En heel stiekem wacht ik op de dag dat ik ga sterven.

Hey heeyyy, hier is m dan volgend hoofdstukje hihi ❤

Ziet iemand wat er fout is aan Abdullah's verhaal? Het is een heeeeeel klein detail, maar echt klein. Als ik het vertel gaan jullie echt zijn van 'wtf?'. Anyways diegene die het raad, krijgt een S/O van mij in het volgend hoofdstuk

Xoxoxo DawSatie