Vriend & Vijand

6. Omw Rotterdam ✔

Ik word wakker door een lichtstraal die mijn gezicht verblindt. Een gevoel van angst vermengt met opwinding welt op in mijn lichaam. Snel douche ik mij en trek mijn trainingspak van Real Madrid aan. Ik storm naar beneden en loop de keuken binnen waar mijn moeder met tranen thee klaarzet.

 Ik knuffel haar en veeg haar tranen weg. 'Mams ik ben veilig oké? Ik heb van Samir een zendertje gekregen die mijn locatie bepaalt en die doorgeeft aan hem. Er kan niets mislopen geloof me.' probeer ik haar duidelijk te maken.

 Ergens voel ik me schuldig omdat ik er zelf niet zeker van ben of het wel goed zal gaan. Maar mijn moeder leek gerustgesteld dus maak ik me verder geen zorgen. Nadat de anderen naar beneden komen, ontbijten we samen en bedenk ik hoe ik deze dag nog ga doorbrengen.

 'Zullen we vandaag naar Walibi?' vraagt Meryam. De anderen stemmen in en dus ik ook. 

'Ik app Soumia en Imad even om te kijken of ze meekunnen.' zeg ik.

Ze reageren beiden erg enthousiast dus dat is dan ook geregeld! Ik pak een rugzakje en doe er wat eten in voor straks, want ja food is bae. Als iedereen klaar is vertrekken we met 2 auto's naar Walibi. Onderweg zitten we heel de tijd de zingen en te dansen waardoor veel mensen ons raar aankijken, maar we trekken ons daar niets van aan.

 Yassine parkeert de auto en ik en Soumia kijken als kleine kinderen uit het raam naar de achtbanen. Bij de ingang zie ik een gedaante die me bekend voorkomt alleen kan ik het niet goed plaatsen... Om toch zeker te zijn ga ik even kijken. 

'Ey gasten ga alvast, ik kom zo. Ik moet nog even iets gaan doen.'

 Ze knikken allemaal maar Nassim kijkt me fronsend aan. Ik doe alsof ik het niet gezien heb en loop snel naar de plek waar ik de gedaante gezien had. Wanneer ik dichterbij kom hoor ik dat hij in gesprek is met een vrouw. Omdat ik het gesprek niet zo goed kan horen, sluip ik stilletjes dichterbij. 

'Je moet het doen Yas, je kan niet anders!' zegt de man. Ik hoor dat de vrouw zachtjes snikt en weg wil lopen.

 'Ik kan het niet, ik stop ermee! Ik ga binnenkort verloven!' 

De man zucht diep en de vrouw loopt weg. Snel maak ik dat ik weg kom voor ze me zien. Toch blijf ik in de buurt voor het geval er iets zou gebeuren. Wanneer ik de vrouw, of beter gezegd het meisje, zie dat uit de steeg loopt kan ik mijn ogen niet geloven: daar stond mijn toekomstige schoonzus in tranen en achter haar Mohammed, één van Anouars vrienden. Dit kon nog best interessant worden.

 Ze lopen samen naar een restaurantje nadat ze zijn gaan zitten, stap ik ook subtiel het restaurant binnen. Ik zet me 2 tafels achter hen en probeer zo onopvallend mogelijk naar hun gesprek te luisteren. Snel neem ik mijn mobiel en neem het gesprek op. 

'Luister Mo je bent mijn broertje en ik doe veel voor jou maar er is een grens.' zegt Yasmina.

 Doordringend kijkt hij haar aan en laat haar en foto zien.

 'Weet je nog Yas, dat je er altijd zou zijn voor mij en ik voor jou?' 

Ik zie Yasmina met haar ogen rollen en onbewust grinnik ik. Gelukkig hebben ze het niet gehoord en gaan ze verder met hun discussie. Tot nu toe begreep ik dat Yasmina iets moest doen van en voor Mohammed, maar zij weigerde omdat ze binnenkort ging verloven. 

De rest van hun gesprek ging over koetjes en kalfjes. Net wanneer ik aanstalten maak om te vertrekken zie ik dat Mohammed Yasmina enkele zakjes met daarin wit poeder toestopt. Ik facepalm mezelf mentaal omdat ik hier niet eerder aan gedacht heb. Ik maak dat ik weg kom op zoek naar de anderen. Ik vind ze lachend bij het ijsjeskraam en ik loop hen tegemoet. 

'Uhmm ijs eten, maar niet eens op mij wachten? Is goed, oké!' zeg ik zogenaamd boos.

 Onverschillig haalt Imad zijn schouders op. 'Ewaja als jij opeens vandaag je maandelijkse logés krijgt is dat niet mijn schuld.' zegt hij.

 De anderen schieten in de lach en ik kijk hem dodelijk aan. '

Ja zal wel.' mompel ik en ga een ijsje voor mezelf halen. Ik probeer de rest van de dag gezellig met de anderen door te brengen al kan ik het niet laten om af en toe aan Yasmina te denken. Het was dapper van haar om te stoppen met drugs voor Yassine alleen vraag ik me af of het haar wel zal lukken.

Om 18u00 zijn we weer thuis en vanaf dan begint het wachten. Over 2 uur komt Anouar en begint mijn missie. Meryam en Naoual moeten vertrekken en ik neem uitgebreid afscheid van hen. Ook Soumia moet helaas al gaan en deze keer kan ik mijn tranen niet tegenhouden. Nu zit ik hier in de woonkamer waar een akelige stilte heerst die wordt verbroken door de deurbel. 

Voor de eerste keer in heel mijn leven zie ik Nassim, mijn oh zo luie tweelingbroer, sprinten naar de voordeur. Ik hoor Anouars luide lach en mijn koffers die rollen. Blijkbaar is Anouar bezig met het inladen van mijn koffers. 

'Hey kleine! zegt een vrolijke Anouar. 

Ik begroet hem zo enthousiast mogelijk en hij schenkt me een grote grijns. 

'Je koffers zijn al ingeladen prinses!'

 In mijn ooghoeken zie ik Nassim Anouar aankijken met een blik die zegt: zwijg-gewoon-en-zoek-een-leven. Zelfs iemand die mijn broer niet kent, ziet gewoon dat hij Anouar liefst zou wurgen. 

'Wat lief van jou, jongen!' zegt mijn moeder en ze geeft hem een kus op zijn wang. '

Wel Hayat, klaar om even te genieten van een vakantie?' vraagt mijn vader die de kamer was binnengekomen.

 Ik knik enthousiast en geef hem een dikke knuffel.

 'Onthoud, emoties mogen geen rol spelen.' fluistert hij in mijn oor. Van mijn broers krijg ik een verpest kapsel doordat ze door mijn haar gewoeld hebben. Bij Soumia blijf ik het langst hangen want zij is toch diegene die ik het meest ga missen. Nu ik er zo over nadenk lijkt het net alsof ik nooit meer ga terugkomen ofzo. Echt serieus het leek alsof ze mij naar de oorlog sturen. Ik maak me los van Soum en ga bij Anouar staan.

 'Over 2 maanden komt ze helemaal uitgerust terug geloof mij!' drukt hij mijn moeder op het hart.

 Ze zwaaien ons nog uit en Anouar racet weg. Ik trek een leuke selfie met Anouar en plaats hem op mijn snap met als opschrift "OMW ROTTERDAM" Klaar voor een missie die moeilijker zal zijn dan gedacht.

Oke dit was een super saai deeltje maar okeeee. Volgend hoofdstuk zal spannender zijn, I promise!!!

Xoxoxo DawSatie