Vriend & Vijand

47. Orde in de zaal ✔

Pov Anas

Het is 16u00 en ik ben bijna bij Hayat thuis. Ik snap echt niet waarom Anouar de hulp van Hayat niet accepteert. Net wanneer ik haar straat inrijd zie ik haar de voordeur dichtdoen.

Goed, nu moet ik echt voortmaken. Ze stapt naar de garage waar hoogstwaarschijnlijk haar auto geparkeerd staat. Ik rijd er heen en sta stil voor de garagepoort.

Ze kijkt me raar aan en loopt op me af. Ik bekijk haar even en droom weg bij haar prachtige haar en vurige ogen. Ze ramt hard op mijn raam dat ik snel opendoe.

'Rustig meid, je hoeft mijn auto niet kapot te maken.' grinnik ik.

'Anas, uit de weg! Ik moet naar de rechtbank.'

Haar hand zet ze op haar heup en ze geeft me boze blik.

'Ik weet het, honey. Alleen wil Anouar niet dat je komt.'

'Wat een verassing zeg! Weet Anouar ondertussen nog niet dat ik doe wat ik wil?'

'Ik denk het niet. Doe me gewoon een lol alsjeblieft!' smeek ik haar.

'Stap even uit, dan gaat het praten makkelijker.'

Ik doe wat ze vraagt en ga tegenover haar staan.

'Als je wil, parkeer ik mijn auto even en kunnen we samen iets gaan drinken. Dat is nog makkelijker.' zeg ik.

Ze schudt met haar hoofd.

'Geen tijd.'

Voor ik weet, rent ze langs me heen en stapt in mijn auto. Als ik eindelijk besef wat ze gedaan heeft, is het een beetje te laat om haar tegen te houden en zit er me niets anders op dan naast haar in te stappen.

Terwijl ze rijdt, tikt ze in het navigatiesysteem het adres in van de rechtbank. Gefocust richt ze zich weer op de weg zonder een woord tegen mij te zeggen.

'Hayat, ik heb je bericht in de groepschat gelezen.' kuch ik dan ongemakkelijk.

Ik wil gewoon een gesprek beginnen, snap je?

'Mooi.'

'Ik wil wel mee. Ik bedoel kijk, het is zo dat ik en Hicham niet de beste vrienden waren. Dat betekent niet dat ik het niet erg vind dat hij weg is...'

Ik wil nog verdergaan, maar Hayat onderbreekt me.

'Stop Anas, ik wil er niet over praten!' gilt ze hysterisch.

'Hayat! Je moét! Je kan niet heel je leven doen alsof het niet gebeurd is. Praat erover, uit je gevoelens, maar krop niet alles zo op!'

Ze omklemd het stuur harder met haar handen en spant haar kaken aan.

'Je snapt het gewoon niet.'

'Laat me het dan snappen! Ik wil je helpen, maar daarvoor moet je me toelaten.'

Ik wil mijn hand op de hare leggen, maar ze haalt hem snel weg. De pijn in haar ogen is zo duidelijk dat ik er zelfs pijn van krijg.

Mijn verstand kan het feit dat het overlijden van iemand die je slechts een maand kent zo pijn doet, niet echt vatten. Ik houd maar gewoon mijn mond en kijk haar af en toe uit mijn ooghoeken aan.

Na 100 meter, rechts afslaan. Daarna bestemming bereikt.

Ze parkeert de auto snel en stapt uit. Ik werp nog een blik op de digitale klok van de auto die aangeeft dat het 17u30 is. Nog een halfuur dus. Als ik Anouar wil helpen, moet ik nu initiatief nemen. 'Hayat, ik...'

'Anas, mond toe, denk maar niet dat ik niet weet wat je van plan bent.'

Ruw duwt ze me aan de kant en steekt zonder te kijken de straat over. Een auto mist haar net op een haartje. Ze staat nog even perplex door de shok, maar komt snel weer in beweging. Waarom sta ik hier eigenlijk nog?

Ik ga haar achterna en samen lopen we de trappen van het gerechtsgebouw binnen. Ze weet blijkbaar precies waar we moeten zijn want ze loopt meteen langs de receptie. Na een heleboel trappen op en af gegaan zijn, staan we voor een grote deur die op slot blijkt te zijn. Er is dus nog niemand.

'Hayat! Verdomme, Anas!'

Een niet zo blije Anouar en een grijnzende Badr staan.

'Je had het beloofd!' roept hij tegen mij.

'Hij kon er niets aan doen, het is mijn eigen keuze!' verdedigt Hayat me.

'Zouden jullie binnen willen komen?' vraagt een vrouw die volgens mij een of andere juriste is.

Ze gaan binnen en ik schenk Hayat nog snel een bemoedigende knipoog.

Pov Hayat

We gaan binnen en de vrouw gebaart dat ik plaats mag nemen op een bank achter de advocaat van Anouar en Badr. Een andere vrouw oftewel de rechter neemt dan plaats op haar stoel. Via een andere deur komen de mensen van de tegenpartij binnen.

Ik herken een paar mensen, collega's van mijn vader. Ze beginnen te smoezen als ze me zien waardoor de rechter heel geïrriteerd raakt. Ze staat op en slaat met haar hamertje.

'Stilte, stilte! Orde in de zaal!'

Meteen is het muisstil en kijkt iedereen haar aan. De leden van de jury zijn er ondertussen ook en kijken ons allemaal onderzoekend aan.

'Goed, de rechtszaak van de gebroeders (...) met betrekking tot drugshandel en wapenverkoop verklaar ik tot geopend!'

Ik verzet me een beetje zodat ik gemakkelijker zit en over het hoofd van die advocaat kan kijken. De advocaat van de MSS staat als eerst op en begint zijn verhaal. Dat Anouar en Badr twee criminelen zijn die een gevaar vormen voor zowel de Antwerpse samenleving als die van Rotterdam. Hij eist 5 jaar cel en een boete van 13.000 euro. Ik zie Anouar een beetje wit wegtrekken als hij vijf jaar hoort.

De jury overlegt even de eisen van de MSS en wendt zich dan tot de advocaat van de jongens.

Die zegt dat de jongens erg veel spijt hebben van hun daden en dat het een vergissing is die veel jongeren overkomt. Na een hele uitleg wil hij de straf verminderen naar een jaar cel en een grote taakstraf. De boete zouden ze er ook nog bijnemen.

'Heeft de getuige hier nog iets aan toe te voegen?'

Opeens zijn alle blikken op mij gericht en ik voel me een beetje ongemakkelijk. Dat gevoel zet ik snel van me af en ik sta op.

'Ja, edelachtbare. Ik wil de motieven van de jongens bespreken. Ik wil zeggen dat ze dit deden voor hun moeder die gekidnapt was door hun oom. Ze hadden niet veel keuze dan voor hem blijven werken, anders zou hun moeder overlijden.'

Weer stijgt er geroezemoes op in de zaal, niemand wist hier volgens mij van. Het is dan ook niet waar, maar volgens Yassine moeten advocaten soms ook liegen.

Ik ga weer zitten om te zeggen dat ik ben uitgepraat. 'Oké, de jury zal nog wat bespreken met elkaar en met mij. Over twintig minuten volgt de uitspraak.' zegt de rechter nog tegen ons.

Twee agenten brengen Anouar en Badr naar buiten. Ik mag in de wachtkamer zitten terwijl de advocaat een koffie gaat halen. Anas staat buiten nog op mij te wachten en kijkt verwachtingsvol naar mij.

'Over twintig minuten volgt de uitspraak.' herhaal ik de woorden van de rechter.

We nemen beiden plaats op een stoel, naast een koppel dat aan het huilen is. Eigenlijk is de rechtbank echt een rare plek.

Ik neem een tijdschrift van een tafeltje en begin er wat in de bladeren. Alleen maar oninteressante info over wie wat doet in Hollywood of wie er samen is met wie.

'Juffrouw (...), we mogen de zaal weer in.' komt de advocaat zeggen. Ik sta op en volg hem naar binnen.

'Na een overleg zijn we tot het besluit gekomen dat...'

Cliffhanger ;)

Xoxoxo DawSatie