Waarom 'normaal' zijn als jezelf zijn zoveel leuker is?
Dit is precies zoals Calvin in het leven staat, en hij laat het zien ook. Finn is juist precies het tegenovergestelde. Hij probeert zo veel mogelijk op te gaan in de menigte, bang om de aandach...
Dat is gelijk het enige nadeel aan samen slapen: Ik draag geen pyjama in bed omdat ik het altijd warm heb. Elena heeft altijd koude voeten er warmt ze altijd fijn op aan mijn blote huid. Een koud handje wurmt zich onder mijn arm vandaan en drukt deze tegen mijn buik. Ik huiver even maar al snel wordt het minder koud. Na nog geen vijf minuten voel ik haar minder bewegen en wordt haar ademhaling regelmatig. Ik sluit ook mijn ogen en tevreden val ik in slaap.
----
"Calvin!"
Met een grom draai ik me om in bed. Ik knijp mijn ogen dicht in een soort laatste wanhopige poging te blijven slapen, maar moet me dan neerleggen bij het feit dat ik wakker ben. Ik open mijn ogen en realiseer me dan dat ik als een Patrick de Zeester over mijn bed uitgespreid lig. Niet dat dat heel erg is, maar Elena zal ondertussen dood zijn als ze onder me ligt.
Ik laat me met het dekbed uit het bed rollen en land met een droge plof op de grond. Daar blijf ik versuft zitten. Elena is al lang het bed uit en als ik op de klok kijk zie ik ook waarom.
"Shitzooi" mompel ik en ik spring overeind. Zonder iets aan te trekken ren ik naar beneden, waar mijn zusje me een 'je-bent-gewaarschuwd'-blik geeft. Ik trek een raar gezicht en ze schiet in de lach, waarbij ze melk over haar hele gezicht proest net als mijn moeder binnen komt lopen.
"Cal, schiet op. Je komt te laat" snibt ze. Als ze Leentjes met melk bespikkelde gezicht ziet kijkt ze me boos aan. "Leidt Elena nu niet af. Het is jou probleem als je te laat komt, betrek haar er nu niet ook nog bij." Dan marcheert ze de kamer uit.
Ik trek een bak yoghurt uit de koelkast. Als ik merk dat hij bijna leeg is, pak ik een lepel en plof aan de keukentafel neer. Ik steek net de eerste hap in mijn mond als mijn moeder gehaast de keuken in komt. Met een ruk trekt ze de koelkast open. Ze lijkt even iets te zoeken maar als ze het niet kan vinden kijkt ze naar mij. "Heb jij de yoghurt gezien? Ik moet zo weg en ik heb iets nodig wat ik in de trein kan eten."
Meteen moffel ik de bak onder de tafel. "Nope" zeg ik onschuldig terwijl ik de lepel aflik. Mijn moeder kijkt me even vreemd aan en lijkt iets te willen zeggen. Dan zucht ze diep en veeg haar rommelige haar uit haar gezicht. "Waarom dacht ik ooit dat het een goed idee was om een tienerzoon in huis te nemen." Dan draait ze zich zonder iets te eten te pakken en haast zich de gang in. Ik hoor haar Elena roepen en niet veel later valt de deur dicht en laat me achter in de stilte.
Ik stop nadenkend een lepel yoghurt in mijn mond. Het deed me pijn wat ze daarnet. Nadat mijn ouder zijn gescheiden was er een best wel lange discussie over waar ik zou gaan wonen.
Mijn moeder was pas zeventien toen ze mij kreeg en is daarom nu in de bloei van haar leven. Rond de tijd van haar scheiding stond ze op het punt carrière te maken in het ziekenhuis waar ze toentertijd werkte. Ze heeft weken met mijn vader geruzied over het feit dat ze het niet aan kon twee kinderen in haar eentje op te voeden. Zeker ik was een probleem. Een tienerjongen met zijn eigen problemen paste niet bij die van haar.
Mijn vader was echter onverbiddelijk. Zijn nieuwe vriendin had ook kinderen en hij was van mening dat we echt niet samen konden. Hij wilde niet om de week met vier kinderen en zijn vriendin in een huis zitten. Daarom werden Elena en ik uiteindelijk bij mijn moeder gedumpt. Niemand heeft letterlijk gezegd dat ze ons niet wilde, maar uiteindelijk voelt het wel zo.
Sinds de scheiding heb ik mijn vader maar een paar keer gezien. De eerste vakanties kwam mijn vader ons nog wel eens halen om iets leuks te doen of nodigde hij ons bij hem thuis uit. Na een aantal keer werd het echter minder, tot ik hem drie maanden geleden voor het laatst heb gezien.
Ik heb plotseling geen honger meer en zet de bijna lege bak yoghurt op de grond. Vrijwel meteen duikt er een hondenneus in en nog geen halve minuut later is alles op. Ik glimlach even en aai Dakota over haar kop en ontvang als bedankje een lik over mijn gezicht.
"Dat was nou ook niet nodig" mopper ik terwijl ik mijn wang afveeg. Dakota blijft me kwispelend aanstaren. Ik wil haar net uitdagen voor een spelletje als mijn telefoon afgaat. Ik trek hem over de tafel naar me toe en neem verbaasd op als ik zie dat het Finn is.
"Hoi? Is er.."
"Ben je nog thuis?" onderbreekt Finn's stem me.
"Ja, hoezo?"
"Dan blijf thuis. Je hebt vrij vandaag."
Verward wrijf ik over mijn voorhoofd. "Hoezo dat nu weer?"
"Vandaag waren er sowieso maar vier uurtjes waarvan eentje een tussenuur ingeroosterd, maar twee vallen er uit. Je hoeft op deze school niet voor een uur naar school te komen, zeker niet als dat vak ook nog eens mentoruur is. Da's gewoon nutteloos" legt hij uit.
"Oké? Chill. Ik zou waarschijnlijk toch al te laat komen" lach ik en ik hoor Finn aan de andere kant grinniken.
"Ik moet gaan, maar dan zie ik je morgen wel weer" klinkt zijn stem door de telefoon en hij wil net ophangen als ik hem onderbreek.
"Wat ga je doen dan?"
Hij zucht even. "Ik heb nog wel twee uur. Ik heb natuurkunde, jij aardrijkskunde. Natuurkunde valt niet uit, wat betekend dat ik nog wel twee uur heb als je mentoruur meerekent. Ook nog in mijn eentje, Olivier is ziek en Loïs heeft aardrijkskunde." Hij klink sip en ik moet moeite doen niet te lachen.
"Dan kom je na die twee uur toch naar mij?" Ik heb het al voorgesteld zonder dat ik er überhaupt over nagedacht heb. "We kunnen iets leuks gaan doen."
Het is even stil aan de andere kant van de lijn maar dan klinkt Finn's stem. "Prima. Dan zie ik je straks."
We nemen afscheid en ik druk hem dan weg. Ik staar even voor me uit en besluit dan te gaan douchen.
---
Ik sluit mijn ogen en laat de warme stralen over mijn gezicht lopen. Met een hand draai ik de temperatuur nog iets hoger terwijl ik met de andere door mijn haar woel. Volgens mijn moeder wordt het te lang, wat best zou kunnen. Nu het nat is hangt het over mijn ogen. Niet dat ik van plan ben het te gaan knippen. Pas als ik het zelf niet meer leuk vind gaat de schaar er in en niet eerder.
Ik wrijf het shampoo in mijn haar als ik beneden de bel hoor gaan. Met mijn handen onder het water blijf ik even staan luisteren, maar als ik hem niet opnieuw hoor bedenkt ik me dat het best wel eens mijn moeder zou kunnen zijn. Ze had stres vanochtend en dan vergeet ze nog al eens wat, zoals haar sleutels bijvoorbeeld. Snel spoel ik mijn haar uit en draai de kraan dicht.
"Ik kom er aan!" schreeuw ik naar beneden, hopend dat ze daar het geduld voor heeft. Snel grijp ik een handdoek van het rek. De stof is lang niet lang genoeg om mijn hele lichaam te bedekken dus beperk ik me tot daaronder.
Terwijl ik met mijn ene hand de handdoek op zijn plek hou ren ik de trap af, een spoor vn waterdruppeltjes achterlatend.
Ik hops de gang door en trek de deur open.
"Sorry, ik stond onder de..."
Ik val stil en staar in Finn's groene ogen.
----------------------------------------------
Hey jij die tot dit einde heeft gelezen, wat betekend dat je fantastisch bent omdat je al die tijd die boek in de bibliotheek hebt laten staan. Thanks!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
