When boy meets boy|BxB|ON HOLD

11) Finn

Geïrriteerd loop ik naar de jongenswc. Waarom kan Loïs zelf niet even bij Calvin gaan kijken als ze zich zorgen maakt?
Meteen kan ik mezelf wel slaan, want het gaat om de jongenswc; Loïs is een meisje.

Als ik de deur open duw, denk ik eerst dat er niemand is. Maar als ik naar beneden kijk, zie ik Calvin. Hij ziet letterlijk lijkbleek en zit op de grond, leunend tegen de muur. Als hij de deur open ziet zwaaien begint hij omhoog te krabbelen, maar als hij ziet dat ik het ben stopt hij. Ongerust stap ik de toiletten binnen en trek de deur achter me dicht. "Calvin?" vraag ik ongerust. Als ik geen antwoord krijg kniel ik voor hem zodat ik zijn gezicht goed kan zien.
"Gaat het wel?" vraag ik ongerust. Hij ziet er echt niet goed uit. Misschien is er wel iets ernstigs aan de hand. Stel dat hij hier ter plekke dood gaat omdat ik niet weet wat er is. Dan heb ik een moord op mijn geweten en ik ben te jong om de rest van mijn leven achter de tralies door te brengen.

Dan knikt hij langzaam. Opgelucht haar ik adem. Hij gaat niet dood hier, thank god.
Dan werp ik een blik op hem. "Leugenaar. Je bent lijkbleek, volgens mij doodmoe en ik overdrijf niet als ik zeg dat je een groen tintje heb gekregen" constateer ik.
Hij glimlacht kleintjes. "Dankjewel voor het compliment" mompel hij terwijl hij een oog dichtknijpt. Ik rol met mijn ogen en vraag dan verder. Ik moet weten wat er aan de hand is voordat ik hem kan helpen. Als het ernstig is kan ik er een leraar bij halen. "Ben je gaan zitten omdat je duizelig bent?" Hij antwoordt niet maar duwt zichzelf omhoog tegen de muur. Maar gelijk als hij staat sluit hij zijn ogen en grijpt naar zijn hoofd. Meteen zoekt hij steun bij de muur. Snel pak ik zijn arm vast voordat hij omvalt. Rustig laat ik hem zakken zodat hij weer zit. Zijn blonde haren plakken door het zweet tegen zijn voorhoofd en ook op zijn neus is zweet te zien. "Ja dus. Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" Ik heb geen idee wat ik met hem moet, dus laten we maar met de makkelijkste oorzaken van duizeligheid beginnen.

Hij denk even na. "Bijna zeventien uur geleden" antwoord hij dan sloom. Meteen geef mezelf een facepalm en begin dan in mij tas te rommelen. "Dan is het niet heel raar dat je je niet goed voelt."

Ik mijn tas vind ik al snel het pakketje brood dat mijn moeder vanochtend aan me meegegeven heeft. Ik had het eigenlijk zelf willen eten, maar Calvin lijkt het op dit moment harder nodig te hebben. Ik gooi het in zijn richting. Hij reageert niet op tijd, waardoor het voorwerp tegen zijn gezicht smakt. "Sorry" zeg ik zonder al teveel schuldgevoel als ik ook nog een flesje water in mijn richting schuift. Moet hij maar eten voordat hij van huis weggaat. Dan tel ik in mijn hoofd terug.  Zeventien uur geleden is het moment dat hij van school wegging. Hij heeft dus geen avondeten gehad, en geen ontbijt. Geen wonder dat hij zich niet lekker voelt. Dat is gewoon een gigantisch gebrek aan suikers en energie.

Vanuit mijn ooghoek zie ik hem aan de aluminiumfolie om de boterham peuteren. Als hij het eindelijk open heeft, trekt hij het met een vies eruit.

"Wat is dat?"

Hij trekt de twee helften van elkaar. Ik moet eerlijk toegeven; het ziet er niet echt smakelijk uit. Maar niemand kraakt de appelstroop van mijn moeder af.

"Appelstroop, domme. Nu eten" commandeer ik hem schaamteloos. Ik heb geen zin om het straks ook nog door zijn keel te schuiven.

Hij scheurt walgend een stukje af en stopt het in zijn mond. Hij kauwt erop alsof ik hem net schijt op een boterham heb gegeven.
Dan klaart zijn gezicht op en neemt hij nog een hap. Volgens mij bevalt het toch wel.

Terwijl het de boterham opeet, hou ik hem nauwlettend in de gaten. Langzaam zie ik weer wat kleur op zijn wangen verschijnen.

Als hij ook nog iets heeft gedronken, maakt hij aanstalten om te gaan staan.
Zonder na te denken steek ik mijn hand naar hem uit. Hij kijkt er even naar en langzaam wordt ik een beetje rood.

Vast de warmte hier.

Dan pakt hij mijn hand aan en ik trek hem omhoog. Als hij staat, staat hij best dichtbij. Ik kijk hem aan in zijn groen-bruine ogen. Ze staren terug en langzaam zie ik een glimlachje op zijn gezicht verschijnen.

"Bedankt."

Ik haal mijn schouders op. "Geen probleem" mompel ik.
Dan trek ik langzaam mijn hand terug. Om iets te hebben pak ik mijn tas in en slinger hem op mijn rug.

Dan kijk ik Calvin inschattend aan. "Voel je je goed genoeg om naar de les te gaan?"
Hij knikt. "Ja hoor, ik voel me nu weer prima. Alleen een beetje moe."
Ik laat mijn blik nog eens over hem heen glijden, maar hij kijkt weg.
"Je bent nog wel een beetje bleek" constateer ik.
Hij werpt een blik in de spiegel en kijkt me dan sceptisch aan. "Ja, ik was normaal ook al zo teint."
Ik schiet in de lach. "Touché."

Als we met zijn tweeën de kantine weer inlopen, is de pauze bijna afgelopen. Snel speur ik de stoelen af naar Loïs en Olivier. Als ik ze vind, grijns ik. Loïs leunt tegen Oliviers schouder en ze hangen allebei slap van het lachen. Hun handen liggen losjes in elkaar en ze delen samen een bakje druiven. Ze lijken zich niet bewust te zijn van de leerlingen die de kantine verlaten, op weg naar hun les.

Ik sta nog even vertedert te kijken als ik een duwtje krijg van Calvin. Hij grijnst ook. "Is dit wat ik denk dat het is?"
Ik haal twijfelend mijn schouders op. "Het lijkt er heel sterk op, maar ze hebben het er nog nooit over gehad."
Ik kijk hem aan terwijl hij naar het hopelijk bijna-koppeltje kijkt.
Hij houdt zijn hoofd schuin terwijl zijn ogen over Loïs glijden. "Als ik Olivier was, zou ik het wel weten. Loïs is echt een lekkere chick."
Kwaad kijk ik hem aan, en hij denkt nog even over wat hij net heeft gezegd. "Gewoon een observatie" voegt hij er dan langzaam aan toe.

Ik rol met mijn ogen en loop naar mijn vrienden toe, terwijl ik hem in de drukte laat staan. De bel is ondertussen al gegaan en de kantine stroomt leeg. Ik trek de twee uit elkaar en stamp terug naar Calvin, twee vuurrode vrienden op mijn hielen. Die kijkt geamuseerd van de een naar de ander, maar ik mep hem tegen zijn schouder voordat hij ook maar een opmerking kan maken.
"Waag het niet" sis ik terwijl hij beledigt over zijn arm wrijft.
"Als je ook met iemand handen vast wil houden, dan ben ik hier hoor."
Ik versteen.
"Grapje."
----------------------------------------------
Fijne kerst iedereen! En als cadeautje: Finn extra cute bovenaan!