When boy meets boy|BxB|ON HOLD

19) Calvin

Het is 01:00 uur 's nachts en ik kan niet slapen. Ik blijf maar denken aan Finn.
Of beter gezegd; Finn die zichzelf te dik vind.
Hoe kan het dat zijn zelfbeeld zo laag is geworden dat hij zichzelf te dik vind? Of überhaupt lelijk?
Hij is niet heel gespierd, maar wel superslank. Bijna mager zelfs. Ik denk dat oprecht dat meerdere jongens jaloers op zijn lichaam. Daarnaast is hij echt ontzettend knap.

Verward wrijf ik door mijn ogen. Een beetje apart om dat zomaar over een vriend te denken. Ik denk ondertussen wel dat we dat zijn. Vrienden. Het duurde even, maar we zijn er wel.

Ik draai me op in bed tot ik op mijn rug lig. Ik vouw mijn handen onder mijn hoofd en staar naar het plafond.

Toen ik drie was had ik moeite met slapen. Nacht achter nacht kwam ik naar beneden of naar mijn ouders slaapkamer. Mijn moeder probeerde alles, maar niks leek te werken. Uiteindelijk kwam mijn vader met het winnende idee. Op een dag reden we samen naar de Praxis en haalden donkerblauwe en witte verf.

Eenmaal thuis schilderde hij mijn plafond blauw. Ik weet nog dat ik hem vroeg waarom, en dat zijn antwoord was dat ik het nog wel zou zien.

Twee dagen mocht ik mijn kamer niet in en sliep ik in wat nu de kamer van Leentje is. Toen ik stiknieuwsgierig uiteindelijk mocht gaan kijken was ik dolblij. Hij had mijn plafond verandert in een sterrenhemel. Overal waar ik maar keek zag ik sterren, en als ik goed zocht kon ik zelf s de sterrenbeelden vinden. Het mooiste moest nog komen.

Toen ik dezelfde avond naar bed ging, bleken de sterren in het donker zachtjes op te lichten. Ik heb er in totaal uren naar liggen staren als ik niet kon slapen, maar elke avond viel ik al na een kwartier in slaap.

Ook nu staar ik naar de donkere sterrenhemel op mijn plafond. Mijn ogen dwalen over de grote steelpan en gaan op zoek naar de poolster. Niet dat die erg moeilijk te vinden in; ik zoek hem al jaren elke nacht en elke keer weet ik hem weer te vinden.

En geluidje bereikt mijn oren door de dichte deur en ik ga rechtop zitten. Ik meen heel even voetstapjes over de gang te horen, maar dan in het weer stil. Ik luister nog even ingespannen of ik iets hoor, maar als dat niet zo is laat ik me weer achterover zakken.

Ik lig nog geen twee seconden als mijn kamerdeur plotseling opengaat. Van schrik schiet ik overeind. Ik wilde net iets roepen tegen de persoon als ik zie dat Elena in de deuropening staat. Ze heeft haar duim in haar mond en onder haar anders arm heeft ze een knuffelkonijn geklemd. Ze staart me even zwijgend aan terwijl ik mijn bonkende hart probeer te kalmeren.

"Jezus Elena, je liet me schrikken" zeg ik zachtjes en ik strek mijn armen naar me uit. Meteen laat ze de deur dicht en rent naar het bed. Ze laat zich in mijn armen vallen en ik til haar op zodat ze op het bed zit. Ik kijk haar vragend aan. "Is er iets?" ze haalt haar duim uit haar mond en slaat haar armen om mijn nek. Ze kruipt in elkaar op mijn schoot en duwt haar gezicht in haar konijn. Verlegen gluurt ze over de gerafelde oren heen. Ik duw het beest een stukje naar beneden. "Kan je niet slapen?" gok ik. Nog voor ze knikt weet ik het antwoord al. Ze komt alleen naar me toe als ze niet kan slapen.

"Kom er maar bij" fluister ik als ik mijn dekbed open sla. Meteen schiet ze naast me op het matras en voorzichtig gooi ik de deken over haar heen. Ik ga naast haar liggen en ze schuift achteruit tot ze met haar kleine lichaampje tegen me aanligt. Ik leg mijn arm over haar heen en geniet in stilte van het feit dat ze bij ze komt slapen. Het is gewoon zo schattig en stiekem hou ik van de broer-en-zus-momentjes als deze.

Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen, terwijl Elena hetzelfde doet. Ze is niet vervelend als ze bij me in bed wil komen. Integendeel, ze is echt geweldig om naast te slapen. Kippenvel trekt over mijn benen en ik trek het dekbed iets strakker om me heen als ze haar koude voeten tegen mijn blote bovenbenen drukt.