When boy meets boy|BxB|ON HOLD

15) Calvin

Voor -Remember_Me_ , omdat je gewoon geweldig bent en je het eventjes moet weten!

"Dit is een slecht idee" piept Finn vlak voordat ik mijn sleutel in het slot kan duwen. Ik kijk over mijn schouder en zie hem bleek achteruit schuifelen.

"Relax, niemand in dit huis bijt" zeg ik vol vertrouwen voordat ik de deur open duw. Meteen stormen er twee bollen haar naar buiten, die niet alleen mij maar ook Finn opgewonden begroten. "Hoi meisje" praat ik tegen Bentley terwijl ik door mijn knieën ga om haar een knuffel te geven. Ze probeert mijn gezicht te likken, maar ik duw haar net op tijd weg. "Vies beest! Wat ben je toch een stinkertje" babbel ik tegen de Mechelse herder die maar pogingen blijft ondernemen om mijn gezicht helemaal af te lebberen.

"Uhm, Calvin?" klinkt het plotseling benauwd achter me. Als ik kijk naar waar de stem vandaan komt, schiet ik bijna in de lach. Ik weet me nog net in de houden door mijn handen voor mijn mond  te slaan en er een kuchje van te maken, maar heel geloofwaardig komt het niet over. Finn staat doodstil tegen de muur van het huis aangedrukt, terwijl hij zonder te knipperen naar Dakota staart alsof die net heeft verkondigt dat hij hem op gaat eten. Maar integendeel; hij staat kwispelend naar Finn te kijken, wachtend op een toenadering. Maar die reageert totaal niet op zijn vriendelijke begroeting. "Geldt dat ook voor hem?" fluistert hij terwijl hij voorzichtig naar Dakota wijst, alsof hij bang is zijn vinger te verliezen.

Langzaam duw ik Bentley van me af en loop naar Dakota. Die kijkt kwispelend om, maar is te geïnteresseerd in de bange jongen voor hem om me speels aan te vallen. Niks aan hem verteld mij dat hij ook maar iets kwaads in de zin heeft, maar Finn ziet het blijkbaar niet. waarschijnlijk ziet hij alleen maar een gigantische Bullmastiff met grote tanden en poten. Voorzichtig pak ik hem bij zijn nekvel en geef hem een zetje richting de deur. "Naar binnen, dikke" mompel ik nadat ik Bentley er achteraan heb gestuurd. Pas als allebei de honden uit het zich zijn, durft Finn zich weer een beetje te ontspannen. Hij veegt zijn handen af aan zijn broek en stapt bij de muur vandaan, en vangt dan mijn blik.

"Wat?" Ik kan er niet uit opmaken of hij nu geïrriteerd is of niet, maar ik haal mijn schouders op. "Niks hoor." Dan draai ik me om en stap naar binnen. Ik schudt mijn jas uit en hang hem aan de kapstok, terwijl ik de vele andere jassen en jacks aan de kant duw. Ik wil de voordeur al dichtduwen, als ik zie dat Finn nog steeds buiten staat. Ik werp hem een vragende blik toe en hij glimlacht vlug. Dan stapt hij aarzelend naar binnen en ik gooi de voordeur achter hem dicht. Dan gebaar ik dat hij zijn jas uit moet doen en aan mijn moet geven, wat hij snel doet. Terwijl ik zijn baseball jack aan de kapstok hang, geef ik met mijn voet een zetje tegen de deur naar de woonkamer. "Ik ben thuis!"

Meteen stormen de twee honden weer naar binnen en ik zie Finn weer helemaal verschieten, ook al reageren ze niet op hem. "En nu af!" commandeer ik met stemverheffing en meteen laten allebei de honden zich op de grond vallen, en Bentley ploft gelijk languit neer, alsof alles hier vermoeiend is. "Braaf. Kom je?" Dat laatste zeg ik tegen Finn als ik tussen de honden door stap. Hij volgt me op de voet en springt bijna over Dakota heen, die hem rustig volgt met zijn blik.

Omdat ik nog geen antwoord heb gekregen, kijk ik door de woonkamer, maar dat is niemand. Ik richt me tot Finn. "Wil je iets drinken?" Hij knikt een beetje verlegen als hij me volgt naar de keuken. Het bloed op zijn voorhoofd is opgedroogd terwijl er nog steeds bloed opwelt uit de kras. Of misschien kunnen we beter Grand Canyon zeggen. Ik wilde hem niet bang maken, maar het ziet er behoorlijk diep uit en ergens ben ik bang dat het gehecht moet worden.

Ik draai de hoek om en kijk de keuken in. Mijn mond valt open. Even kan ik geen woord uitbrengen terwijl ik als bevroren op mijn plaats blijf staan. Achter me hoor ik Finn een mislukte poging doen om niet te lachen, en dan begin ik ook te lachen terwijl ik zo streng mogelijk probeer te kijken.

Op een krukje, zodat ze bij het aanrecht kan komen, met haar handen in een bak met iets wat waarschijnlijk deeg zou moeten zijn, staat Elena. Haar armen zitten tot haar ellebogen onder het meel en deeg, en de punten van haar haar zijn kliedernat, net als haar shirt. Het short dat ze heeft omgeknoopt, wat ze van mijn moeder heeft gestolen, hangt grotendeels op haar knieën en heeft totaal geen nut. Maar het ergste is haar gezicht. Onder de vegen meel en uitgesmeerde deegvlekken kijken twee grote bruine ogen me met een mix van blijdschap en betrapte gevoelen aan.

"Ik wilde koekjes maken" klinkt het beteuterd en ik schiet in de lach. Even betrekt haar gezicht maar dan grijnst ze ook. Dan steekt ze haar met nat deeg bedekte hand uit naar mijn gezicht en duwt hem er bijna in. Geschrokken spring ik achteruit. Ze kijkt me onschuldig aan en gluurt dan naar Finn. "Wie is dat?" vraagt ze geïnteresseerd terwijl ze haar vieze handen over elkaar wrijft en de klodders deeg naar de grond vallen.
"Een vriend" antwoord ik vaag terwijl ik een doekje op de vuile grond gooi en het beslag opveeg. Elena houdt haar hoofd schuin en staart Finn aan. Dan wijst ze naar zijn wenkbrauw. "Je bloed" merkt ze bezorgd op.
Ik rol met mijn ogen. "Ja hehe, daarom zijn we hier. Hoe laat komt mama thuis?"
Elena haalt haar schouders op ten teke dat ze het niet weet. Dan houdt ze ons de beslagkom voor, waarin een vuilwitte slijmerige brei met klontjes zit.
"Willen jullie proeven?"
Ik schud mijn hoofd en ook Finn bedankt haar vriendelijk. Ze knikt ijverig en begint dan alle spullen die op het aanrecht verspreid liggen te verzamelen. "Mama zal denk ik heel blij zijn met je spontane koekjes-idee" merk ik sarcastisch op en geschrokken draait ze zich om. Haar onderlip begint te trillen en ze strekt smekend haar armen naar me uit. "Niks zeggen, alsjeblieft."
Uitdagend kijk ik haar aan. "Of anders wat?"
Dan horen we allemaal de voordeur opengaan en mijn moeder roepen dat ze thuis is. Dan doet ze sinds een paar jaar zodat Elena en ik, vooral ik, de tijd hebben om dingen die niet aan haar regels voldoen op te ruimen. Ik heb vaak genoeg pakjes sigaretten en flessen drank op dit soort momenten onder mijn bed en achter in mijn kast gemikt, momenten waarbij ik haar eeuwig dankbaar ben voor de privacy die ze ons toch gunt.
Elena kijkt me beteuterd aan, maar langzaam verspreid zich een gemene grijns zich over haar gezicht.
"Als je me verlinkt, dan vertel ik mama over je tatouigeiaoge."
Het laatste verstond hopelijk niemand omdat ik nog met op tijd mijn handen over haar mond gooi.
Gejaagd kijk ik naar de deur, waar mijn moeder elk moment uit kan komen. "Als jij je fucking mond kan houden, I'm in" sis ik dreigend naar haar en haar ogen beginnen te stralen.
Dan trekt ze zich los en huppelt naar de deur, die ze vervolgens open zwiert en met een stralende lach kijkt ze mijn moeder aan.

"Van Callie moet ik mijn fucking mond houden!"

Meteen zakt de lach van mijn moeder tot onder het nulpunt en het vuur stroomt nog net niet haar ogen uit.
"Calvin! Wat had ik nou gezegd over schelden waar Elena bij is!" schreeuwt ze bijna vanuit de gang en ik weet zeker dat ze me in stukjes gaat scheuren en me opeten tot haar blik op Finn valt.
Meteen springt haar bezorgde moeder-stand weer aan en de boze uit.

"Schatje toch, wat heb je gedaan?"
vraagt ze bezorgd terwijl ze zich naar hem toe haast. Finn deinst een beetje achteruit maar ze heeft zijn hoofd al vast. Vakkundig inspecteert ze de kras en gebaard dat naar mij. "Haal jij de verbanddoos en die bak met werkspullen even, wil je" commandeert ze zonder me aan te kijken.
"Je weet wel, die ene die ik van mijn werk heb meegekregen met extra spullen."
Ze strijkt met haar vinger over de kras en Finn krimpt in elkaar. Ze werpt hem een medelijdende blik toe.
"Hier gaan we iets aan doen."
----------------------------------------------
Bedankt voor de ongelofelijke hoeveelheid reads die er laatst bij zijn gekomen.