When boy meets boy|BxB|ON HOLD

2) Finn

Oké, ik weet niet precies waar het mis ging in mijn leven, maar ik sta op een rotonde te wachten op mijn beste vriend, Olivier. Omdat we bij elkaar in de buurt wonen, fietsen we altijd samen naar school. Normaal zijn we altijd allebei op tijd, maar vandaag is Olivier te laat. En dat terwijl school over een kwartier begint, en we zo'n tien minuten moeten fietsen. Echt weer iets voor hem op op de eerste schooldag te laat te komen.
Ik heb mijn telefoon al gepakt om hem een beetje te spammen, maar hij reageert niet. Als hij er over vijf minuten niet is, vertrek ik. Jammer voor hem.
Niet veel later hoor ik mijn naam en ik kijk op van mijn telefoon. Olivier komt de rotonde op geracet en stopt met piepende remmen naast me.
"Sorry, ik had me verslapen" hijgt hij verontschuldigend. Als ik hem bekijk is dat duidelijk te zien. Zijn grote bos bruine krullen zitten woest en pluizig door de war, en zijn bruine ogen staan slaperig. Ook aan zijn kleding is te zien dat hij er niet heel lang over nagedacht heeft.
"Heel fijn, maar we moeten nu echt opschieten" antwoord ik snibbig op zijn verontschuldiging. "Weet ik." is Olivier's antwoord en hij springt op zijn fiets. Ook ik stap op en samen fietsen we naar school. Als we het schoolplein op fietsen hoor ik in de verte de bel gaan.
"Shit" mompel ik en snel duw ik mijn fiets in een van de rekken. Daarna ren ik met Olivier achter me aan het gebouw in. Ik ben een stuk eerder binnen, omdat ik simpelweg een heel stuk groter ben. Olivier is de kleinste jongen die ik ken, maar hij maakt zijn lengte goed met karakter.

Binnen staan we hijgend stil. "Welk lokaal" vraagt Olivier terwijl hij om zich heen speurt naar klasgenoten. "Tweede verdieping" antwoord ik fronsend. "Al vrees ik dat we te laat zijn."
Olivier haalt zijn schouders op en begint de trap op te rennen. Ik ren maar achter hem aan. Als we boven de hoek om gestoven komen, zien ik tot mijn grote opluchting dat iedereen nog buiten het lokaal staat. Dat betekend dat mevrouw Veenstra er nog niet is en we dus nog op tijd zijn.

Ik kijk Olivier boos aan. "Volgende keer moet je wel op tijd zijn."
Hij grinnikt en leunt tegen de muur. "Oh, doe eens rustig. Het was eenmalig, het zal echt niet weer gebeuren." Soms kan ik hem wel wurgen. Nu bijvoorbeeld.
Ik werp hem een duistere blik toe en voel dat twee armen om me heen. Als ik    achter me probeer te kijken, hoor ik iemand lachen. Meteen herken ik mijn beste vriendin Loïs. "Iemand moest even ontdooit worden" giechelt ze terwijl haar grip verslapt. Ik rol met mijn ogen en draai me om. Loïs kijkt me nieuwsgierig aan. "Waar waren jullie? Jullie zijn echt kapot laat" merkt ze op en ze slaat als een boze moeder haar armen over elkaar. Ik zucht en wijs met mijn duim naar Olivier. "Die gast daar heeft zich heel handig verslapen." Olivier lacht hardop en slaat een arm om mijn schouder. "En deze gast hier kan er niet zo goed tegen als zijn planning in de war gaat." Ik werp een norse blik op hem, maar als ik zijn twinkelende ogen en brede lach zie moet ik ook lachen. Dat is iets fijns aan Olivier; hij maakt de situatie altijd weer luchtig en hij krijgt me altijd aan het lachen. En omdat ik soms best wel gestrest ben, heb ik dan ook echt nodig.

"Ik hou van jullie" klinkt het dan dromerig, en als ik naar Loïs kijk, zie ik haar met een vertederde blik naar Olivier en mij kijken. Olivier trekt een wenkbrauw op en kijkt verward heen en weer tussen Loïs en mij. "Heb ik iets gemist" vraagt hij voorzichtig. Grote verwarring is in zijn ogen te zien. Ik schud mijn hoofd en maak me van hem los. "Nee, voor de verandering niet. Loïs is gewoon vreemd. Maar dat wisten we natuurlijk al" zeg ik droog en Olivier maakt een instemmend geluidje. Dan richt hij zijn blik op Loïs en houdt zijn hoofd een beetje schuin. "Moet je ons soms iets vertellen, lieve Loïs?" vraagt hij poeslief en Loïs wordt langzaam rood. "Nee hoor" mompelt ze en Olivier begint keihard te lachen. Maar dan ook echt keihard, op zo'n manier dat iedereen naar hem kijkt. Wat dus ook gebeurd.
Ik voel de ogen van mijn klasgenoten op mij gericht. En als er iets in wat ik niet leuk vind is het om alle aandacht op mij gericht te hebben. Ik voel me dan ook hoogst ongemakkelijk n het liefst zou ik me verstoppen. Daarom schuifel ik onopvallend richting Loïs, bij Olivier vandaan. Die is ondertussen alweer gestopt met lachen en begint een gesprek met Guusje. Als ik naast me kijk zie ik Loïs naar Olivier kijken en op haar lip bijten. Als ze merkt dat ik naar haar kijk, wendt ze snel haar blik af en glimlacht naar me. "Ik bedoelde net meer dat ik niet zou weten wat ik zonder mijn twee beste vrienden zou moeten" legt ze uit terwijl ze weer een blik op Olivier werpt. "Snap ik" zeg ik en ik kijk op haar neer. Ze komt maar net tot mijn schouder. Niet dat ik zo groot ben, maar zij is zo klein. Opeens zie ik hoe goed zij en Olivier bij elkaar zouden passen. Als ze elkaar leuk zouden vinden, maar dat is niet zo, zover ik weet.
Al hebben ze ook nooit gezegd dat ze elkaar niét leuk vinden. Ze zouden echt perfect bij elkaar passen. Ze zijn allebei vrolijk en spontaan, maar altijd behulpzaam als het nodig is. Ze zijn er altijd om de stemming op te beuren en iedereen weer te laten lachen. En qua lengte zouden ze ook leuk zijn, allebei niet zo groot. Loïs heeft namelijk één duidelijke regel; ze wil kleiner zijn dan haar vriendje maar hij mag haar niet te klein laten lijken. Beste mensen, zie daar: Olivier!