When boy meets boy|BxB|ON HOLD

7) Finn

Met mijn ene hand breng ik een chipje naar mijn mond, terwijl ik met de andere op Calvin's schrift tik. "Je moet eerst kwadrateren" leg ik uit als ik mijn mond leeg heb. Calvin knikt zonder op te kijken en gaat verder met de opgave. Ik leun achterover en volg zijn stappen die hij uitwerkt op het papier. Ze zijn bijna allemaal goed, behalve dat hij vergeet het antwoord goed uit te werken. Ik twijfel even tussen hem verbeteren of hem zelf naar het antwoord laten zoeken. Misschien wilt hij helemaal niet dat ik hem help. Maar als hij er na een tijdje echt zelf niet achter lijkt te komen, schiet ik toch maar te hulp.

"Je bent het antwoord vergeten te delen" leg ik voorzichtig uit terwijl ik terugwijs naar een eerder stapje. Fronsend kijkt hij op, maar glimlacht dan. "Dankjewel" zegt hij en het klinkt oprecht. Dan buigt hij zich weer verder over zijn opgaven. Een denkrimpeltje verschijnt in zijn neus als hij druk bezig is.

Ik schrik op van mijn telefoon. Ik vis hem uit mijn zak en kijk naar het scherm. Als ik zie dat het mijn moeder is neem ik op.

"Hoi mam"

"Hoi liefje, ik vroeg me af waarom je nog niet thuis bent" hoor ik mijn moeders ongeruste stem aan de andere kant van de lijn.

"Lang verhaal, ik leg het thuis wel uit. Maar ik ben nog op school en alles in prima. Ik denk dat ik over maximaal een uurtje wel thuis ben" sus ik.

"Bel je me even als het later wordt? Dan zorg ik dat het eten klaar is als je thuis bent."

"Jep, zal ik doen. Tot straks" zeg ik voordat ik ophang.

Calvin lijkt het gesprek gevolgd te hebben, want hij grijnst. "Je moeder belde om te vragen waar je bleef?" vraagt hij geamuseerd. "Daar is niks mis mee hoor" zeg ik verdedigend. "Nee, daar is inderdaad niks mis mee" mompelt Calvin. "Ik zou blij zijn met zo'n lieve moeder. Die van mijn zou niet bellen" zegt hij dan iets harder terwijl hij in zijn schrift begint te tekenen. Ik haal mijn schouders op. "En je vader?" vraag ik nieuwsgierig. Hij kijkt even op, maar slaat dan zijn ogen weer neer terwijl hij op zijn onderlip kauwt. Gedachteloos is kleurt hij de ruitjes van zijn schrift in terwijl hij naar de tegel staart.

"Mijn ouders zijn gescheiden."

Dat had ik niet verwacht. "Oh, sorry" mompel ik, maar hij schudt zijn hoofd. "Maakt niks uit. Dat kon je toch niet weten." Hij staart even voor zich uit en geef me dan een vluchtig lachje.
"Bij wie van je ouders woon je dan nu?" vraag ik nieuwsgierig, me er volledig van bewust dat het wel eens een pijnlijke vraag kan zijn.
"Ik woon samen met mijn zusje bij mijn moeder. Eerst zag ik mijn vader nog wel eens, maar nu eigenlijk niet meer" legt hij uit, maar gaat er niet verder op in.
"Hoe oud is je zusje?" vraag ik belangstellend.
Hij kijkt op van zijn wiskundeboek en grijnst. "Zeven. En heel erg irritant" zegt hij en hij doet een nieuwe poging zijn lange blonde plukken uit zijn ogen te houden. Ik lach zachtjes als het gewoon weer voor zijn ogen valt.
"Ik wilde dat ik ook een broertje of een zusje had" zeg ik dan dromerig.
Ik heb altijd een klein broertje of zusje willen hebben. Helaas lukte het mijn ouders niet om na mij nog een kindje te krijgen, dus ben ik altijd enigs kind gebleven. Ik vind dat altijd wel jammer, want het lijkt me heel gezellig met een grotere familie. Aan de andere kant; de broer- en zussenruzies mis ik dan weer niet.

"Je mag haar wel eens lenen." Calvin's stem rukt me uit mijn gedachten. Als ik opkijk zie ik hem uitdagend grijnzen terwijl hij zijn boeken in zijn tas propt. Dan gooit hij zijn tas voor zich op de grond en leunt dan achterover. Hij legt zijn hoofd tegen de muur en sluit zijn ogen. Hij zucht diep en blijft zo zitten.

Ik laat mijn ogen over zijn gezicht glijden. Zijn gezicht blijft zo onbekend. Elke keer als ik hem zie, is het alsof ik hem weer voor het eerst zie. Net als zijn gedrag. Hij verrast me elke keer weer door iets anders te doen dat dat ik van hem verwachtte dat hij zou doen. En dat terwijl ik hem al een paar weken bijna elke dag zie. Ik kan maar niet wennen aan de atletische jongen met het bleke gezicht en het ringetje door zijn neus. Zijn donkere wenkbrauwen in combinatie met zijn lichte haren.
Zijn donkere kleding vol met scheuren en zijn shirts met namen van bands waar ik nog nooit van heb gehoord. Zijn altijd relaxte houding, maar toch geïrriteerd raken als de receptioniste hem tegenwerkt.
Wat me nog het meest verbaasd, is dat Loïs hem over mij heeft verteld. Ze heeft me zo vaak beloofd dat ze het nooit aan iemand zou vertellen. Naast Loïs, Olivier en Mila is er niemand op school die het weet. Dat heb ik altijd graag zo willen houden. Maar nu is er nog iemand die het weet.

Ik haal mijn neus op. Ik heb geen idee hoe ik het vind dat hij het weet. Aan de ene kant vind ik het verschrikkelijk, want hij kan het tegen me gebruiken. Maar aan de andere kant; dat heeft hij nog niet gedaan. Als hij me wilde uitschelden, of in elkaar had willen slaan, had hij dat al lang kunnen doen.

Maar dat heeft hij niet gedaan. En als ik eerlijk mag zijn: Hij heeft nog helemaal niet gemeens gezegd vandaag.

"Mam, ik ben thuis!" roep ik door de hal richting de woonkamer. Ik gooi mijn tas in een hoek op de trap en trek mijn jas uit. Ik hang hem op en buk dan om mijn veters los te maken. Ik zet juist mijn schoenen onder de trap als mijn moeder, compleet met schort en soeplepel, de gang inkomt. Haar gezicht staat niet al te vrolijk. "Mag ik vragen waar je was?" vraagt ze streng, terwijl ze zich omdraait en naar de keuken loopt. Ik loop achter haar aan en leun tegen de deurpost terwijl mijn moeder in een pan begint te roeren.

"Ik was nog op school. Iemand had een stomme grap uitgehaald" mompel ik, en mijn moeder kijkt op. Haar blik verzacht gelijk en ze kijkt me bijna medelijdend aan. "Ah liefje toch. Wat is er gebeurd?" Ze vraagt het alsof e bang is dat ik elk moment kan gaan huilen. Ik zucht lichtelijk gefustreerd. Dat was vroeger inderdaad altijd zo, maar mijn moeder lijkt niet altijd te snappen dat ik nu niet meer om alles huil.

"Iemand had mijn fiets met een ketting aan de fiets van iemand anders vastgemaakt." Ik vertel het hele verhaal terwijl mijn moeder af en toe in de pan soep roert, af en toe ene blik op mijn werpend. Als ik uitverteld ben, is ze even stil. Ze staart even bedenkelijk in de soep. "Ken ik de jongen van de andere fiets?" vraagt ze dan.

Ik schud mijn hoofd. "Het was de nieuwe jongen. Die ene met die..." Ik gebaar naar mijn haar en dan naar mijn neus. "Gebleekte haren en die neuspiercing" maak ik mijn zin af. Ik heb mijn moeder over hem verteld, maar ze heeft wel meer dingen aan haar hoofd dan mijn klasgenoten. Mijn moeder gezicht krijgt nog meer denkrimpels en ik kan de radartjes in haar brein bijna horen draaien. "Wat was zijn naam ook al weer? Caleb? Calum?"

Ik schiet in de lach. "Calvin" verbeter ik haar. Ze knipt in haar vingers. "Dat was het. Ik wist het wel hoor" lacht ze. Ik lach ook. "Vast ja."

Mijn moeder begint in de kastjes te rommelen en geef me drie borden en bestek, om me met de pan naar de tafel te volgen. Mijn vader komt binnen en geeft mijn moeder een kus, om vervolgens te gaan zitten. Als we allemaal zitten schept mijn moeder ons allemaal op. Mijn vader en ik vallen allebei aan op de soep alsof we al jaren niks gegeten hebben. Ondanks de halve zak chips heb ik toch honger. De nadelen van het leven van een tienerjongen. Je kan kilo's eten en toch nog honger hebben.

"Nog iets meegemaakt?" vraagt mijn vader met zijn mond nog halfvol. Hij krijgt gelijk een por en een waarschuwend paar ogen. Mijn vader schiet een onschuldige blik terug en kijkt mij dan veelbetekenend aan. Ik grinnik en vertel dan over mijn verassende middag.

Mijn vader luistert aandachtig, en als ik klaar ben vraagt hij een vraag waarvan mijn antwoord me zelf verrast. "Was het toch nog een beetje gezellig met die Calvin." Ik denk even na. "Het was inderdaad zo erg nog niet."

-------------------------------------------------------------------

Hi guys,
alweer een nieuw hoofdstukje. Finn en Calvin hebben de grote confrontatie achter de rug. Bedankt voor de meer dan 250 reads! Vergeet niet te stemmen en me te vertellen wat je er van vind.