When boy meets boy|BxB|ON HOLD

9) Calvin

"Ik ben thuis!"

Met een klap gooi ik de voordeur achter me dicht. Dan gooi ik mijn tas in de gang en trek mijn jas uit. Ik hang hem net aan de kapstok als ik de deur naar de woonkamer open hoor gaan. "Hey" roep ik zonder te kijken over mijn schouder terwijl ik op een been gaan staan om mijn schoenen uit te trekken. Ik voel bijna gelijk een duw tegen mijn onderbeen waardoor ik bijna onderuit ga. Ik weet me nog net op te vangen, maar als ik me omdraai springt een iets me zo veel kracht tegen me aan dat ik alsnog op de grond beland. Meteen is het enige wat ik nog zie zijn haren en poten.

"Doe eens kalm" mopper ik tegen de twee grote honden die met bijna teveel enthousiasme begroeten. Ze trekken zich er niks van aan en gaan vrolijk door me mijn gezicht likken tegen me aan springen. Ik grijp Bentley bij haar kop en woel en woest door haar vacht, want wordt beantwoord door een paar tanden die speels in mijn onderarm bijten. Na een paar minuutjes stoeien vindt ze het al weer genoeg en wandelt de woonkamer in. Dakota daarentegen blijft tegen me aanspringen, ook als ik rechtop ga staan. Hij gooit zijn voorpoten tegen mijn arm en blijft rechtop staan, terwijl hij vrolijk staat te hijgen. Ik blaas uitdagend naar hij neus waardoor hij speels naar mijn gezicht hapt. Ik woel nog een paar keer door zijn vacht voordat ik hem van me afduw en met hem op mijn hielen naar de woonkamer loopt. Als ik daar niemand zie, draai ik me om naar de keuken. daar zit mijn moeder. En ze kijkt niet blij.

"Waar ben je geweest?" Haar stem klinkt dreigend en langzaam, terwijl ze ijzig in mijn richting kijkt. "Gewoon op school" antwoord ik achteloos terwijl ik langs haar heen loop en de koelkast open trek. Ik speur de koelkast af naar iets eetbaars en voel nu pas hoe erge honger ik eigenlijk heb. Ik trommel met mijn vingers tegen de aluminium deur als deze plotseling voor mijn neus dicht wordt geslagen.

Ik draai me om naar mijn moeder, die haar armen over elkaar slaat en voor me komt staan. Zelfs al ben ik een kop groter dan haar, toch weet ze altijd intimiderend over te komen als ze boos is. En dat gebeurd de laatste tijd helaas steeds vaker. Ik zucht als ik ook mijn armen over elkaar sla en net zo ijzig terug staar.

"Ik weet dat je liegt, want school duurt over het algemeen niet tot half zeven." Ik gluur over haar hoofd heen naar de klok en zie dat ze gelijk heeft; Het is al zeven uur geweest. Ik zou normaal al uren thuis zijn geweest. "Sorry mam. Er was iets gebeurd op school waardoor ik niet gelijk weg kon" vertel ik haar eerlijk, maar ze onderbreekt me. "Waarom ruikt je dan naar rook?"

"Omdat ik daarna nog met vrienden ben gaan hangen." Ik vertel de waarheid, maar ik zie aan haar gezicht dat ze met niet geloofd. "Ik ben echt naar school geweest. Echt waar" zeg ik nu met stemverheffing. Mijn moeder knikt sarcastisch. "Jazeker Calvin. Dat je überhaupt verwacht dat ik dat geloof." Mijn moeder klinkt nu echt woedend. "Het is waar! Vraag maar aan Finn!" roep ik nu verontwaardigt.

"Ik heb hier geen zin in Calvin. Ik hou heel veel van je, maar je moet niet tegen me liegen" snauwt mijn moeder. Uit pure frustratie omdat ze me echt niet geloofd gooi ik mijn handen in de lucht. Ik draai me om en stamp de kamer uit, de gang in en richting de trap. Mijn moeder stapt achter me aan. "Loop nu niet weg. Waag het niet. Je doet altijd al vreemd genoeg en nu pik ik het niet meer!" schreeuwt ze en ik draai me met een ruk om. "Ik? Ik doe vreemd? Jij doet vreemd! Ik vertel je gewoon de waarheid maar geloofd me niet!" Mijn stem slaat bijna over en ik voel mijn handen trillen. Ik bal ze tot vuisten, maar het stopt niet.

Nu gooit mijn moeder haar armen omhoog en van pure woede prikt ze haar vinger in mijn richting. "Dat je niet eens kan toegeven dat je liegt! Wat valt me dat van je tegen!" schreeuwt ze verwijtend. De groenbruine ogen die zo erg op de mijne lijken boren zich in de mijne. Ze glinsteren van woede en frustratie.

En ik weet niet waarom, maar ik lach. Ik lach vanwege mijn stomme poging mijn moeder iets te laten geloven. Iets waarvan ik had kunnen verwachten dat het niet zou werken. Mijn moeders mond valt open van verbazing en ze heft haar hand op.

"Mama?" Een klein stemmetje doet ons allebei opkijken. Daar, in roze pyjama en klaar voor het voorlezen, staat mijn zevenjarige zusje. Ze kijkt onderzoekend van mij naar mijn moeder en weer terug. "Waarom schreeuwen jullie zo?" vraagt ze verward. Ik wissel een blik met mijn moeder, maar geen van ons komt ik beweging. Het blijft dodelijk stil, op het geluid van de klok na.

"Callie?" Mijn zusje kijkt nu naar mij en angst begint zich in haar ogen op te bouwen. de spanning is volledig tot haar doorgedrongen en ze lijkt te beseffen niet het niet allemaal oké is. Ik werp een blik op mijn moeder, maar die staart naar Elena.

Tranen verzamelen zich in Elena's ogen en als de eerste naar beneden rolt is het voor mij genoeg. Binnen een paar stappen sta ik voor mijn kleine zusje en ik laat me door mijn knieën zakken, zodat ik op ooghoogte met haar kom. "Niet huilen" mompel ik en ze kruipt tegen me aan. Ik til haar op en kom omhoog. Ze slaat haar armen om mijn nek terwijl ze over mijn schouder naar mijn moeder staart. Die staat nog steeds bewegingloos in de gang. Zonder nog een keer om te kijken loop ik met mijn zusje in mijn armen de trap op.

In Elena's kamertje aangekomen, zet ik haar neer. Ik ga op haar bed zitten, en Elena kruipt tegen me aan. Ik pak de dekens en drapeer die over haar heen zodat ze het niet koud krijgt. Dan slaat ze haar grote ogen naar me op. "Hebben jij en mama ruzie?" vraagt ze zachtjes. Ik bijt op mijn lip en knik dan. "Mama is een beetje boos op mij, omdat ik te laat thuis was" leg ik dan voorzichtig uit. Elena knikt zachtjes en is dan stil. Ik voel hoe ze zich nog meer tegen me aan nestelend en hoe ze haar hoofd tegen mijn zij aan duwt. Ik sla mijn arm om haar heen zodat ze half bij me op schoot ligt en zucht dan diep. Elene pakt mijn hand vast en speelt met mijn vingers. "Ga je dan ook weg, net als papa?" vraagt ze dan en mijn hart breekt.
Met één hand til ik haar kin op, zodat ze me aan moet kijken. Met de andere strijk ik haar haren uit haar gezicht. "Nooit" fluister ik. "Ik blijf bij je, Leentje. Wat er ook gebeurd."
Een lach verschijnt op haar gezicht, en dan gaapt ze.
"Ga slapen."
Ze knikt en nestelt zich tegen me aan. Ik kijk naar haar vredige gezichtje als ze haar ogen sluit, en sluit dan ook mijn ogen.

Ik wordt wakker van mijn moeder, die op haar hurken naast het bed zit. Als ik me georiënteerd heb, merk ik dat ik nog steeds op het bed zit, mijn zusje op schoot.
Kreunend duw ik haar zachtjes van me af en leg haar goed in bed. Ze maakt een geluidje, maar godzijdank slaapt ze door.
Dan kijk ik maar mijn moeder, die me de gang op wenkt. Met tegenzin geef ik Elena nog een kus op haar haren en sluip dan naar buiten.

"Ga naar bed, het is laat" zegt mijn moeder bezorgt als ik de deur achter me sluit. Hoewel ze het niet hardop zegt, zie ik aan haar ogen dat ze spijt heeft. Ze glimlacht waterig voordat ze zich omdraait en in haar slaapkamer verdwijnt. Ook ik loop nat mijn kamer. Vlak voordat ik de deur dichtdoe, hoor ik mijn naam.
"Calvin?"
Mijn moeder leunt uit haar deur en kijkt me aan.
"Wat er ook gebeurd, ik hou van je."

----------------------------------------------
Sorry guys voor deze crap. Ik moet maar eens ernstig gaan denken of ik het wel haal elke maandag te updaten. Ik schrijf alleen nog maar bagger, maar geen zorgen, ik ga dit boek sowieso afmaken.