Vecht

Vecht | hoofdstuk 35

35. GOD PUT A SMILE UPON YOUR FACE

‘Tijd voor wat afleiding, Kathy.’ zei Allison toen we door de stad heen liepen. Jared was Sam al een tijdje zat en zou dat nu met hem gaan bespreken, en was er dus niet. Ik zweeg- ik wilde helemaal geen afleiding krijgen, maar ik vond het lullig als ik haar aanbod af zou slaan, vooral omdat ze, ondanks ons meningsverschil over Lyam, toch nog moeite voor me deed. Tussen alle mensen die kriskras winkels in en uit liepen, zag ik op de straat een grote groep kinderen om iemand heen staan. Het was een wat oudere gekleurde man, geheel gekleed in wit. Ik hoorde vlagen van wat hij zei- dat hij de zoon van God was, en dat je niemand anders de schuld van jouw fouten moest geven.
Ik zag dat Allison vond dat hij echt knettergek was, maar hoe gek dit bij mij ook klonk, ik vond het een soort van inspirerend. Ik geloofde of volgde geen enkele religie, maar ik bewonderde de manier waarop hij zijn geloof aanbad heel erg- je kon echt de passie ervan af zien stralen.
Een vintagewinkeltje die mijn aandacht trok liep ik binnen. Allison volgde.
Als een razende ging ik door het kledingrek heen, en vond ik al snel zes shirtjes en twee broeken, waarmee ik het pashokje in ging. Ik staarde naar mezelf in de spiegel met het shirt aan- het was een crèmekleurig, lang shirt, met daarop een kruis, dat bestond uit studs en kralen in alle kleuren van de regenboog. Hij zat als gegoten, dus ik moest ‘m gewoon hebben. Ik kwam het pashokje uit om ‘m aan Allison te laten zien, toen ik zag dat de gekleurde man van net de winkel in kwam lopen. Alsof hij me als zijn hele leven kende kwam hij recht op me af. Toen besefte ik dat dat waarschijnlijk kwam door de print op m’n shirt.
Meteen begon hij allemaal vragen op me af te vuren. ‘Wat ga je doen in de toekomst? Waar kies je voor in dit leven? Waarvoor ga je kiezen in je volgende leven? Voor hemel of aarde, voor het licht of de duisternis, voor leven of dood?’
Ondanks doordat ik door zijn buitenlandse accent hem heel slecht kon verstaan, beantwoordde ik geduldig en geïnteresseerd de vragen die ik wel verstond. Ik zag dat Allison naarmate de tijd verstreek steeds ongeduldiger werd, dus ik excuseerde me en paste de rest. De man verdween weer zo snel als hij gekomen was.
Ik begon een beetje een raar gevoel te krijgen- waarom was iedereen me opeens aan het waarschuwen?