Vecht

Vecht | hoofdstuk 31

31. ACTIE

Zíj belde. Althans, dat dacht ik.

Jared was blijven slapen, en we sprintten de volgende ochtend tegelijk naar de rinkelende telefoon. Ik was eerder.

Jared hield mijn gezichtsuitdrukking goed in de gaten. Ik vergat bijna dat ik op moest nemen met de naam Emily, en niet mijn eigen naam.

‘U spreekt met Emily Stanley.’

‘O, dan heb ik waarschijnlijk het verkeerde nummer.’ hoorde ik een bekende stem zeggen.

Het was Allison.

‘Nee, ik ben het, Kathy.’ zei ik haastig.

‘Waarom zeg je dan dat je Emily heet?’

Ik zag Allisons niet-begrijpende gezicht al voor me.

Ik grinnikte, maar dacht daarna terug aan haar vraag, en werd somber. ‘Ehm, dat is nogal een lang verhaal..’

‘Vertel maar. Ik heb genoeg tijd.’ zei ze koppig.

‘All-’ zuchtte ik vermoeid.

‘Kathy, laat ook maar. Als je niet eens wat aan je beste vriendin wil vertellen..’

‘Maar dat is het niet, ik-’

Er werd opgehangen- ik hoorde een pieptoon.

‘Nou ja zeg!’ riep ik kwaad.

‘Was dat wie ik dacht dat het was?’ vroeg Jared.

‘Als je Allison bedoelde, dan ja.’ antwoordde ik.

‘Waarom belde ze?’

‘Dat weet ik niet eens, ze had meer aandacht voor het feit dat ik mezelf Emily noemde in plaats van Kathy.’

‘En je hebt haar dus niet verteld waarom en daarom is ze nu boos?’ raadde hij.

‘Soort van, ja.’ Ik gromde. ‘Ik heb hier nu echt de tijd niet voor-’

‘Maak je geen zorgen, ze trekt wel bij.’

‘Dat hoop ik dan maar.’ Ik draaide mijn ogen naar het plafond, alsof daar de oplossing zou staan.

‘Goed..maar dit was dus vals alarm. Misschien moet je de volgende keer even kijken van wie het nummer is.’

Ik draaide mijn ogen weer naar hem toe. ‘Ja, vóórdat iedereen straks denkt dat ik verdwenen ben.’

Jareds grijnzende gezicht werd weer serieus toen ik ‘’verdwenen’’ zei.

‘Ik heb geen geduld meer. Ik bel wel weer op.’ zei ik nadat we een paar seconden gezwegen hadden.

‘U spreekt met het Art Directions College, locatie Londen.’

‘Hallo, u spreekt met Emily Stanley. Ik belde omdat ik wilde weten of u de documentatie van Lyam Stanley al had. Ik ben zijn tante, weet u nog?’

‘Ja, dat weet ik nog. Als u wilt kunt u het na enen ophalen, want dan heeft iedereen geluncht.’

‘Dat is prima. Eet ze alvast.’

‘Bedankt. Dan zie ik u straks.’

Ik hing op.

‘Ik kan het na lunchtijd ophalen!’ jubelde ik. Ik stopte met vrolijk zijn toen ik zijn geschokte gezicht zag. Meteen raakte ik in paniek. ‘Jared? Wat is er? Zeg het!’

‘Gaat ze niet eerst om je identiteitsbewijs vragen voordat ze persoonsgegevens weggeeft? Ze ziet dan gelijk dat je Kathy Nicholson heet. En dat is niet het enige probleem. Je bent veels te jong om door te kunnen gaan voor Lyams tante. Ze zal dat gelijk merken als ze je ziet.’