Vecht

Vecht | hoofdstuk 17

17. WAAR DE TERM ‘’ROZENGEUR EN MANESCHIJN’’ VERPULVERD WORDT

Ik hoorde vaag achter in mijn hoofd een verdwaalde gedachte opkomen…

En nu voel je eigenlijk wel een beetje een ‘’maar’’ aankomen.

Of  niet?

…Maar ik besloot er verder geen aandacht aan te besteden.

‘Waarom wil je me dit nu pas vertellen?’ vroeg ik fel, bijna op een kwade toon. Allison schrok zichtbaar van mijn felheid; ik zag de angst in haar ogen die ik helemaal niet wilde zien, maar ik had geen enkele keus, blijkbaar. ‘Ik had nooit verwacht dat het zo serieus tussen jullie twee zou worden..Lyam heeft zelden maar zulke lange relaties heeft gehad.’ Ik wist vrijwel meteen dat ze iets met elkaar hadden gehad toen ze dat zei, maar ik wilde het toch zeker weten. ‘Hebben jullie in het verleden soms een relatie gehad?’

‘Ja, een hele goede relatie die slecht afliep.’

Allison probeerde mij duidelijk te maken dat Lyam de slechterik was, maar ik had nu meer de indruk dat dat Allison zelf was. Desondanks vroeg ik verder. ‘Wat is er dan gebeurd?’

‘Toen ik hier kwam studeren, was Lyam de eerste waar ik een echte relatie mee had. Ik had zelf nooit verwacht dat we zo’n goede band met elkaar zouden krijgen. Veel goede maanden volgden. Maar naarmate de tijd verstreek, begon hij zich steeds vreemder te gedragen. Steeds als ik ernaar vroeg, wuifde hij het weg of deed alsof er niks aan de hand was. Toen het me op begon te breken, heb ik toen hij er een keer niet was zijn mobiel doorgenomen en een voicemail die hij nog niet had verwijderd beluisterd. Hij moest van iemand die ik niet kende drugs gaan dealen. Diegene vertelde hem het adres waar hij de coke op kon halen en waar hij het weer moest afleveren. Urenlang heb ik daarna als een standbeeld met die mobiel in mijn hand gezeten, niet wetend wat ik moest doen. Moest ik hem ermee confronteren of moest ik me erbuiten houden? Ik wilde hem dolgraag helpen, maar ik wilde zelf ook niet in de problemen komen..’ ratelde ze maar door. Ze probeerde zo min mogelijk me recht in de ogen aan te kijken.

De grond werd onder mijn voeten weggeslagen en mijn hoofd kwam hard en pijnlijk neer op de koude tegels van het damestoilet. De duisternis probeerde het licht van mijn ogen te onttrekken, maar ik bleef vechten. Totdat ik steeds zwakker werd. Allison’s schelle stem, die steeds paniekerig mijn naam bleef roepen, werd steeds een tikkeltje zachter, alsof de volumeknop van de radio langzaam werd omgedraaid.

De duisternis won.

***

Na een lange tijd wist ik dat ik wakker was.

En dat ik op een zacht oppervlak lag.

En dat er licht scheen door  mijn oogleden en het zwart grijs maakte.

En dat ik niet meer wist hoe ik ze moest openen om alles te kunnen zien.

De volumeknop werd deze keer de andere kant op gedraaid; ik hoorde meerdere stemmen, steeds harder, totdat het geluid me begon te irriteren en mijn hoofd heel erg pijn begon te doen- als een zwijgende reactie erop. Ondanks mijn irritatie probeerde ik te stemmen van elkaar te onderscheiden, erachter te komen wie nou precies wie was. Ik hoorde de stemmen van Allison, Lyam, een onbekende en nog iemand. Ik wist dat als Lyam en Allison er waren, dat Jared er dan ook moest zijn, maar waarschijnlijk niks zei nu.

Alsof ze wisten dat ik hen afluisterde begonnen ze wat zachter te praten. Een paar seconden later realiseerde ik me dat de onbekende stem had gezegd dat ze hun volume moesten dempen, omdat ‘’Kathy’’ waarschijnlijk een lichte hersenschudding had opgelopen. Degene die dat gezegd had, moest waarschijnlijk een slim en opgeleid iemand zijn..hoe heette zoiets ook alweer? Ik dacht na, maar ik stopte daar gelijk weer mee toen ik het idee had dat mijn hoofd uit elkaar ging ploffen van de  pijn. Oké dan. Ik moest hard nadenken voorlopig maar even niet doen als ik nog meer pijn wilde voorkomen. Doordat ik zo met mezelf bezig was geweest was het me destijds niet opgevallen dat het inmiddels stil was, en dat er maar één stem praatte. ‘Kathy? Ik weet niet zeker of je me kunt horen, maar als je dat wel kunt, probeer dat zo goed mogelijk naar me te luisteren. Ik ben Dr. Parker, en je ligt in het ziekenhuis. Je vrienden en je moeder is hier ook’-

MAM! schreeuwde ik, maar er kwam geen woord uit mijn mond. De dokter ging ongestoord verder. ‘Je bent gevallen toen je met Allison in het damestoilet was.’ Stukje bij beetje begon het me te dagen. ‘Je hebt door de harde  klap waarschijnlijk een lichte hersenschudding opgelopen. Het is niet zo heel erg, maar je zult hier zeker een anderhalve week liggen. Ook kun je af en toe aan geheugenverlies lijden, maar dat proberen we zoveel mogelijk te voorkomen door je hier zo lang mogelijk te houden als nodig is. Als je me kunt horen, probeer dan je ogen open te doen.’

Het was een lang moment stil waarin ik een piepgeluid hoorde die zich telkens weer herhaalde. Je hartslag, constateerde mijn onderbewustzijn. Ik probeerde een manier te vinden om mijn spieren te laten bewegen in die lange stilte waarin iedereen afwachtte. En toen kwam het plotseling naar me toe, zo gemakkelijk als een vis die bijna vrijwillig in het visnet ging zitten.

Het licht keerde weer terug.

En ik was blijer dan ooit.