Vecht

Vecht | hoofdstuk 34

34. ONWETENDHEID

Allison

Kathy was even naar de wc toen ik me over de tafel boog en mijn gezicht dicht bij Jareds gezicht hield. 'Jij gaat me nu de waarheid vertellen. En je gaat er niet omheen draaien.' Ik keek hem vernietigend aan. Jared ontweek mijn blik.

'Dat..kan ik je niet zeggen.' Mijn woede, die ik al zeker twee dagen had, werd steeds erger. 'Waarom jij ook al? Waar zijn jullie in godsnaam allemaal mee bezig?' Terwijl ik die vraag stelde, schoot me iets te binnen. Kathy wilde Jared alleen maar voor zichzelf hebben. Maar waarom zou ze zoiets doen? Na alles wat ik voor haar gedaan had? Of had ze me dat incident met Lyam en het ziekenhuis nog steeds niet vergeven? 'Ze wil je voor zichzelf, Jared. Valt het je niet op? Ze wil mijn plaats innemen. Nog vóórdat Kathy hier kwam waren we bijna elke dag samen. En nu? Hoe vaak zien we elkaar nog behalve in de les?'

Jared zweeg eventjes, maar begon haar toen te verdedigen- precies wat ik verwacht had. 'Het is echt niet wat je denkt, dat zweer ik.' zei hij. Ik zuchtte, en boog terug. Ik zou het wel aan haar vragen als hij niets los wilde laten.

Net op dat moment kwam ze aanlopen. Ze nam haar plaats naast mij weer in. 'Waarom doen jij en Jared zo geheimzinnig?' viel ik gelijk met de deur in huis.

Kathy, die rustig haar brood zat te eten, wendde haar hoofd snel naar mij toe, na eerst heel even naar Jared gekeken te hebben. 'Geheimzinnig waarover?'

Ik wist dat Kathy een slechte leugenaar was, en al helemaal in mijn bijzijn. 'Houd je nou maar niet van de domme, Kathy. Sinds wanneer noem je jezelf Emily aan de telefoon en dat soort rare dingen? Jared  wilde er ook niks over vertellen.' Ik zag aan haar gezicht dat ik het goed gedaan had- ze kon nu geen kant meer op. 'Ik vertelde jou er gewoon niks over omdat ik bang was dat als je het wist, je heel boos zou worden.'

'Goed dan. Ik zal geen oordelen vellen als jij me het gewoon eerlijk vertelt.'

Kathy keek Jared even onzeker aan, maar Jared knikte licht. Toen wendde ze zich weer naar mij. Ze wist niet echt hoe ze moest beginnen, dus ze viel gelijk maar met de deur in huis. 'Jared en ik zijn op zoek naar Lyam.'

Mijn hart stond stil.

Hoe kon je hierover nou géén oordeel vellen?

'Wat? Maar waarom?' Ik moest mijn tranen bedwingen- er begonnen nare herinneringen naar boven te komen.

M’n hand streelde zijn gezicht. Ik kon mijn ogen altijd maar moeilijk van de zijne afhouden, dus daarom keek ik er ook recht in.

Alleen was ik niet blij met wat ik erin zag. Hij was een soort van afwezig.

Ik hield op.

‘Wat is er?’ vroeg ik.

‘Niks.’ antwoordde hij kortaf.

Ik zweeg, niet zeker of ik wel verder moest vragen- ik wilde dit moment niet verstoren.

***

Als het display van zijn mobiel na een tijdje zwart werd, drukte ik snel weer op het middelste knopje zodat ik het weer kon zien; een foto van ons tweeën, een ijsje etend op een bankje, als achtergrond. En elke keer dat ik weer op dat knopje drukte, en de afbeelding bekeek, begon mijn onzekere gevoel steeds erger te worden- hoe lang moest ik deze relatie nog laten duren?

Net op dat moment hoorde ik de deur kraken en hem binnenkomen. Plotseling was ik er zeker van- ik was er ook zeker van dat ik het dit keer ook echt ging doen.

Ik keek hem met samengeknepen ogen aan. ‘We moeten praten.’

Lyam, die niet me niet eens begroet had en gelijk naar de keuken was gelopen, draaide zijn hoofd behoedzaam om de muur. Hij staarde me een paar seconden aan, maar kwam toen langzaam mijn kant op lopen en ging tegenover me op de bank zitten. Hij zei niets.

‘Ik denk niet dat we nog verder moeten gaan met deze relatie.’

Ik sloot mijn ogen en wachtte op de klap, die ervoor zou zorgen dat ik pas een paar uur later in de kamer op de grond versuft wakker zou worden, weer alleen.

Alsnog liep er een traan over mijn wang, en ik veegde hem snel weg voordat iemand het nog op zou merken. Ik moest moeite doen om mijn stem vast te laten klinken. ‘Het is een tijdverspilling om een zoektocht naar hem te beginnen- hij kan werkelijk overal zijn- en als één iemand dat weet, dan ben ik het.’ zei ik. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Kathy, die het er duidelijk niet mee eens was. Ik nam het haar niet kwalijk- zij wist nog lang niet zoveel als ik, en ik was daar blij mee- niemand verdiende zulke mentale mishandeling in een relatie, en al helemaal Kathy niet, die het haar hele jeugd thuis al erg genoeg had gehad.

Toch moest ik eerlijk zijn.

‘Kathy, ik ben juist bij hem weggegaan vanwege alle ellende die ik heb meegemaakt- natuurlijk waren er ook mooie momenten, en dat is juist wat het zo verwarrend en moeilijk maakte om er een punt achter te zetten- ik had zoveel twijfels. Maar ga alsjeblieft nou niet naar problemen zoeken, want de problemen zullen jou snel genoeg vinden.’

Ik had mijn hoofd naar haar toegekeerd en haar diep in de ogen aangekeken, om duidelijk te maken dat ik dit serieus meende. Ik zag aan haar dat ze in tweestrijd was. ‘Ik..ik denk er nog over na.’

‘Doe dat.’ zei ik direct.

Ze keek me nog even aan, en begon toen verder te eten.

Nu was het slechts een kwestie van afwachten op wat ze ging doen.

Hopelijk zou ze kiezen voor de juiste weg, al was ik bijna zeker dat ze dat niet zou doen.

Ik zou voor haar bidden.