Vecht

Vecht | hoofdstuk 4

4. BECKER’S KRASLOTEN

Daar stond ik dan, voor het enorme gebouw dat moderne architectuur bevatte, met veel strakke lijnen. Het intrigeerde zo erg dat ik er stil van werd.

Ik was hier met de taxi gekomen- mijn moeder had flink in de buidel getast, want ik kon er niet lopend heen, en we hadden geen auto, maar uiteindelijk had ik genoeg geld. Met een zenuwachtig  gevoel liep ik naar binnen. Het was modern ingericht. De hal was groot; tientallen mensen liepen van hot naar her, druk bellend. Ik liep rechtstreeks naar de receptie, de mensen en de stress die op hun gezicht stond negerend.

Kalm blijven, Kathy.

De vrouw achter de balie vloog met haar vingers over het toetsenbord van de computer waar ze mee aan het werk was. Ik wachtte af tot ze me op zou merken en verder zou helpen. Toen dat niet gebeurde, kuchte ik om haar aandacht te trekken. Geïrriteerd keek ze op. Ze had een donkere huid met kastanjebruine ogen, en haar zwarte haar zat in een strak knotje die in haar nek lag.

‘Ik heb vandaag een afspraak met Diana Rivers om twee uur.’ Ik had echt geen idee hoe je dit moest doen. Haar gezicht werd wat vriendelijker, maar ook nieuwsgierig toen ik dat zei.

‘Wacht maar even in de ontvangstruimte, ik zal haar wel even bellen en zeggen dat u hier bent.’ zei ze. ‘Wat is uw naam?’

‘Kathy Nicholson.’

‘Ik zal het doorgeven.’

‘Graag.’ Ik begon een beetje ongeduldig te worden.

Kalm blijven, Kathy.

Ik ging in een stoel zitten en begon een fashion magazine door te bladeren die ik van het bijtafeltje gepakt had. Ik moest echt nodig nieuwe kleren gaan kopen als het geld eenmaal binnen was.

‘Kathy Nicholson?’ zei de receptioniste na een paar minuten. Ik keek op van m’n tijdschrift.

‘Diana komt er zo aan. Ze kan er hier straks op elk moment zijn.’ Ik knikte en hield mijn ogen daarna op de lift gericht. Ze kon ook makkelijk vanaf een andere kant komen, maar ik had het gevoel dat ze dáár vandaan kwam. De receptioniste draaide haar hoofd weer naar het computerbeeldscherm en ging verder met typen.  Na een halve minuut openden de liftdeuren zich en kwam er een net geklede vrouw op me af lopen.

Dus toch.

Ze had een schattig mantelpakje aan met high heels eronder. Haar lichtbruine haar golfde over haar schouders. Haar felblauwe ogen keken vriendelijk in mijn richting. Ik had veel mooie vrouwen gezien, maar hun schoonheid verbleekte als je háár zag.

Ik had me nog nooit zó lelijk gevoeld.

Ze stond inmiddels voor me. Ze glimlachte, en haar hagelwitte tanden waren niet te overzien. Ik stond op. Ze stak haar hand uit. We schudden elkaar de hand. De hare voelde zacht aan. ‘Het is me een genoegen u te ontmoeten, Kathy.’zei haar stem, veel helderder dan het door de  telefoon geklonken had. ‘Van hetzelfde,’ reageerde ik, uit het veld geslagen. ‘Zal ik je dan maar naar m’n collega leiden?’ stelde ze voor. ‘Ja, prima.’ zei ik afwezig- ik was nog steeds verbijsterd dat dit mens echt was. Ik volgde haar naar de lift- Diana bewoog zich met elegantie voort. ‘Ik neem aan dat u deze ervaring nooit meer zal vergeten?’ zei ze toen we ons in de lift bevonden naar boven. Wat bedoelde ze? De schoonheid van háár of het feit dat ik veel geld gewonnen had?

Ze bedoelt vast het tweede.

‘Uiteraard,’ zei ik, er nog steeds niet helemaal bij. Ik probeerde te focussen. ‘En u reikt dus elke dag prijzen uit?’

‘Nou, ik mag alleen aanhoren of ze een prijs hebben gewonnen, mijn collega reikt ze uit.’

Ik was zó enorm dom. Waarom zou iemand van de informatielijn een prijs uitreiken? Ik wilde mezelf echt voor m’n kop slaan. Ik knikte. ‘Als ik dat werk zou moeten doen, dan was ik zeker weten wel jaloers op hen.’ zei ik. Diana knikte instemmend. ‘Het is daarom ook echt geen baan voor mij.’ grinnikte ze. ‘Ik bedoel, het is wel dankbaar werk omdat je al die blije mensen ziet, maar toch zou ik het niet kunnen.’ zei ik. Diana grijnsde. ‘Precies.’

Ik mocht haar wel. De liftdeuren openden zich weer. Ik wist niet hoe ik dit moest noemen, maar ik vond dat dit een gangencomplex was. Je zag overal deuren met nummers erop. Bij deur 328 stopte ze. Onder het getal stond ‘‘Mrs. Meyer’’.

‘Oké, ik ga je hier achterlaten. Achter de deur zit m’n collega. Zij zal het verder met jou regelen.’ zei Diana. ‘Hartelijk dank.’

‘Graag gedaan. Het was leuk je te ontmoeten.’ Ik glimlachte. ‘Jou ook.’

Met elegante passen liep ze weer weg. Voordat ze de hoek om was, stak ze een duim naar me op. Nogmaals grijnsde ik breed, en daarna was ze verdwenen. Ik stond er nu alleen voor. Ik ademde diep in en liet daarna alle lucht ontsnappen. Daar gaan we dan.

Ik opende de deur en trad de kamer binnen.