Carlo's POV
After that night, both of us went on separate ways. I never tried contacting her. That night is the end of US. Nanggaling na mismo sa kanya, na masaya na siya sa buhay niya. I don't want to ruin that. She deserves to be happy. She always deserves to be happy and I think I'm not the man to give her that happiness.
Mr. Smith: Hello, Mr. Ramirez? How's the business?
Carlo: It's not fine, sir. I don't think the company will give in.
Mr. Smith: What? It''s been days. You told me that you can handle the negotiation. What's happening? I thought you can do it?
Carlo: I'm sorry, sir. I did my best but they really rufused the offer. Maybe other corporations will do.
Mr. Smith: No. I want that company. Nothing else. If there's no good news until tomorrow, I'll be sending you back here and let Mr. Kho or Mr. Baron handle the affair.
Carlo: But sir --
Mr. Smith: It's a deal, then.
Carlo: -- Y-yes, sir.
Isang dahilan kung bakit biglaan ang pag-uwi ko from California. Work. Hindi lang basta-basta trabaho 'to. Ang kumpany ng Daddy ni Jiselle ang kumpanyang gustong bilhin ng boss ko. Pinagpilitan kong ako ang aayos ng negosasyon dahil na siguro sa galit ko sa Daddy niya. Minaliit niya ako noon. Pero nawala ang lahat ng galit na yun nung magkita ulit kami ni Jiselle. Bakit ganun? It's been 5 years pero ganun pa rin ang nararamdaman ko nung makita ko ulit siya. Ni hindi nabawasan. Parang kahapon lang na kami pa, na masaya kami. Pero hindi pa rin mawawala yung sakit na naranasan ko nung magkahiwalay kami. Ewan ko ba. Parang nabalewala lang ang pagpunta ko sa Amerika. Ngayon, gusto kong lubusin yung mga natitira kong araw dito sa Pilipinas. One of these days, tatawag ulit si Mr. Smith para pabalikin na ako dun. Since na-settle na yung sa amin ni Jiselle, sa tingin ko, oras na para magsimula ako ulit. Inaamin ko naman na pinilit ko siyang kalimutan. I tried dating, right? Pero wala pa rin talaga. Sana, makapag-move on na ako tulad niya.
End of Carlo's POV
Jiselle's POV
It's been days mula nung gabing yun. Iniisip ko pa rin kung tama ba yung ginawa ko. Pinilit kong ibaling sa ibang mga bagay ang atensyon ko para hindi ko na ulit siya maalala. Konting tiis na lang, konting tiis na lang talaga. (Engines stopped) Sh#t! Ano na namang kamalasan 'to?! Badtrip na nga ako kasi nagtalo kami ni Daddy kanina bago ako umalis. Kung kailan naman nagmamadali ako eh! (Lumabas ng kotse para i-check ang makina) Tsk. Sira na naman 'tong sasakyan ko! Hindi pa naman ako marunong mag-ayos. Anong gagawin ko?! Tawagan ko kaya si Kenneth?
Carlo: Kailangan mo ng tulong?
Jiselle: (Nagulat) C-carlo.
Carlo: Anong nangyari? Nasiraan ka ba?
Hindi na ako sumagot. Co-incidence lang ba na we are on the same place at the same time? Tulala lang ako habang inaayos niya ang makina ng sasakyan ko. It took time for me to realize na tinatawagan ko nga pala si Kenneth.
Kenneth: Hello? He-llo? Jiselle? Are you there?
Jiselle: Ken!
Napasigaw ako at napansin kong napatigil si Carlo. Hindi ko naman sinasadyang ipaalam na kausap ko si Kenneth, talaga ngayon lang nagsink-in sa akin na tinatawagan ko siya.
Jiselle: Sorry. Sorry. Ano kasi --- ahh, nasiraan na naman ako ng kotse. But don't worry okay na ako.
Kenneth: Are you fine? Sure? Sabi ko naman susunduin na kita diba?
